1I’m Okay even if It Hurts.“ไอ้เชี่

1

I’m Okay even if It Hurts.

“ไอ้เชี่ยฟิวววววววววววววส์ ไงวะ! คิ้วผูกกันเป็นก้อนขี้แต่เช้าเลยนะเมิงงง!” เป็นไอ้ลูกโม่วิ่งฝ่าฝูงคนจอแจหน้าโรงเรียนเข้ามาต้อนรับผมด้วยการโบกหัวจนหน้าเกือบทิ่ม แน่นอนผมเตะหน้าขามันกลับดัง ป๊าบ

“ไอ้สัด มีที่ไหนคิ้วผูกเป็นก้อนขี้.. เออ แล้วไมวันนี้มาเช้าได้วะ” ปกติเพื่อนผมคนนี้เป็นพวกชอบมาก่อนเข้าแถวแบบฉิวเฉียด ไม่ก็สายไปเลยจนโดนอาจารย์เวรสั่งลุกนั่ง (ถึงขั้นมาเกือบสิบโมง อาจารย์ไม่อยู่เวรแล้วก็มี เหอๆ..) แต่วันนี้แปลก... เพิ่งเจ็ดโมงหน่อยๆ ก็เจอแม่งหน้าโรงเรียนซะแล้ว

“มาปั่นการบ้านไง เหลือโคตรพ่อโคตรแม่เยอะ ยิ่งชีวะนะ... บรื๋ออออ กูเหลือเกือบครึ่งเล่ม แล้วมึงทำเสร็จบ้างยังวะ?”

“อ้อ.. ยังอ่ะ” ผมตอบปัดๆ ไปขณะก้าวขาอย่างเชื่องช้ายิ่งกว่าหอยทากเป็นอัมพาต... ให้ตาย เมื่อคืนนอนแทบไม่หลับ พนันได้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงผมต้องแฮงค์แน่ๆ

แต่สงสัยจะออกอาการมากไปหน่อย จนไอ้โม่ขมวดคิ้วหันมาจ้องหน้าผมชัดๆ “มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย? ทำหน้าหงอยยังกะคนเพิ่งอกหักมา” หืม... แม่นไปป่ะ... สนใจรับทายผลบอลมั้ยเพื่อน

“เออดิ” ผมตอบไปตามความจริง ก่อนพ่นลมหายใจยาวพรืด

“เฮ้ยจริงดิ! กูพูดเล่นนนนน”

“จริง”

“เชี้ย... กับน้องจีนอ่ะนะ คบกันมาตั้งเกือบปี”

“เออออออ”

“แล้วเลิกกันแล้วเหรอวะ ได้ไง? ไหนเล่าดิ๊!” หน้าตาแม่งอยากรู้อยากเห็นมากครับ เรื่องเสือกล่ะไม่มีใครเกิน!

“ก็ยังไม่ได้เลิก แต่เมื่อวานตอนมืดๆ กูไปซื้อของให้แม่แถวสยาม เห็นเค้าควงผู้ชายโรงเรียนเดียวกันไปดูหนังว่ะ”

“มึงดูดีแล้วเหรอ ตุ๊ดป่าว แบบว่าเป็นเพื่อนสาวอ่ะ”

“กูแอบดูมาตั้งแต่อยู่ในบีทีเอสละ เพื่อนสาวเหี้ยไร ตัวโคตรสูง กล้ามเป็นมัดๆ ดูยังไงก็แมน”

“โห... เซ็งดิ่ครับ แล้วแบบนี้มึงทำไงเนี่ย” ผมได้แต่ภาวนาให้เดินถึงห้องไวๆ จะได้ไม่ต้องมาถูกเซ้าซี้ให้ตอบคำถาม ตอนนี้ผมรู้สึกหมดแรงไม่อยากทำอะไรสักอย่าง..

“ก็ยังไม่ได้คุยกันเลย กูช็อกอยู่”

“กูก็ว่าละ.......”

ผมเลิกคิ้วสงสัยเมื่อเห็นโม่พยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงเข้าใจอะไรบางอย่าง “ว่าไรมึง?”

“ว่ามึงน่าจะคบกับผู้ชายรุ่งกว่าผู้หญิง”

โป๊ก! ถึงไม่ค่อยจะมีแรง แต่เขกกบาลคนอื่นทีสองทีนี่สบายมาก

“มึงพูดแบบนั้นอีกทีเจอตีนยัดปากแน่” ผมชี้หน้าคาดโทษก่อนเดินนำลิ่วไป แน่นอนว่าไอ้เพื่อนตัวแสบกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามขึ้นมาประกบ

“ก็ดูมึงดิ.... ปากแดง ตัวเล็ก เหล็กดัด ขาวก็ขาว แถมยังแอ๊บแบ๊วขายเครื่องสำอางไรนั่นให้เจ้มึงอีก! หาผัวสักคน มึงรุ่งอ่ะ!” ผมเตรียมจะเตะ

คูดไอ้ลูกโม่สักที แต่แม่งเสือกไว หลบได้ทันทีอีก ฮึ่ยย

“ทำไมวะ กูแมนเต็มร้อยนะเว้ย แล้วไอ้ขายเครื่องสำอาง กูก็ถูกเจ้บังคับ บอกมึงกี่รอบแล้วว่ากูไม่ได้อยากทำเลย ไม่ได้แอ๊บแบ๊วด้วย!”

ความจริงที่ผมต้องอัดคลิปลงเฟสบุ๊คกับโซเชียลแคมบ่อยๆ ไม่ได้ต้องการจะเรียกเรตติ้งหรืออยากดังหรอกครับ แต่เป็นเพราะเจ้ฟิ้ง พี่สาวของผมบังคับให้ช่วยขายเครื่องสำอางนำเข้าจากเกาหลี เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก เพราะผมตัวเล็กน่ารัก (หน้าหล่อด้วย) แถมขาวแบบสุขภาพดีจนน่าประหลาดทั้งๆ ที่ไม่เคยบำรุงอะไรเลยอีก พอบอกปัดไปว่าให้เจ้ทำเอง.. แกก็ดันใช้วิชามาร ยกเหตุผลร้อยแปดพันก้าวมาอ้างว่าต้องเดินทางบ่อย ไม่มีเวลา ช่วยแค่นี้ไม่ได้หรือไง บลาๆๆ

สุดท้ายไอ้เด็กผู้ชายเถียงใครไม่เป็นอย่างผมก็ต้องจำนนต่ออำนาจมืดของเจ้ ยอมนั่งรีวิวเครื่องสำอางบอกว่าใช้แล้วดีอย่างนู้นอย่างนี้ ตอนแรกผมก็คิดว่า... แม่งจะไปได้สักกี่น้ำวะ? เอาผู้ชายมาขายบีบีครีมบ้าง ไวท์เทนนิ่งบ้าง แต่กลับผิดคาดซะงั้น กระแสตอบรับดันออกมาดีพอสมควร จนตอนนี้มีคนฟอลโล่ผมอยู่เกือบห้าพันคน แล้วสินค้าของเจ้ก็ขายดีไม่มีขาด ผมเลยโชคร้ายต้องทำงานบ้าๆ นี่ต่อ ความจริงก็ไม่ได้ลำบากอะไรนักหรอก เพราะเจ้ให้ค่าตอบแทนงามพอดู แต่แม่งงงง ลำบากใจชิบหายเลยนี่สิครับ... เฮ้อออ

“เฮ้ย พวกเมิงว่าไง! อะอะอะอ้าวววว ไอ้เหี้ยโม่มาเช้าาาาาา” บอกแล้วว่าไอ้เวรนี่มาเช้ามันเป็นปรากฏการณ์... ขนาดไอ้วิทย์กับไอ้เฟรมที่ซื้อน้ำอยู่ใต้อาคารร้อยปียังรีบวิ่งปรี่เข้ามาโบกหัวคนข้างๆ ผม

“เฮ้ยไรวะ!?” คนถูกประทุษร้ายเงยหน้าเหวอขึ้นมาชูนิ้วกลางใส่สองคนที่เพิ่งมาใหม่

“แล้วไอ้ฟิวส์ว่าไงเนี่ย ตาโหลเลย มึงได้นอนป่ะเนี่ย หรือว่าเอาแต่ fab!” ไอ้เฟรมชี้หน้าผมแล้วขำก๊าก เรียกเสียงหัวเราะครืนได้เป็นอย่างดี (พวกนี้แม่งก็บ้าจี้ตามอีก) เรื่องอกุศลแบบนี้ล่ะคิดได้!

“กูไม่ใช่มึงนะ สาดดดดด”

“โอ้วว แฟ๊บๆๆๆๆ ฮ่าๆๆ” ว่าไม่ว่าเปล่าทำท่าชักขึ้นชักลงให้ดูด้วย เอาเข้าไป กูละอายแทนหน้าหล่อๆ ของมึงจัง

“ก็พูดไปมึง.... มันเพิ่ง........” เป็นไอ้โม่ที่เข้าไปป้องปากกระซิบยุกยิกๆ ข้างหูไอ้เฟรม ไม่นานไอ้ผู้ถูกส่งสารก็เบิกตากว้างเป็นไข่ห่าน

“อกหัก!! เฮ้ยไอ้น้องงงงงงง อย่าเศร้า! แมร่งเป็นนนนเรื่องธรรมชาติ” ทีงี้มันเลยเข้ามานวดไหล่โอ๋เอ๋เหมือนผมเป็นเด็กน้อยยกใหญ่ ส่วนไอ้วิทย์อยู่ดีๆ ก็ทำตาเป็นประกายดีดนิ้วดังเปาะ.. ชวนให้สงสัยว่าแม่งมีเรื่องอะไรดีๆ หรือไง?

“ดีเลยมึง คืนนี้พวกไอ้เบสท์ชวนไปเลี้ยงส่งไอ้นิวที่ได้ทุนไปต่ออ’เมกา ไปแดกเหล้ากันให้ลืมตายดีฟร่า ไหนๆ ก็วันศุกร์ละ TGIF สิครับบบ ปลดปล่อยซะหน่อย” แดกเหล้า... อืมมมม ความคิดดีใช้ได้แฮะ พูดแล้วเปรี้ยวปากอยากเมาขึ้นมาเลยว่ะ หึหึ

“กูไปด้วยดิ่!!” ไอ้โม่ตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าเริงรื่น (ก็ของชอบแม่งนี่นา) ขณะพวกเราเริ่มเดินขึ้นตึกไปห้องเรียน เนื่องจากเพิ่งตระหนักได้ว่าที่พากันมาเช้าเพื่อปั่นการบ้านนี่หว่า

“โอเค ไปกันเยอะๆ เลยมันส์ดี แล้วมึงว่าไงวะฟิวส์” วิทย์ยิ้มร่าที่ได้เพื่อนร่วมขบวนการเพิ่มอีกหนึ่ง ก่อนหันมาพูดประโยคหลังกับผม

“เออ ไปก็ไป อยากเมา”

“เยี่ยม!”

ผมฉีกยิ้มสะใจแท็กมือกับไอ้วิทย์ ไม่สนเชี้ยอะไรแล้วครับ คืนนี้ขอปล่อยของหน่อยเหอะ เอาให้ลืมตายกันไปข้างนึงเล้ย!

เป็นเวลาประมาณสามทุ่มเศษๆ

พวกผม ซึ่งประกอบด้วยไอ้โม่ (มา BM ของมันเนี่ยล่ะ เห็นงี้ก็เหอะ...บ้านมันมีฐานะใช่เล่นนะครับ) ไอ้ภัทร และไอ้เอส (รายแรกรออยู่บ้านผมตั้งแต่เลิกเรียน ส่วนรายหลังเจอระหว่างทางแบบงงๆ) ก็มาถึง Brew

Kết quả (Việt) 1:

1.Tôi là OK ngay cả khi nó đau."Chia fiowawawawawawawawawawawawa.!, wax lông mày, nhưng sáng nay một tie! giải puzzled!" là một người dân damned ồn ào đổ xô vết cắt con lăn trường đến để chào đón tôi với một làn sóng của một đầu cho đến khi gần như đâm. Tất nhiên, tôi kick nó trở lại chân do đó xét nghiệm pap."Chết tiệt ở tỷ lệ Các hình khối wax lông mày đâu Li... Firefly sau đó đến bữa ăn sáng. "hôm nay, tiểu thông thường người này như là một người bạn, tôi muốn đi trước gió hàng gặp trở ngại không được tiếp xúc cho đến kẻ để hướng dẫn cuộc gọi đặt hàng, đứng, ngồi, (gần mười giờ các giáo sư không phải là một tội lỗi, sau đó có tồn tại nhiều năm..) Nhưng hôm nay có lạ... Chỉ bảy giờ ít maeng là trường trung học."Đương thời của cha, chủ quyền của phần còn lại của sinh học thêm bài tập ở nhà bất tận... bên mẫu wireframes. Borue Antoine sur Gu nghỉ ngơi gần nửa cuốn sách "Và sau đó tôi chỉ cần làm một Waleed?""Oh,.., cũng đã là" tôi trả lời: pat tốc độ, chân và từ từ, nhiều hơn như vậy hơn là ốc sên làm tê liệt... Để cho chết. Đêm qua, hiếm khi ngủ nệm Cược rằng một vài giờ tôi phải treo 'em. Nhưng tôi nghi ngờ rất ít triệu chứng sẽ được phát hành cho đến khi nhăn damned millstone chuyển, nhìn chằm chằm clit của tôi vào. "Mẹ là badass như thế nào? Ngoi người đàn ông thay đổi cũng làm việc chỉ đau khổ, "Hãy xem... Tá đến pa... Quan tâm đến việc nhận bóng dự đoán rằng người bạn lúng túng."Đất sét," tôi trả lời, theo sự thật trước khi phun hơi thở dài dồi dào."Này, thực tế, di! Gu đùa nonnon."“จริง”“เชี้ย... กับน้องจีนอ่ะนะ คบกันมาตั้งเกือบปี”“เออออออ”“แล้วเลิกกันแล้วเหรอวะ ได้ไง? ไหนเล่าดิ๊!” หน้าตาแม่งอยากรู้อยากเห็นมากครับ เรื่องเสือกล่ะไม่มีใครเกิน!“ก็ยังไม่ได้เลิก แต่เมื่อวานตอนมืดๆ กูไปซื้อของให้แม่แถวสยาม เห็นเค้าควงผู้ชายโรงเรียนเดียวกันไปดูหนังว่ะ”“มึงดูดีแล้วเหรอ ตุ๊ดป่าว แบบว่าเป็นเพื่อนสาวอ่ะ”“กูแอบดูมาตั้งแต่อยู่ในบีทีเอสละ เพื่อนสาวเหี้ยไร ตัวโคตรสูง กล้ามเป็นมัดๆ ดูยังไงก็แมน”“โห... เซ็งดิ่ครับ แล้วแบบนี้มึงทำไงเนี่ย” ผมได้แต่ภาวนาให้เดินถึงห้องไวๆ จะได้ไม่ต้องมาถูกเซ้าซี้ให้ตอบคำถาม ตอนนี้ผมรู้สึกหมดแรงไม่อยากทำอะไรสักอย่าง..“ก็ยังไม่ได้คุยกันเลย กูช็อกอยู่”“กูก็ว่าละ.......”ผมเลิกคิ้วสงสัยเมื่อเห็นโม่พยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงเข้าใจอะไรบางอย่าง “ว่าไรมึง?”“ว่ามึงน่าจะคบกับผู้ชายรุ่งกว่าผู้หญิง”โป๊ก! ถึงไม่ค่อยจะมีแรง แต่เขกกบาลคนอื่นทีสองทีนี่สบายมาก“มึงพูดแบบนั้นอีกทีเจอตีนยัดปากแน่” ผมชี้หน้าคาดโทษก่อนเดินนำลิ่วไป แน่นอนว่าไอ้เพื่อนตัวแสบกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามขึ้นมาประกบ“ก็ดูมึงดิ.... ปากแดง ตัวเล็ก เหล็กดัด ขาวก็ขาว แถมยังแอ๊บแบ๊วขายเครื่องสำอางไรนั่นให้เจ้มึงอีก! หาผัวสักคน มึงรุ่งอ่ะ!” ผมเตรียมจะเตะคูดไอ้ลูกโม่สักที แต่แม่งเสือกไว หลบได้ทันทีอีก ฮึ่ยย“ทำไมวะ กูแมนเต็มร้อยนะเว้ย แล้วไอ้ขายเครื่องสำอาง กูก็ถูกเจ้บังคับ บอกมึงกี่รอบแล้วว่ากูไม่ได้อยากทำเลย ไม่ได้แอ๊บแบ๊วด้วย!”ความจริงที่ผมต้องอัดคลิปลงเฟสบุ๊คกับโซเชียลแคมบ่อยๆ ไม่ได้ต้องการจะเรียกเรตติ้งหรืออยากดังหรอกครับ แต่เป็นเพราะเจ้ฟิ้ง พี่สาวของผมบังคับให้ช่วยขายเครื่องสำอางนำเข้าจากเกาหลี เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก เพราะผมตัวเล็กน่ารัก (หน้าหล่อด้วย) แถมขาวแบบสุขภาพดีจนน่าประหลาดทั้งๆ ที่ไม่เคยบำรุงอะไรเลยอีก พอบอกปัดไปว่าให้เจ้ทำเอง.. แกก็ดันใช้วิชามาร ยกเหตุผลร้อยแปดพันก้าวมาอ้างว่าต้องเดินทางบ่อย ไม่มีเวลา ช่วยแค่นี้ไม่ได้หรือไง บลาๆๆสุดท้ายไอ้เด็กผู้ชายเถียงใครไม่เป็นอย่างผมก็ต้องจำนนต่ออำนาจมืดของเจ้ ยอมนั่งรีวิวเครื่องสำอางบอกว่าใช้แล้วดีอย่างนู้นอย่างนี้ ตอนแรกผมก็คิดว่า... แม่งจะไปได้สักกี่น้ำวะ? เอาผู้ชายมาขายบีบีครีมบ้าง ไวท์เทนนิ่งบ้าง แต่กลับผิดคาดซะงั้น กระแสตอบรับดันออกมาดีพอสมควร จนตอนนี้มีคนฟอลโล่ผมอยู่เกือบห้าพันคน แล้วสินค้าของเจ้ก็ขายดีไม่มีขาด ผมเลยโชคร้ายต้องทำงานบ้าๆ นี่ต่อ ความจริงก็ไม่ได้ลำบากอะไรนักหรอก เพราะเจ้ให้ค่าตอบแทนงามพอดู แต่แม่งงงง ลำบากใจชิบหายเลยนี่สิครับ... เฮ้อออ
“เฮ้ย พวกเมิงว่าไง! อะอะอะอ้าวววว ไอ้เหี้ยโม่มาเช้าาาาาา” บอกแล้วว่าไอ้เวรนี่มาเช้ามันเป็นปรากฏการณ์... ขนาดไอ้วิทย์กับไอ้เฟรมที่ซื้อน้ำอยู่ใต้อาคารร้อยปียังรีบวิ่งปรี่เข้ามาโบกหัวคนข้างๆ ผม

“เฮ้ยไรวะ!?” คนถูกประทุษร้ายเงยหน้าเหวอขึ้นมาชูนิ้วกลางใส่สองคนที่เพิ่งมาใหม่

“แล้วไอ้ฟิวส์ว่าไงเนี่ย ตาโหลเลย มึงได้นอนป่ะเนี่ย หรือว่าเอาแต่ fab!” ไอ้เฟรมชี้หน้าผมแล้วขำก๊าก เรียกเสียงหัวเราะครืนได้เป็นอย่างดี (พวกนี้แม่งก็บ้าจี้ตามอีก) เรื่องอกุศลแบบนี้ล่ะคิดได้!

“กูไม่ใช่มึงนะ สาดดดดด”

“โอ้วว แฟ๊บๆๆๆๆ ฮ่าๆๆ” ว่าไม่ว่าเปล่าทำท่าชักขึ้นชักลงให้ดูด้วย เอาเข้าไป กูละอายแทนหน้าหล่อๆ ของมึงจัง

“ก็พูดไปมึง.... มันเพิ่ง........” เป็นไอ้โม่ที่เข้าไปป้องปากกระซิบยุกยิกๆ ข้างหูไอ้เฟรม ไม่นานไอ้ผู้ถูกส่งสารก็เบิกตากว้างเป็นไข่ห่าน

“อกหัก!! เฮ้ยไอ้น้องงงงงงง อย่าเศร้า! แมร่งเป็นนนนเรื่องธรรมชาติ” ทีงี้มันเลยเข้ามานวดไหล่โอ๋เอ๋เหมือนผมเป็นเด็กน้อยยกใหญ่ ส่วนไอ้วิทย์อยู่ดีๆ ก็ทำตาเป็นประกายดีดนิ้วดังเปาะ.. ชวนให้สงสัยว่าแม่งมีเรื่องอะไรดีๆ หรือไง?

“ดีเลยมึง คืนนี้พวกไอ้เบสท์ชวนไปเลี้ยงส่งไอ้นิวที่ได้ทุนไปต่ออ’เมกา ไปแดกเหล้ากันให้ลืมตายดีฟร่า ไหนๆ ก็วันศุกร์ละ TGIF สิครับบบ ปลดปล่อยซะหน่อย” แดกเหล้า... อืมมมม ความคิดดีใช้ได้แฮะ พูดแล้วเปรี้ยวปากอยากเมาขึ้นมาเลยว่ะ หึหึ

“กูไปด้วยดิ่!!” ไอ้โม่ตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าเริงรื่น (ก็ของชอบแม่งนี่นา) ขณะพวกเราเริ่มเดินขึ้นตึกไปห้องเรียน เนื่องจากเพิ่งตระหนักได้ว่าที่พากันมาเช้าเพื่อปั่นการบ้านนี่หว่า

“โอเค ไปกันเยอะๆ เลยมันส์ดี แล้วมึงว่าไงวะฟิวส์” วิทย์ยิ้มร่าที่ได้เพื่อนร่วมขบวนการเพิ่มอีกหนึ่ง ก่อนหันมาพูดประโยคหลังกับผม

“เออ ไปก็ไป อยากเมา”

“เยี่ยม!”

ผมฉีกยิ้มสะใจแท็กมือกับไอ้วิทย์ ไม่สนเชี้ยอะไรแล้วครับ คืนนี้ขอปล่อยของหน่อยเหอะ เอาให้ลืมตายกันไปข้างนึงเล้ย!

เป็นเวลาประมาณสามทุ่มเศษๆ

พวกผม ซึ่งประกอบด้วยไอ้โม่ (มา BM ของมันเนี่ยล่ะ เห็นงี้ก็เหอะ...บ้านมันมีฐานะใช่เล่นนะครับ) ไอ้ภัทร และไอ้เอส (รายแรกรออยู่บ้านผมตั้งแต่เลิกเรียน ส่วนรายหลังเจอระหว่างทางแบบงงๆ) ก็มาถึง Brew