ข้างในซาคาซึคิ* ลึกลงไปในหยาดหยดใสก

ข้างในซาคาซึคิ* ลึกลงไปในหยาดหยดใสกระจ่างของสาเกและกลีบซากุระนั้น มีความลับซ่อนอยู่...

- ความทรงจำแห่งจอกสุรา : ตอนต้น -

คนที่ข้ารัก....
เขาผู้นั้นเป็นบุรุษผู้สงบเคร่งขรึม ทั่วทั้งร่างสูงชะลูดปกคลุมด้วยกลิ่นอายอันสงบเยือกเย็น
เขามีนัยย์ตาสีทองราวทรัพย์สมบัติอันล้ำค่า แต้มแต่งด้วยสีชาดบนผิวขาว และแม้ดวงตาคู่นั้นจะแทบไม่แสดงความรู้สึกใดๆ หากยามมองมาทีข้านั้นแสนอ่อนโยนจนหัวใจไหวสะท้าน
เขาผู้นั้นกำเนิดจากสรวงสวรรค์ บนความศักดิ์สิทธิ์ที่ห่างไกลโลกีย์ แม้ยามร่ายรำกำราบศัตรูตามหน้าที่แห่งศาสตราวุธ ก็มิได้ถูกโลหิตก่ำชาดทำให้แปดเปื้อนเลยแม้แต่น้อย
คนที่ข้ารัก... เขาผู้นั้นงดงาม
คนที่ข้ารัก... เขาผู้นั้นแข่งแกร่ง
คนที่ข้ารัก... เขาผู้นั้นซ่อนความอ่อนโยนมากมายไว้ใต้ใบหน้าที่เหมือนจะเรียบเฉย
คนที่ข้ารัก... เขาผู้นั้นคือพี่ชายของข้า....
สายลมพัดเอื่อยๆ ลมของยามบ่ายของฤดูใบไม้ผลินั้นมิได้อบอ้าว แต่กลับยังแฝงด้วยกลิ่นอ่อนจางของดอกไม้
ที่ริมระเบียงของเรือนไม้หลังใหญ่ ร่างสูงใต้ชุดกิโมโนงามวิจิตรอย่างโอยรันกำลังเอนกายพิงเสา มือข้างหนึ่งถือจอกสุรา ข้างๆกันยังมีไหสาเกที่ราวกับเป็นเอกลักษณ์ประจำกาย
ซากุระบานเต็มต้น แทบบดบังผืนฟ้าด้วยสีชมพูอันอ่อนหวาน...
"ดื่มแต่หัววันเลยหรือ"
เสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลอันคุ้นหูทำให้คนถูกทักไม่ต้องหันไปมอง เรียวปากขยับยิ้มในขณะเอ่ยตอบ
"ก็พี่ดูสิ ซากุระสวยขนาดนี้ ถ้าขาดสุราไปก็คงจะกร่อยแย่เลยนี่หน่า"
คำตอบที่ฟังดูไม่ใช่เหตุผลที่เหมาะสมเสียเท่าไหร่ทำให้คนถามถอยหายใจ แต่ก็ไม่ได้ตำหนิอะไรอีกด้วยความคุ้นเคยกับนิสัยของอีกฝ่ายดี
ดวงตาคู่คมมองดูใบหน้าของโอดาจิผู้น้อง พิจจากพวงแก้มที่ขึ้นสีระเรื่อและนัยน์ตาชุ่มฉ่ำก็พอเดาได้ว่าคงดื่มมาสักพักแล้ว
"ออกมาตากลมแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบาย"ทาโร่ทาจิกล่าว อุณหภูมิของเดือนเมษาไม่นับว่าหนาวนัก แต่ก็ยังเย็นอยู่
นัยน์ตาเหลือบเห็นกลีบซากุระทีปลิวมาติดอยู่บนมวยผม แล้วจึงเอื้อมมือไปหยิบออกให้อย่างคุ้นเคย
จิโร่มองตามปลายนิ้วเรียวที่เอื้อมเลยผ่านหน้าของตนไปยังเรือยผม ทั้งข้อนิ้วชัดเจน สีขาวสะอาดของผิวหนังที่ตัดกับสีของกลีบซากุระ ทุกรายละเอียดนั้นทำให้สติหลุดเข้าสู่ภวังค์ไปชั่วครู่
"และอย่าดื่มมากเกินไปนัก"
เป็นเสียงของทาโร่ทาจิที่ทำให้เขาได้สติกลับมาอีกครั้ง เรียวปากรีบแย้มยิ้มกว้างกลบเกลื่อน
"โธ่พี่จ๋า พี่เลี้ยงน้องมาให้แข็งแกร่งจะตายไป ทั้งลมทั้งเหล้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก~"
รู้ว่าผู้เป็นพี่นั้นหวังดีและห่วงใยเขา กระนั้นก็กล่าวติดหยอกล้อตามนิสัย
ดื้อดึง... เอาแต่ใจ... โอดาจิผู้พี่เพียงส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ มือใหญ่ลูบเส้นผมสีน้ำเงินเข้มเบาๆพร้อมเอ่ย
"ข้ามีงานต้องไปทำ เจ้าอยู่ต่ออีกสักพักก็กลับเข้ามาในตัวเรือนเถิด"
เพราะรู้ว่าแม้ดื้อดึง... คนผู้นี้ก็ไม่เคยเลยที่จะขัดใจเขา..."จ้าๆ~"
รับคำเสียงยาว นัยน์ตามองตามร่างสูงที่เดินจากไป พลันรอยยิ้มบนเรียวปากก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นเส้นตรง
สำหรับทาโร่ทาจิ จิโร่ทาจิก็ยังคงเป็นน้องชายตัวเล็กที่เอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน
ที่เป็นอย่างนั้น... เพราะจิโร่ปรารถนาให้มันยังคงเป็นเช่นนั้น...
เป็นน้องที่สามารถดื้อดึงได้... สามารถออดอ้อนหรือโผกอดอีกฝ่ายได้ง่ายๆ...
ซากุระถูกลมพัดผ่าน พากลีบอันเบาบางนั้นให้ร่อนลงสู่ผิวน้ำใสกระจ่างในจอกสุราสีชาด
โอดาจิผู้นั้นจับจ้องจอกในมือ ภาพที่แสนธรรมดากลับสะทกสะท้อนขึ้นในอกจนหัวใจปวดร้าว
มองเงาสะท้อนเลือนลางของตนในสาเก...
มองกลีบดอกไม้ลอยวนเคว้งคว้างบนหยาดสุรา...
มองดูหยาดน้ำตาที่ตกต้องลงสู่จอก ก่อเกิดระลอกเล็กๆที่ทำให้เจ้ากลีบซากุระยิ่งหมุนวน
...ข้างในซาคาซึคิ ลึกลงไปในหยาดหยดใสกระจ่างของสาเกและกลีบซากุระนั้น มีความลับซ่อนอยู่...
รสของสุราที่แตะปลายลิ้นและไหลสู่ลำคอ มิอาจรู้ว่าเพราะรสของดอกไม้หรือน้ำตาที่ทำให้รสชาติของสาเกจอกนี้แปลกประหลาด
หวาน... และขม...
ขมเสียจนปวดร้าว...
...ข้ารักท่าน...
ข้ารักท่าน...
ข้าได้เพียงแต่รักท่านด้วยความเจ็บปวดเช่นนี้...
มันคือบาป... คือความชั่วร้ายอันแปดเปื้อน
รักพี่ของตน ลุ่มหลงในความรักที่ไม่ถูกต้อง จมลึกเสียจนมิอาจถอนตัว
สุราในจอกเมื่อเติมเต็มแล้วยังดื่มให้หมดไปได้ แต่ความรู้สึกในใจนี้ ไหนเลยจะทำให้หายไปได้ง่ายดายนัก...

********

เขาฝัน...
แน่นอนว่าดาบนั้นย่อมมีมีความฝันเช่นเดียวกับมนุษย์ อาจเพราะแม้แท้จริงทางกายภาพจะต่างกัน แต่ก็ยังมีจิตวิญญาณและความทรงจำเหมือนกัน
ความฝัน... คือกระบวนการหนึ่งในการจัดการกับความทรงจำ
มองไปยังเด็กน้อยในชุดยูคาตะปักลายดอกไม้ตัวสวย แม้เส้นผมยาวและใบหน้าจะแลดูอ่อนหวาน กระนั้นก็ยังเป็นเด็กชายผู้หนึ่ง
"ร้องไห้ทำไม มีใครรังแกเจ้ากัน"เสียนุ่มเอ่ยถาม ทาโร่ทาจิในอดีตนั้นมิต่างจากปัจจุบันมากนัก เว้นเพียงเส้นผมที่ยาวเพียงต้นคอ และใบหน้าที่ติดจะอ่อนเยากว่าเล็กน้อย
"เขา....พวกเขาบอกว่า...ฮึ่ก... บอกว่าข้าเป็นตัวประหลาด..."จิโร่ทาจิในวัยเด็กตอบ น้ำเสียสั่นเครือเจือสะอื้น มือน้อยๆกำชายแขนเสื้อพี่ชายไว้แน่น
"ข้าชอบชุดนี้ ข้าชอบปิ่นปักผม แต่...ฮึ่ก แต่พวกนั้นบอกว่า...เด็กผู้ชายไม่เกล้าผม มะ...ไม่ใส่ชุดแบบนี้ พี่จ๋า... จิโร่เป็นตัวประหลาดจริงๆหรอ..."
นัยน์ตาสีทองมองดูดวงหน้าน้อยๆที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา แล้วจึงเช็ดมันออกช้าๆ
"ไม่... ไม่เลย สำหรับข้าแล้วจิโร่ทาจิคือดาบที่งดงามที่สุด มีค่าที่สุด"
...ข้ายังจำได้... ว่าสำผัสจากปลายนิ้วนั้นนุ่มนวลเพียงใด... "ดังนั้น อย่าให้ใครมาบอกว่าเจ้าเป็นอื่น... จำไว้นะ ต่อให้จิโร่ไม่สำคัญกับใคร แต่ก็เป็นคนสำคัญที่สุดของพี่"
...และยังจำได้... ว่าประโยคนั้นแสนนุ่มนวลยิ่งกว่า... เป็นพลังที่ทำให้หัวใจของเด็กน้อยในวันนั้นก้าวผ่านทุกความอ่อนแอมาได้จนถึงวันนี้...
เห็นภาพสองคนที่กอดกันแน่นแล้วจึงหลับตาลง จำได้ว่านับจากวันนั้นเองที่ทาโร่ไว้ผมยาวเป็นเพื่อนเขา
ในยามนั้นเขายังคงรักและเคารพอีกฝ่ายในฐานะพี่น้องอย่างแท้จริง
แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่... เพราะความอ่อยโยนเอาใจใส่ของอีกฝ่าย หรือเพราะความอ่อนแอโสมมของใจตนเอง รู้ตัวอีกที ความรักดั่งน้องพึงมีต่อพี่กลับกลายเป็นรักในฐานะคนๆหนึ่ง