พอผมจะเดินออกมาจากตรงนั้นแจบอมก็คว้

พอผมจะเดินออกมาจากตรงนั้นแจบอมก็คว้าผมไว้ ดึงผมเข้าไปหาก่อนที่เขาจะดันผมให้นอนลงไปบนเตียงโดยมีเขาขึ้นมาทาบทับตัวผมไว้ และจับแขนทั้งสองข้างของผมขึ้นล็อคไว้เหนือหัวโดยหนึ่งมือของเขาจนขยับไม่ได้ แจบอมใช้โอกาสที่ผมไม่ทันตั้งตัวโฉบริมฝีปากลงมาช่วงชิงริมฝีปากของผมก่อนจะสอดลิ้นร้อนของเขาเข้ามาอย่างจาบจ้วง
“อื้อ!”
ผมดิ้นพล่านกับสัมผัสแปลกใหม่ที่ได้รับ แต่ก็ไม่สามารถขัดขืนได้เมื่อเขาล็อคตัวผมไว้แน่น ถึงจะพยายามสะบัดหน้าหนีก็ไม่เป็นผลเมื่อเขาใช้อีกมือล็อคใบหน้าผมไว้ เขาจูบผมอย่างดูดดื่มต่อเนื่องจนหัวใจของผมเริ่มอ่อนยวบ
“ไม่ อื้อ!”
มือของแจบอมสอดเข้าไปใต้เสื้อของผมก่อนจะลูบไล้หน้าท้องของผมขึ้นมาจนถึงหน้าอก เขาปลดเสื้อของผมออก ก่อนจะก้มลงไปดูดเม้มยอดอกของผมจนมันชูชันขึ้นมาตอบรับความเสียวซ่าน
“แจบอมหยุดนะ!”
ผมพยายามดันเขาให้ออกห่างจนสุดแรงแต่ก็ไม่เป็นผล แจบอมทั้งบีบแขนผมแน่น เม้มลงไปแรงๆ ทิ้งแรงทั้งหมดทาบลงมาบนตัวผม ไม่เอาแบบนี้นะ ไม่เอา!
“ปล่อย!”
ผมพยายามดิ้นให้หลุดรอดออกมาทั้งถีบทั้งผลักทั้งสะบัด แต่เขาก็รัดผมแน่นขึ้นเรื่อยๆ เลื่อนใบหน้าขึ้นมาเม้มลงไปบนซอกคอของผม ทั้งเจ็บทั้งจั๊กจี้ แอบรู้สึกดีอยู่ลึกๆ แต่ความกังวลใจมันก็มีมากกว่า
“แจบอมปล่อย!”
ฟุ่บ!
แจบอมถอดเสื้อของผมออก ก่อนจะจับแขนทั้งสองข้างของผมล็อกไว้เหนือหัวอีกครั้งพร้อมทั้งบีบแน่นจนผมรู้สึกเจ็บระบม น้ำตาแทบไหล..
“อื้อ!”
แจบอมกดจูบของเขาลงมาแต่อีกครั้งแต่ผมก็เม้มปากและพยายามหันหน้าหนี แต่ก็ไม่เป็นผล แจบอมใช้มืออีกข้างล็อคใบหน้าแถมยังบีบคางผมจนปากผมเผยอขึ้น แจบอมใช้โอกาสที่ผมมัวแต่ตกใจสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากของผม จนสติผมพร่าเลือน
“ฮึก..”
ผมเผลอสะอื้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่อีกคนกลับไม่ได้สนใจเลย เขากำลังง่วนอยู่กับการถอดกางเกงของผม แต่ผมก็ยังคงดิ้นไปมา น้ำตาไหลไม่หยุดจนมองเห็นภาพตรงหน้าไม่ชัดเจน
“อย่า.. อย่า!”
แจบอมล็อคตัวผมให้นอนหงายจนผมดิ้นไม่ได้ ก่อนที่จะถกกางเกงของผมลงจนเหลือแค่อันเดอร์แวร์ น้ำตาผมยิ่งไหลไม่หยุดและไม่กล้าจะมองภาพตรงหน้าอีกต่อไป..
“ฮึก..ฮึก..”
“ไม่ต้องกลัว..”
แจบอมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนที่จะใช้มือของเขาลูบไล้ไปทั่วต้นขาของผม จนผมหนีบขาตัวเองแน่น..
“ไม่เอา! แจบอม ไม่เอา ฮึก..”
ฟึ่บ!
เขาแยกขาผมออกจากกันก่อนที่เขาจะนอนลงตรงหว่างขาของผม เขาปล่อยมือข้างที่ล็อคผมไว้ ก่อนที่จะถอดอันเดอร์แวร์ของผมออก
ผมพยายามถอยหนี แต่เขาก็ล็อคขาผมไว้แน่น อะไรๆ ที่ผมหวงมันก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว..
ใจร้าย..
ใจร้ายที่สุด..
“อย่า.. อึก!”
ห้ามยังไม่ทันขาดคำ แจบอมก็วางฝ่ามือลงบนส่วนอ่อนไหวของผมจนความเสียวซ่านแล่นปราดไปทั่วร่าง จากที่ปกติแค่อยู่ใกล้ๆ เขาผมก็ตื่นตัวทุกเมื่อ.. แต่เมื่อเขาสัมผัส.. ผมก็ยิ่งต้านทานไม่อยู่..
“อ๊า.. ไม่นะ!”
ผมหลับตาแน่น จิกมือลงกับเตียง ตัวเกร็งไปหมด เพราะเขาไม่ได้เพียงแค่สัมผัส แต่เขากำลัง.. เลื่อนมือขึ้นลงเป็นจังหวะ.. อารมณ์ที่ต้านทานไม่อยู่ส่งผลให้ส่วนอ่อนไหวของผมชูชันขึ้นมรับสัมผัส..
“อื้อ.. จินยอง..”
ยิ่งเขาเรียกชื่อของผม ตัวของผมก็เหมือนกับกำลังลอยขึ้นไปกลางอากาศ.. พูดอะไรไม่ออก.. ใจหนึ่งก็อยากจะหยุดก่อนที่มันจะเลยเถิด แต่อีกใจมันกลับโหยหา..
“ชอบหรือเปล่า..”
แจบอมถามเสียงกระเส่า.. ผมส่ายหัวเป็นพัลวัน ถึงแม้ส่วนนั้นของผมจะบอกได้เป็นอย่างดีว่าผมรู้สึกมากมายขนาดไหน..
“อื้อ!”
แจบอมเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ จนร่างกายของผมร้อนวูบวาบและเกร็งยิ่งกว่าเดิม บิดตัวเร่าๆ หนีความน่าอายตรงหน้านี้..
สุดท้ายแล้วร่างกายผมก็ปลดปล่อยออกมาจนเปรอะมือของเขาไปหมด ผมหายใจหอบ ร่างกายเหมือนโดนสูบวิญญาณไปจนหมด..
“เหนื่อยไหม?”
แจบอมขึ้นมานอนทาบทับบนตัวผม ผมได้แต่ยกแขนขึ้นมาทาบบนหน้าผากและหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน สักพักผมก็รู้สึกว่าแจบอมลุกออกไป ผมรู้สึกโล่งขึ้นมานิดหน่อย.. ก่อนจะลืมตาขึ้นมา
แจบอมเดินมาที่เตียงอีกครั้ง พร้อมกับกระปุกอะไรบางอย่าง.. ซึ่งผมรู้ดีว่าเขาจะเอามันมาทำอะไร.. O_O; ไม่นะ!!
“อย่านะ!!”
ผมรีบกระถดตัวหนีให้ห่างเขาทันที เมื่อเขาทำถ้าจะมาจับข้อเท้าผม ไม่เอานะ ผมไม่ยอมหรอก! แค่จับนี่ก็มากพอแล้ว!!!!!
“นะ.. จินยอง..”
แจบอมพูดด้วยน้ำเสียงชวนให้สงสาร ก่อนจะคลานเข้ามาหาผม ถึงผมจะใจอ่อนที่ได้ยินเสียงแบบนั้นทุกครั้ง แต่ผมจะไม่ยอมเด็ดขาด เขาจะบังคับใจผมไม่ได้นะ! สัญญากันแล้วไม่ใช่หรอ?!
“ไม่!!”
ผมพยายามจะลุกออกจากเตียงแต่แจบอมก็กระโดดมาดึงตัวผมไปและทาบทับตัวของเขาลงมาก่อนจะบดจูบรุนแรงลงมาจนผมเจ็บและชาที่ริมฝีปากกับฟัน..
“อื้อ อื้อ!”
ผมพยายามดิ้นสุดแรงทีมีอีกครั้ง ร่างกายเปลือยเปล่าของผมเสียดกับร่างของเขาที่มีชุดนอนบางๆ กั้นอยู่เท่านั้น.. ผมรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ดุนดันผมอยู่ แจบอมหอบหายใจกระเส่า กดจูบผมลงมาเป็นจังหวะ แต่ผมก็ยังคงดิ้นไปมาอยู่แบบนั้น
“จินยอง!”
เขากระแทกเสียง ก่อนจะกดจูบลงมาแรงๆ และเนิ่นนานจนผมหายใจไม่ออกเหมือนเป็นการลงโทษ ผมจิกเล็บลงหลังเขาแน่นและข่วนเป็นทางยาวตามความเจ็บปวดที่ผมได้รับ.. ไม่ยอม.. ผมไม่ยอม..
แต่แล้วจู่ๆ แจบอมก็จับขาของผมแยกออกจากกัน ก่อนจะป้ายบางอย่างใส่ช่องทางด้านหลังของผมอย่างลวกๆ
“ฮือ.. อย่า!!”
ผมพยายามหุบขาเข้า แต่ก็ติดที่ตัวของเขาคั่นเอาไว้ แจบอมสอดนิ้วของเขาเข้ามาจนผมรู้สึกเจ็บ
“อึก เจ็บ!”
“อย่าเกร็งสิถึงจะไม่เจ็บ”
ถึงเขาจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็ไม่ยอมทำตามอยู่อยู่ดี ยิ่งแจบอมสอดนิ้วเข้าไปผมก็ยิ่งเกร็ง แจบอมสอดเข้าไปลึกอีกจนโดนจุดกระสันเข้าเตรียมๆ ผมแอ่นตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ ก่อนจะรู้สึกว่าช่องทางด้านหลังของผมมันกำลังตอดรัดนิ้วของแจบอมเป็นจังหวะ
“อ่า..”
ผมเผลอครางออกมาอย่างมีอารมณ์.. ผมทนไม่ไหวจริงๆ โดนจุดเต็มๆ แบบนี้..
“อื้อ.. ตรงนี้หรอ..”
แจบอมสอดนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะโดนจุดเต็มๆ จนส่วนอ่อนไหวด้านหน้าของผมชูชันขึ้นมาอีกครั้ง โดยที่เขาไม่ได้สัมผัสส่วนนั้นสักนิด..
“จินยอง.. ไม่ไหวแล้ว..”
ผมนอนแผ่หลาลงบนที่นอนอย่างคนที่ไม่เหลือสติสตังแล้ว.. เขาทำให้สติผมกระเจิงไปหมด.. ผมได้แต่นอนหอบหายใจถี่ ปากก็พร่ำพูด น้ำตาก็ไหลก็ไม่หยุด..
“พอเถอะ จะ.. แจบอม..”
เขาไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลยสักนิด ผมมองเขาที่กำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกด้วยความอ่อนเพลียไม่มีแรงจะสู้..
ผมได้แต่เบือนหน้าหนี กัดริมฝีปากด้วยความเจ็บใ

Kết quả (Việt) 1:

พอผมจะเดินออกมาจากตรงนั้นแจบอมก็คว้าผมไว้ ดึงผมเข้าไปหาก่อนที่เขาจะดันผมให้นอนลงไปบนเตียงโดยมีเขาขึ้นมาทาบทับตัวผมไว้ และจับแขนทั้งสองข้างของผมขึ้นล็อคไว้เหนือหัวโดยหนึ่งมือของเขาจนขยับไม่ได้ แจบอมใช้โอกาสที่ผมไม่ทันตั้งตัวโฉบริมฝีปากลงมาช่วงชิงริมฝีปากของผมก่อนจะสอดลิ้นร้อนของเขาเข้ามาอย่างจาบจ้วง“อื้อ!”ผมดิ้นพล่านกับสัมผัสแปลกใหม่ที่ได้รับ แต่ก็ไม่สามารถขัดขืนได้เมื่อเขาล็อคตัวผมไว้แน่น ถึงจะพยายามสะบัดหน้าหนีก็ไม่เป็นผลเมื่อเขาใช้อีกมือล็อคใบหน้าผมไว้ เขาจูบผมอย่างดูดดื่มต่อเนื่องจนหัวใจของผมเริ่มอ่อนยวบ“ไม่ อื้อ!”มือของแจบอมสอดเข้าไปใต้เสื้อของผมก่อนจะลูบไล้หน้าท้องของผมขึ้นมาจนถึงหน้าอก เขาปลดเสื้อของผมออก ก่อนจะก้มลงไปดูดเม้มยอดอกของผมจนมันชูชันขึ้นมาตอบรับความเสียวซ่าน“แจบอมหยุดนะ!”ผมพยายามดันเขาให้ออกห่างจนสุดแรงแต่ก็ไม่เป็นผล แจบอมทั้งบีบแขนผมแน่น เม้มลงไปแรงๆ ทิ้งแรงทั้งหมดทาบลงมาบนตัวผม ไม่เอาแบบนี้นะ ไม่เอา! “ปล่อย!”ผมพยายามดิ้นให้หลุดรอดออกมาทั้งถีบทั้งผลักทั้งสะบัด แต่เขาก็รัดผมแน่นขึ้นเรื่อยๆ เลื่อนใบหน้าขึ้นมาเม้มลงไปบนซอกคอของผม ทั้งเจ็บทั้งจั๊กจี้ แอบรู้สึกดีอยู่ลึกๆ แต่ความกังวลใจมันก็มีมากกว่า“แจบอมปล่อย!”ฟุ่บ!แจบอมถอดเสื้อของผมออก ก่อนจะจับแขนทั้งสองข้างของผมล็อกไว้เหนือหัวอีกครั้งพร้อมทั้งบีบแน่นจนผมรู้สึกเจ็บระบม น้ำตาแทบไหล..“อื้อ!”แจบอมกดจูบของเขาลงมาแต่อีกครั้งแต่ผมก็เม้มปากและพยายามหันหน้าหนี แต่ก็ไม่เป็นผล แจบอมใช้มืออีกข้างล็อคใบหน้าแถมยังบีบคางผมจนปากผมเผยอขึ้น แจบอมใช้โอกาสที่ผมมัวแต่ตกใจสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากของผม จนสติผมพร่าเลือน“ฮึก..”ผมเผลอสะอื้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่อีกคนกลับไม่ได้สนใจเลย เขากำลังง่วนอยู่กับการถอดกางเกงของผม แต่ผมก็ยังคงดิ้นไปมา น้ำตาไหลไม่หยุดจนมองเห็นภาพตรงหน้าไม่ชัดเจน"Không... Không!Chaep nhuộm ổ khóa mái tóc tinsel tóc nằm cho đến khi nó không phải là. Trước khi các cuộc tranh luận, tôi chỉ còn lại quần doewae một. Không ngừng dòng chảy của nước mắt và tôi không dám nhìn ở phía trước của hình ảnh nữa..."...." Cảm giác, giác quan"Đừng sợ..."Sử dụng nhẹ nhàng giai điệu chaep trước khi sử dụng bàn tay của mình để áo với một nụ hôn trên đùi của tôi cho đến khi tôi có pin ly hợp chính nó chặt chẽ..."Không xóa-loại bỏ.." không chaep giác quan!Fuep!Ông tách hai chân của tôi rời nhau trước khi ông sẽ nằm xuống thẳng giữa hai chân của tôi. Ông trái tay khóa tôi. Trước khi loại bỏ một doewae của tôi.Tôi cố gắng chạy trốn tới, nhưng họ khóa chân tóc chặt chẽ. Bất cứ điều gì mà tôi bám vào nó xuất hiện ở phía trước của anh ta...Tàn nhẫn...Tàn nhẫn nhất..."Không uống"...Không giữ thiếu từ. Ông đặt một bàn tay nhuộm chaep trên các bộ phận nhạy cảm của tóc cho đến khi đáng sợ thế giới thuyền prat xung quanh cơ thể. Từ đó bình thường chỉ sống! Ông tôi tỉnh táo ở bất kỳ thời gian... nhưng khi ông chạm... Tôi thêm sức đề kháng không phải..."A... Không chạm vào!Tôi đào xuống với hai bàn tay, đôi mắt chặt chẽ trong giường cho anh ta bởi vì ông đã không có bitch, chỉ là một liên lạc, nhưng họ là... Di chuyển bàn tay lên và xuống như nhịp điệu... Tâm trạng tại kháng chiến không tồn tại các kết quả trong các bộ phận nhạy cảm của tóc hoặc liên lạc chấp nhận Chu..."Các khét tiếng... JI.. "nạpยิ่งเขาเรียกชื่อของผม ตัวของผมก็เหมือนกับกำลังลอยขึ้นไปกลางอากาศ.. พูดอะไรไม่ออก.. ใจหนึ่งก็อยากจะหยุดก่อนที่มันจะเลยเถิด แต่อีกใจมันกลับโหยหา..“ชอบหรือเปล่า..”แจบอมถามเสียงกระเส่า.. ผมส่ายหัวเป็นพัลวัน ถึงแม้ส่วนนั้นของผมจะบอกได้เป็นอย่างดีว่าผมรู้สึกมากมายขนาดไหน..“อื้อ!”แจบอมเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ จนร่างกายของผมร้อนวูบวาบและเกร็งยิ่งกว่าเดิม บิดตัวเร่าๆ หนีความน่าอายตรงหน้านี้..สุดท้ายแล้วร่างกายผมก็ปลดปล่อยออกมาจนเปรอะมือของเขาไปหมด ผมหายใจหอบ ร่างกายเหมือนโดนสูบวิญญาณไปจนหมด..“เหนื่อยไหม?”แจบอมขึ้นมานอนทาบทับบนตัวผม ผมได้แต่ยกแขนขึ้นมาทาบบนหน้าผากและหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน สักพักผมก็รู้สึกว่าแจบอมลุกออกไป ผมรู้สึกโล่งขึ้นมานิดหน่อย.. ก่อนจะลืมตาขึ้นมา
แจบอมเดินมาที่เตียงอีกครั้ง พร้อมกับกระปุกอะไรบางอย่าง.. ซึ่งผมรู้ดีว่าเขาจะเอามันมาทำอะไร.. O_O; ไม่นะ!!
“อย่านะ!!”
ผมรีบกระถดตัวหนีให้ห่างเขาทันที เมื่อเขาทำถ้าจะมาจับข้อเท้าผม ไม่เอานะ ผมไม่ยอมหรอก! แค่จับนี่ก็มากพอแล้ว!!!!!
“นะ.. จินยอง..”
แจบอมพูดด้วยน้ำเสียงชวนให้สงสาร ก่อนจะคลานเข้ามาหาผม ถึงผมจะใจอ่อนที่ได้ยินเสียงแบบนั้นทุกครั้ง แต่ผมจะไม่ยอมเด็ดขาด เขาจะบังคับใจผมไม่ได้นะ! สัญญากันแล้วไม่ใช่หรอ?!
“ไม่!!”
ผมพยายามจะลุกออกจากเตียงแต่แจบอมก็กระโดดมาดึงตัวผมไปและทาบทับตัวของเขาลงมาก่อนจะบดจูบรุนแรงลงมาจนผมเจ็บและชาที่ริมฝีปากกับฟัน..
“อื้อ อื้อ!”
ผมพยายามดิ้นสุดแรงทีมีอีกครั้ง ร่างกายเปลือยเปล่าของผมเสียดกับร่างของเขาที่มีชุดนอนบางๆ กั้นอยู่เท่านั้น.. ผมรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ดุนดันผมอยู่ แจบอมหอบหายใจกระเส่า กดจูบผมลงมาเป็นจังหวะ แต่ผมก็ยังคงดิ้นไปมาอยู่แบบนั้น
“จินยอง!”
เขากระแทกเสียง ก่อนจะกดจูบลงมาแรงๆ และเนิ่นนานจนผมหายใจไม่ออกเหมือนเป็นการลงโทษ ผมจิกเล็บลงหลังเขาแน่นและข่วนเป็นทางยาวตามความเจ็บปวดที่ผมได้รับ.. ไม่ยอม.. ผมไม่ยอม..
แต่แล้วจู่ๆ แจบอมก็จับขาของผมแยกออกจากกัน ก่อนจะป้ายบางอย่างใส่ช่องทางด้านหลังของผมอย่างลวกๆ
“ฮือ.. อย่า!!”
ผมพยายามหุบขาเข้า แต่ก็ติดที่ตัวของเขาคั่นเอาไว้ แจบอมสอดนิ้วของเขาเข้ามาจนผมรู้สึกเจ็บ
“อึก เจ็บ!”
“อย่าเกร็งสิถึงจะไม่เจ็บ”
ถึงเขาจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็ไม่ยอมทำตามอยู่อยู่ดี ยิ่งแจบอมสอดนิ้วเข้าไปผมก็ยิ่งเกร็ง แจบอมสอดเข้าไปลึกอีกจนโดนจุดกระสันเข้าเตรียมๆ ผมแอ่นตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ ก่อนจะรู้สึกว่าช่องทางด้านหลังของผมมันกำลังตอดรัดนิ้วของแจบอมเป็นจังหวะ
“อ่า..”
ผมเผลอครางออกมาอย่างมีอารมณ์.. ผมทนไม่ไหวจริงๆ โดนจุดเต็มๆ แบบนี้..
“อื้อ.. ตรงนี้หรอ..”
แจบอมสอดนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะโดนจุดเต็มๆ จนส่วนอ่อนไหวด้านหน้าของผมชูชันขึ้นมาอีกครั้ง โดยที่เขาไม่ได้สัมผัสส่วนนั้นสักนิด..
“จินยอง.. ไม่ไหวแล้ว..”
ผมนอนแผ่หลาลงบนที่นอนอย่างคนที่ไม่เหลือสติสตังแล้ว.. เขาทำให้สติผมกระเจิงไปหมด.. ผมได้แต่นอนหอบหายใจถี่ ปากก็พร่ำพูด น้ำตาก็ไหลก็ไม่หยุด..
“พอเถอะ จะ.. แจบอม..”
เขาไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลยสักนิด ผมมองเขาที่กำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกด้วยความอ่อนเพลียไม่มีแรงจะสู้..
ผมได้แต่เบือนหน้าหนี กัดริมฝีปากด้วยความเจ็บใ