ตองขอมาขึ้นกระทู้ใหม่นะคะ เพราะมีแฟ

ตองขอมาขึ้นกระทู้ใหม่นะคะ เพราะมีแฟนๆบ่นมาว่า กระทู้เก่าโหลดรูปยากแล้ว เพราะมันยาวมาก...
เอาเป็นว่าเราเว้นเรื่องอาหารสักแผ๊บแล้วกันนะคะ จะมาเล่าเรื่องการเรียนบ้าง...
เพราะช่วงนี้เรียนหนักเอาการค่ะ...วันละหกชั่วโมง...แบบว่าต้องเว้นภาษาฝรั่งเศสล้วนๆเพราะมาดามครูไม่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้เลย



หัวข้อว่า....

เป็นนักเรียนโค่ง....แต่ยังมีโค่งกว่า...!!



มารายงานผลของการเรียน เริ่มตั้งแต่ที่ไปเรียนเป็นวันแรกเมื่อสามอาทิตย์ที่แล้วค่ะ...
ตื่นแต่เช้า...ที่ต้องทานอาหารรองท้องไปบ้างไม่งั้นกลัวท้องไปร้องจ๊อก จ๊อก ให้เป็นที่น่าอับอาย...
แล้วก็จัดกระเป๋า...ที่มีสมุด ปากกา ดินสอ น้ำขวด แล้วก็ไอผอดอันเป็นอาวุธประจำกาย...
คุณสามีขับรถไปส่งตอน 8 โมงครึ่ง พร้อมกับอวยพรให้เรียนดีมีความสุข..แล้วเธอก็จากไปตีกอล์ฟ...

ดิฉันเดินขึ้นไปในสถาบันที่เรียน...ไปนั่งที่ห้องรับแขก เพราะเชื่อว่ายังเช้าอยู่ ยังไม่ถึงเวลาทำงาน...
จนได้เวลา...ผู้คนเดินเข้ามามากหน้าหลายตา...แต่ดูเหมือนเขาทราบอยู่แล้วว่าจะไปที่ห้องไหน...
ดิฉันจึงเข้าไปที่ออฟฟิซ เพื่อบอกให้เขาทราบว่า...ดิฉันได้เข้ามาเรียนวันแรก จะให้ไปที่ไหน?
ฝ่ายเลขาจึงถามชื่อ และดูเอกสารบนโต๊ะ...แล้วก็ให้ผู้ช่วยพาไปยังห้องเรียนหมายเลข 3 ที่มีโต๊ะยาวตั้งอยู่ พร้อมกับเก้าอี้สองฝั่ง
ฝั่งทางหัวและท้ายโต๊ะเป็นกระดานสอน...มีโทรทัศน์ตั้งอยู่เครื่องหนึ่ง และโต๊ะทำงานเล็กๆของครูผู้สอน...
เมื่อดิฉันเข้าไป...ได้มีคนอื่นๆนั่งอยู่แล้วประมาณ 10 คน...ชายหญิงจำนวนเท่าๆกัน...อายุก็อยู่ในวัยกลางคนเป็นส่วนใหญ่
ห้าคนเป็นพวกยูโรเปี้ยนฝั่งตะวันออก อีกสามหรือสี่คนเป็นมุสลิม...คนหนึ่งผิวดำ...
ดิฉันเป็นเอเชี่ยนอยู่คนเดียว...
ดูเหมือนพวกเขาจะเรียนกันมาหลายชั่วโมงพอสมควรแล้ว...(ยังงงว่า...ทำไมเขาถึงให้ดิฉันมาเริ่มเรียนกับกลุ่มนี้..)

แต่พอเขาแจกกระดาษแบบชีทแบบฝึกหัดมาให้...ก็ร้องอ๋อ...เพราะทุกคนเหมือนกันหมด...น่าจะเป็นพวกที่เรียน 300 ชั่วโมงนั่นเอง
ดิฉันได้เรียนแค่เกือบสองร้อยชั่วโมง...จึงมาทันกันตรงนี้...
ผู้ที่เข้าเรียนทุกคนจะเขียนป้ายชื่อของตัวเองในกระดาษและทำเป็นแผ่นพับ ตั้งไว้ข้างหน้า เพื่อที่ครูจะได้เรียกชื่อถูก...
ในกระดาษการสอนที่แจกมานั้น...เริ่มต้นด้วยการให้เขียน ชื่อ นามสกุล....ต่อมาคือ อายุ (แหม...มีแอบหงุดหงิดนะว้อยยย...)
และคำถามต่างๆ เกี่ยวกับเมืองทีเราอยู่นี้...และ เมืองสำคัญอะไรที่อยู่ถัดไปจากเรา...
ถามว่า...เราทำอะไรในเวลาว่าง
ถามว่า...เราอยู่ในราศีอะไร
ถามว่า...มีสัตว์เลี้ยงที่บ้านหรือไม่
และให้อธิบายถึงครอบครัว สมาชิกภายในบ้านทั้งหมด...
ถามว่า...ชอบวิชาอะไร (ในการเรียนที่ผ่านมา) มากที่สุด
และต่อด้วยว่า...ไม่ชอบอะไรมากที่สุด ทั้งหมดนี้...ต้องให้เหตุผลด้วย..

ต้องเขียนตอบเป็นภาษาฝรั่งเศสทั้งหมดค่ะ....จนดิฉันชักงงๆ ว่า...นี่ตรูมาเรียนหรือมาสอบชิงทุน Erasmus กันฟะเนี่ยยย...?
แต่ก็เอาเถอะ...ทั้งหมดนี้ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงเท่าไหร่นัก เพราะมีดิคชันนารีอยู่กับตัว...และทำตามที่คุณสามีเตือน...นั่นคือ ตอบทุกอย่างให้เป็นอย่างธรรมดา ภาษาง่ายๆเข้าไว้ ไม่ต้องไปทำสำบัดสำนวน...
ครูให้เวลานานพอสมควรค่ะ ประมาณเกือบ 45 นาทีได้มัง...จึงเดินมาตรวจดูคำตอบ...ที่ได้รับคำชมเชยพอสมควร...

ไม่ใช่แค่ในการตอบลงบนกระดาษเท่านั้น...เราทุกคนถูกเรียกเรียงตัวให้ตอบปากเปล่าทุกข้อ ตามข้อความที่เราเขียน...เหมือนกับครูกำลังชวนเราคุย...แต่ไม่ใช่ในคราวเดียวกัน
แล้วแต่ว่าครูจะเรียกตรงจุดนั่งตรงไหนก่อน...ในแต่ละข้อ...แล้วก็เรียงมาถึงเรา...
ในการตอบนั้น มีผิด มีพลาด ที่ครูจะช่วยแก้ให้ พร้อมทั้งอธิบายว่า ทำไม...และ อย่างไร....รวมทั้งขยายความในเรื่องอื่นๆด้วย (เป็นภาษาฝรั่งเศสล้วนๆ)

ตอนที่ประกาศชื่อเสร็จ...ต่อด้วยอายุ...(
มาถึงดิฉัน ที่เป็น soixante trois ans ไม่เห็นมีคนแปลกใจอะไร ทุกคนกลับเฉยๆ อาจเป็นเพราะมีวัยห้าสิบเศษหลายคนเหมือนกัน...
จนกระทั่งพอสายหน่อย...มีนักเรียนเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง (ประเภทมาสาย..เพราะมีเหตุจำเป็น) ดิฉันก็ถึงบางอ้อ...เพราะคนนี้เป็นรุ่นเก๋ากึ๊กที่นี่ เรียนมานานแล้ว แต่ยังไปไม่ถึงไหนเพราะภรรยาที่บ้านป่วย
เขาอายุ 72 เป็นชาวโปล์

นั่นคือช่วงเช้า....แล้วเราได้หยุดพักเที่ยง สองชั่วโมงที่ดิฉันกลับมาทานข้าวที่บ้าน มีสารถีไปคอยรับหน้าโรงเรียน ยังเล่าให้คุณสามีฟังว่า...เรียนสบายๆ ดิฉันต้องพูดให้เยอะกว่านี้จะได้ชิน

ตกบ่าย....กลับไปเข้าคลาสในเวลาบ่ายสองโมง....คราวนี้ของจริง...
แผ่นชีทมายาวเหยียดไปด้วยคำถาม...ถามอะไรแปลกๆ...เช่น..
มีแปลนจะทำอะไรหลังจากเลิกเรียนในวันนี้
มีความคิดที่จะประกอบอาชีพอะไรในวันข้างหน้า...
รสชาติของอาหาร...ชอบอะไรมากที่สุด และไม่ชอบอะไรมากที่สุด เพราะเหตุใด?
รสนิยมทางดนตรี...ชอบอะไร นักร้อง หรือ วงดนตรี และ ให้บอกชื่อ และเหตุผลที่ชอบ
รสนิยมทางนักแสดง....โปรดปรานดาราหญิง ชาย... คนไหนมากที่สุด
รสนิยมทางภาพยนตร์...ชอบภาพยนตร์ชนิดไหน...
รสนิยมทางโทรทัศน์....ชอบรายการอะไรมากที่สุด...ขอให้บอกเหตุผลด้วย...

เหมือนเดิม...คือต้องตอบทั้งหมด พร้อมเหตุผล...และรู้แล้วว่าจะต้องเรียกถามรายตัว..จึงต้องเขียนให้ค่อนข้างละเอียด...เพราะไม่งั้นเธอจะซักไซร้จนกว่าจะพอใจ...
ดิฉันในฐานะที่อยู่ในสายงานที่ถามพอดี ในเรื่องอาหาร...จึงตอบได้เยอะพอควร...จนดูเหมือนจะตอบอยู่คนเดียว
ทุกคนขำ...ที่ดิฉันตอบอย่างภาคภูมิใจว่า..
"J'aime toutes les nourritures sauf l'escarcot".

อ้าว...ก็ตรูไม่ชอบหอยทากนี่หว่า....อย่าว่าแต่หอยทากฝรั่งเศสเลย หอยขม หอมโข่ง ไม่เอาทั้งนั้น....

ก่อนเลิกเรียน...มีการให้ทุกคนเขียนลงในกระดาษชิ้นเล็กๆ..ถึงความเห็นในเรื่องการเรียน การสอน....
แล้วครูเอามาอ่านเรียงใบอีกด้วย...

กลับมาที่บ้าน...ก็ยุ่งจนมือเป็นระวิง...ไม่ได้เขียนเล่าเมื่อวาน เพราะตอนที่คุยกันกับเพื่อนร่วมชั้น ในเรื่องการทำอาหารทั้งอเมริกันและไทย...
เลยต้องทำมากาฮงไปแจกให้ชิมห้าสิบกว่าอันแน่ะ....

คุณสามีขับรถวันละสามรอบไปกลับ...จนต้องบอกว่า...กลางวันไม่ต้องไปรับก็ได้ เพราะเอาแซนวิชไปทานที่โรงเรียนก็ได้ จะได้นั่งอ่านหนังสือด้วย...
เขาว่า...ไม่ได้หรอก...เราจะทำอย่างนั้นกับหมากับแมวได้ยังไง...คุณไม่อยู่เจ้าอิปโป้มันไปนั่งเฝ้าอย่างกระวนกระวายอยู่ตรงประตูอยู่นั่นแล้ว...แว่บไปแว่บมาอย่างนี้ดีกว่า พวกมันจะได้สบายใจ...

อ้าววว....นึกว่าห่วงเรา...กลับกลายเป็นห่วงหมาห่วงแมวซะนี่....

Kết quả (Việt) 1:

Tong ra một lần nữa bởi vì đó là một chủ đề mới tạo người hâm mộ phàn nàn rằng các chủ đề cũ để tải hình ảnh là khó khăn, bởi vì nó là rất dài...Khi chúng tôi rời khỏi phaep nhà hàng chủ đề hình xăm tôi sẽ nói về một số bài học...Bởi vì bài học này nặng, tôi loại bỏ... khoảng sáu giờ mỗi ngày... mà sẽ để lại ngôn ngữ pháp hoàn toàn là vì bà giáo viên không thể nói tiếng Anh ở tất cả.Chủ đề đó...Là một sinh viên, nhưng có những cũng trên khong khong...!!.Báo cáo về kết quả của nghiên cứu Bắt đầu từ nghiên cứu là ngày đầu tiên khi ba tuần trước, tôi...Tỉnh dậy sớm... rằng muốn ăn cắn tôi sợ tiếng khóc đi chok. Chok, là khét tiếng nhất...แล้วก็จัดกระเป๋า...ที่มีสมุด ปากกา ดินสอ น้ำขวด แล้วก็ไอผอดอันเป็นอาวุธประจำกาย...คุณสามีขับรถไปส่งตอน 8 โมงครึ่ง พร้อมกับอวยพรให้เรียนดีมีความสุข..แล้วเธอก็จากไปตีกอล์ฟ...ดิฉันเดินขึ้นไปในสถาบันที่เรียน...ไปนั่งที่ห้องรับแขก เพราะเชื่อว่ายังเช้าอยู่ ยังไม่ถึงเวลาทำงาน...จนได้เวลา...ผู้คนเดินเข้ามามากหน้าหลายตา...แต่ดูเหมือนเขาทราบอยู่แล้วว่าจะไปที่ห้องไหน...ดิฉันจึงเข้าไปที่ออฟฟิซ เพื่อบอกให้เขาทราบว่า...ดิฉันได้เข้ามาเรียนวันแรก จะให้ไปที่ไหน?ฝ่ายเลขาจึงถามชื่อ และดูเอกสารบนโต๊ะ...แล้วก็ให้ผู้ช่วยพาไปยังห้องเรียนหมายเลข 3 ที่มีโต๊ะยาวตั้งอยู่ พร้อมกับเก้าอี้สองฝั่ง ฝั่งทางหัวและท้ายโต๊ะเป็นกระดานสอน...มีโทรทัศน์ตั้งอยู่เครื่องหนึ่ง และโต๊ะทำงานเล็กๆของครูผู้สอน...เมื่อดิฉันเข้าไป...ได้มีคนอื่นๆนั่งอยู่แล้วประมาณ 10 คน...ชายหญิงจำนวนเท่าๆกัน...อายุก็อยู่ในวัยกลางคนเป็นส่วนใหญ่ห้าคนเป็นพวกยูโรเปี้ยนฝั่งตะวันออก อีกสามหรือสี่คนเป็นมุสลิม...คนหนึ่งผิวดำ...ดิฉันเป็นเอเชี่ยนอยู่คนเดียว...ดูเหมือนพวกเขาจะเรียนกันมาหลายชั่วโมงพอสมควรแล้ว...(ยังงงว่า...ทำไมเขาถึงให้ดิฉันมาเริ่มเรียนกับกลุ่มนี้..)แต่พอเขาแจกกระดาษแบบชีทแบบฝึกหัดมาให้...ก็ร้องอ๋อ...เพราะทุกคนเหมือนกันหมด...น่าจะเป็นพวกที่เรียน 300 ชั่วโมงนั่นเองดิฉันได้เรียนแค่เกือบสองร้อยชั่วโมง...จึงมาทันกันตรงนี้...ผู้ที่เข้าเรียนทุกคนจะเขียนป้ายชื่อของตัวเองในกระดาษและทำเป็นแผ่นพับ ตั้งไว้ข้างหน้า เพื่อที่ครูจะได้เรียกชื่อถูก...ในกระดาษการสอนที่แจกมานั้น...เริ่มต้นด้วยการให้เขียน ชื่อ นามสกุล....ต่อมาคือ อายุ (แหม...มีแอบหงุดหงิดนะว้อยยย...)และคำถามต่างๆ เกี่ยวกับเมืองทีเราอยู่นี้...และ เมืองสำคัญอะไรที่อยู่ถัดไปจากเรา...ถามว่า...เราทำอะไรในเวลาว่าง ถามว่า...เราอยู่ในราศีอะไร
ถามว่า...มีสัตว์เลี้ยงที่บ้านหรือไม่
และให้อธิบายถึงครอบครัว สมาชิกภายในบ้านทั้งหมด...
ถามว่า...ชอบวิชาอะไร (ในการเรียนที่ผ่านมา) มากที่สุด
และต่อด้วยว่า...ไม่ชอบอะไรมากที่สุด ทั้งหมดนี้...ต้องให้เหตุผลด้วย..

ต้องเขียนตอบเป็นภาษาฝรั่งเศสทั้งหมดค่ะ....จนดิฉันชักงงๆ ว่า...นี่ตรูมาเรียนหรือมาสอบชิงทุน Erasmus กันฟะเนี่ยยย...?
แต่ก็เอาเถอะ...ทั้งหมดนี้ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงเท่าไหร่นัก เพราะมีดิคชันนารีอยู่กับตัว...และทำตามที่คุณสามีเตือน...นั่นคือ ตอบทุกอย่างให้เป็นอย่างธรรมดา ภาษาง่ายๆเข้าไว้ ไม่ต้องไปทำสำบัดสำนวน...
ครูให้เวลานานพอสมควรค่ะ ประมาณเกือบ 45 นาทีได้มัง...จึงเดินมาตรวจดูคำตอบ...ที่ได้รับคำชมเชยพอสมควร...

ไม่ใช่แค่ในการตอบลงบนกระดาษเท่านั้น...เราทุกคนถูกเรียกเรียงตัวให้ตอบปากเปล่าทุกข้อ ตามข้อความที่เราเขียน...เหมือนกับครูกำลังชวนเราคุย...แต่ไม่ใช่ในคราวเดียวกัน
แล้วแต่ว่าครูจะเรียกตรงจุดนั่งตรงไหนก่อน...ในแต่ละข้อ...แล้วก็เรียงมาถึงเรา...
ในการตอบนั้น มีผิด มีพลาด ที่ครูจะช่วยแก้ให้ พร้อมทั้งอธิบายว่า ทำไม...และ อย่างไร....รวมทั้งขยายความในเรื่องอื่นๆด้วย (เป็นภาษาฝรั่งเศสล้วนๆ)

ตอนที่ประกาศชื่อเสร็จ...ต่อด้วยอายุ...(
มาถึงดิฉัน ที่เป็น soixante trois ans ไม่เห็นมีคนแปลกใจอะไร ทุกคนกลับเฉยๆ อาจเป็นเพราะมีวัยห้าสิบเศษหลายคนเหมือนกัน...
จนกระทั่งพอสายหน่อย...มีนักเรียนเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง (ประเภทมาสาย..เพราะมีเหตุจำเป็น) ดิฉันก็ถึงบางอ้อ...เพราะคนนี้เป็นรุ่นเก๋ากึ๊กที่นี่ เรียนมานานแล้ว แต่ยังไปไม่ถึงไหนเพราะภรรยาที่บ้านป่วย
เขาอายุ 72 เป็นชาวโปล์

นั่นคือช่วงเช้า....แล้วเราได้หยุดพักเที่ยง สองชั่วโมงที่ดิฉันกลับมาทานข้าวที่บ้าน มีสารถีไปคอยรับหน้าโรงเรียน ยังเล่าให้คุณสามีฟังว่า...เรียนสบายๆ ดิฉันต้องพูดให้เยอะกว่านี้จะได้ชิน

ตกบ่าย....กลับไปเข้าคลาสในเวลาบ่ายสองโมง....คราวนี้ของจริง...
แผ่นชีทมายาวเหยียดไปด้วยคำถาม...ถามอะไรแปลกๆ...เช่น..
มีแปลนจะทำอะไรหลังจากเลิกเรียนในวันนี้
มีความคิดที่จะประกอบอาชีพอะไรในวันข้างหน้า...
รสชาติของอาหาร...ชอบอะไรมากที่สุด และไม่ชอบอะไรมากที่สุด เพราะเหตุใด?
รสนิยมทางดนตรี...ชอบอะไร นักร้อง หรือ วงดนตรี และ ให้บอกชื่อ และเหตุผลที่ชอบ
รสนิยมทางนักแสดง....โปรดปรานดาราหญิง ชาย... คนไหนมากที่สุด
รสนิยมทางภาพยนตร์...ชอบภาพยนตร์ชนิดไหน...
รสนิยมทางโทรทัศน์....ชอบรายการอะไรมากที่สุด...ขอให้บอกเหตุผลด้วย...

เหมือนเดิม...คือต้องตอบทั้งหมด พร้อมเหตุผล...และรู้แล้วว่าจะต้องเรียกถามรายตัว..จึงต้องเขียนให้ค่อนข้างละเอียด...เพราะไม่งั้นเธอจะซักไซร้จนกว่าจะพอใจ...
ดิฉันในฐานะที่อยู่ในสายงานที่ถามพอดี ในเรื่องอาหาร...จึงตอบได้เยอะพอควร...จนดูเหมือนจะตอบอยู่คนเดียว
ทุกคนขำ...ที่ดิฉันตอบอย่างภาคภูมิใจว่า..
"J'aime toutes les nourritures sauf l'escarcot".

อ้าว...ก็ตรูไม่ชอบหอยทากนี่หว่า....อย่าว่าแต่หอยทากฝรั่งเศสเลย หอยขม หอมโข่ง ไม่เอาทั้งนั้น....

ก่อนเลิกเรียน...มีการให้ทุกคนเขียนลงในกระดาษชิ้นเล็กๆ..ถึงความเห็นในเรื่องการเรียน การสอน....
แล้วครูเอามาอ่านเรียงใบอีกด้วย...

กลับมาที่บ้าน...ก็ยุ่งจนมือเป็นระวิง...ไม่ได้เขียนเล่าเมื่อวาน เพราะตอนที่คุยกันกับเพื่อนร่วมชั้น ในเรื่องการทำอาหารทั้งอเมริกันและไทย...
เลยต้องทำมากาฮงไปแจกให้ชิมห้าสิบกว่าอันแน่ะ....

คุณสามีขับรถวันละสามรอบไปกลับ...จนต้องบอกว่า...กลางวันไม่ต้องไปรับก็ได้ เพราะเอาแซนวิชไปทานที่โรงเรียนก็ได้ จะได้นั่งอ่านหนังสือด้วย...
เขาว่า...ไม่ได้หรอก...เราจะทำอย่างนั้นกับหมากับแมวได้ยังไง...คุณไม่อยู่เจ้าอิปโป้มันไปนั่งเฝ้าอย่างกระวนกระวายอยู่ตรงประตูอยู่นั่นแล้ว...แว่บไปแว่บมาอย่างนี้ดีกว่า พวกมันจะได้สบายใจ...

อ้าววว....นึกว่าห่วงเรา...กลับกลายเป็นห่วงหมาห่วงแมวซะนี่....