ช่วงขายาวเดินไปตามทางเดินจากหน้าคณะ

ช่วงขายาวเดินไปตามทางเดินจากหน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ เขาแยกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนที่กำลังนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระอยู่บริเวณโต๊ะม้าหินอ่อนเพื่อที่จะกลับบ้าน และแน่นอนว่าเหล่าเพื่อนพ้องของเขานั้นต้องแปลกใจกับความผิดปกตินี้

“อะไรของมึงเนี่ยไอ้จุน นี่เพิ่งบ่ายสองเองนะจะรีบกลับไปไหน” เสียงแหบต่ำของเพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น

“นั่นดิ ปกติมึงต้องกลับพร้อมพวกกูนะ หรือว่าแอบนัดใครไว้” เพื่อนอีกคนแทรกขึ้นมาบ้าง

“วันนี้พ่อแม่กูไม่อยู่บ้าน”

“แล้ว?”

“กูต้องกลับไปดูแลน้อง พวกมึงปล่อยกูไปเหอะ” จุนฮเวบอกพร้อมทำหน้าเอือมกับการกระทำของเพื่อนๆ

“น้อง? อ๋อ…น้องที่ติดแม่เลี้ยงมึงมาอ่ะหรอ”

“เออ กูไปได้แล้วใช่มะ”

“ก็ไปดิ พวกกูไม่ได้ห้ามซะหน่อย” เมื่อหนึ่งในเพื่อนสนิทพูดจบเหล่าเพื่อน ณ ที่นั้นก็ระเบิดหัวเราะกันออกมา จุนฮเวที่เบื่อเหลือทนก็ได้แต่ส่งสายตาอาฆาตกลับไป

ความจริงแล้วเขาเป็นลูกชายคนเดียวไม่ได้มีพี่น้องหรอก แต่หลังจากที่แม่ของเขาเสียชีวิตไปได้ไม่นานพ่อของเขาก็แต่งงานใหม่ และเพราะเหตุนั้นน้องชายที่มีอายุห่างกับเขาถึง 9 ปี เลยได้เข้ามาอยู่ร่วมบ้านเดียวกัน

ทั้งพ่อและแม่เลี้ยงของเขาต่างก็กลัวว่าเขานั้นจะเข้ากับน้องชายไม่ได้ แต่ผิดคาดเพราะหลังจากที่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเดียวกันแล้วนั้น จุนฮเวที่ปกติเป็นคนค่อนข้างเย็นชากลับมักจะพูดคุยและสอนการบ้านให้น้องชายเสมอ จนพ่อและแม่เลี้ยงต่างดีใจที่ลูกชายทั้งสองคนเข้ากันได้ดี

“ดงดง พี่กลับมาแล้ว” จุนฮเวถอดรองเท้าออกก่อนจะก้าวเข้ามาในบ้านพร้อมกับน้องชายตัวเล็กวัย12ปีที่วิ่งออกมาต้อนรับ

“พี่จุนกลับมาแล้วหรอฮะ ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง”

“เอ่อ…ก็แบบ วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน นายเองก็มีเรียนแค่ครึ่งวันพี่ก็เลย…” จุนฮเวหลบตาจากน้องชายก่อนจะเบี่ยงตัวเดินเข้ามาในบ้าน

“พี่จุนกลับมาอยู่เป็นเพื่อนผมสินะฮะ คิก~” เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากเด็กชายตัวเล็ก จนจุนฮเวต้องหันไปค้อนใส่

“แล้วนี่ทำการบ้านรึยัง”

“กลับมาถึงก็ถามเรื่องการบ้านเลยหรอฮะ เดี๋ยวค่อยทำก็ได้” ดงฮยอกทำหน้ามุ่ยขณะเดินตามพี่ชายเข้ามาในห้องนอน

“เด็กขี้เกียจ” จุนฮเวพูดเสียงเรียบ เขาวางกระเป๋าเป้ลงบนโต๊ะทำการบ้านก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้แล้วยกมือขึ้นเท้าคางส่งสายตาล้อเลียนไปให้กับน้องชาย

“ผมไม่ได้ขี้เกียจนะ!”

“หรอ งั้นมาทำการบ้านกันมั้ย ไหนๆตอนนี้ก็ว่างแล้ว”

“พี่จุนจะสอนผมใช่มั้ยฮะ”

“อื้อ เดี๋ยวพี่สอนเองไปเอามาสิ”

ดงฮยอกยิ้มร่าอย่างดีใจก่อนจะวิ่งออกไปยังห้องนอนของเขาแล้วหยิบเอาสมุดการบ้านของวันนี้กลับมายังห้องนอนของพี่ชาย

“วันนี้การบ้านไม่เยอะแต่มันยากอ่ะ”

“งั้นหรอ ไหนให้พี่ดูซิ” จุนฮเวรับสมุดการบ้านของน้องชายมาเปิดดู ระหว่างนั้นดงฮยอกก็กลับไปที่ห้องนอนของตัวเองเพื่อยกเก้าอี้มาวางข้างๆพี่ชายแล้วนั่งลง

“ลองทำดูก่อนแล้วไม่เข้าใจตรงไหนค่อยถามพี่”

“ฮะ…”

ดงฮยอกเริ่มทำการบ้านของตัวเองโดยมีสายตาของพี่ชายอย่างจุนฮเวดูอยู่ตลอดเวลา แม้เวลาจะผ่านไปนานจุนฮเวก็ไม่มีท่าทีจะละสายตาจากดงฮยอกเลย

“คือ…พี่จุน…อย่าเอาแต่จ้องผมสิฮะ มันคิดเลขไม่ออก”

“ทำไมล่ะ พี่ก็แค่มองดงเองนะ”

“ก็มัน…เกร็งๆ พี่ยิ่งจ้องผมยิ่งทำไม่ได้อ่ะ” ดงฮยอกบอกเสียงสั่น ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อราวกับกำลังเขินอาย

“งั้นหรอ แล้วทำตรงไหนไม่ได้มั้ยพี่จะได้สอน” จุนฮเวทำเป็นไม่สนใจอาการแปลกๆของดงฮยอก เขาเพียงอมยิ้มเล็กน้อยแล้วถามน้องชายต่อ

“อื้อ ตรงนี้อ่ะ” นิ้วเล็กชี้ไปตรงข้อที่ทำไม่ได้

“หือ ข้อนี้หรอ” ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าเล็กของน้องชาย สายตาจับจ้องไปที่สมุดการบ้าน ดงฮยอกที่ตั้งตัวไม่ทันกับการกระทำปุบปับของพี่ชายเขาจึงสะดุ้งตัวเล็กน้อย หัวใจเกิดเต้นรัวขึ้นมา

“พะ…พี่จุน ถอยออกไปหน่อยสิ มันใกล้ไปแล้วผมหายใจไม่ออก”

“แต่พี่มองไม่เห็นนี่ อ่า…แล้วก็ตรงนี้น่ะต้องทำแบบนี้” จุนฮเวแกล้งดึงสมุดการบ้านออกห่างน้องชายแล้วอธิบายวิธีทำคนเดียว

“พี่จุนอ่ะ แบบนั้นผมก็มองไม่เห็นสิ”

“งั้น…แบบนี้แล้วกัน” มือหนาเคลื่อนไปกระชับเอวบางของน้องชายแล้วยกขึ้น

“เฮ้ย! พี่จุนจะทำไรอ่ะ ปล่อยผมน้า” ดงฮยอกดิ้นไปมาก่อนจะรู้ตัวอีกทีเขาก็มานั่งอยู่บนตักของพี่ชายเสียแล้ว

“นั่งแบบนี้แหละ สอนง่ายดี” จุนฮเวกระซิบข้างหูน้องชาย

“ตะ…แต่ว่า ผมว่ามันยิ่งแปลกกว่าเดิมอีกนะ”

“อย่าเรื่องมากน่า พี่จะเริ่มสอนแล้วนะ”

“อะ…อื้อ” ดงฮยอกครางตอบก่อนจะก้มหน้าลงมองหน้ากระดาษที่มีตัวหนังสือยึกยือของตัวเองกับพี่ชายเขียนอยู่

“ก่อนอื่นต้องหาค่า X ก่อน…” ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนนี้โสตประสาทของดงฮยอกถึงได้อื้ออึงไปหมด พี่ชายกำลังพูดอะไรอยู่กันนะ สองแขนแกร่งที่โอบเขาไว้แบบนี้ทั้งๆที่เหมือนจะอึดอัดแต่ก็ทำให้ใจเต้นรัว แผงอกกว้างของคนโตกว่าแนบชิดกับแผ่นหลังของเขา ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่เขาสัมผัสได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นรัวไม่แพ้กัน

“พี่จุน…คือผม…”

“หือ ไม่เข้าใจหรอ งั้นพี่อธิบายใหม่นะ”

“ไม่…ใช่”

เสียงดงฮยอกสั่นเครือเมื่อเขาได้ยินเสียงทุ้มต่ำของจุนฮเวที่กระซิบลงข้างหู ทำไมเสียงของพี่ชายถึงดูแหบพร่ากว่าปกติกัน

“เป็นอะไรไป ตามพี่ไม่ทันหรอเดี๋ยวจะอธิบายช้าๆนะ”

ดงฮยอกพยักหน้าตอบร่างสูง เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าสิ่งที่กำลังรู้สึกอยู่นี้คืออะไร เขาพยายามไม่สนใจอาการบ้าๆของตัวเองแล้วตั้งใจฟังสิ่งที่พี่ชายสอน ทว่าเขากลับรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่อยู่ใต้ร่างของเขาแล้วมันกำลังนูนขึ้น สัมผัสนุ่มเปลี่ยนเป็นแข็งและกำลังดันระหว่างขาของเขา

“พี่จุน…พี่จุน อะไรน่ะ อยู่ๆก็มีอะไรไม่รู้…”

“อ่ะ…รู้สึกตัวแล้วหรอ ขอโทษนะ” จุนฮเววางดินสอลง แล้วเอื้อมมือไปจับมือเล็กของน้องชายทั้งสองข้างก่อนจะเลื่อนให้มาจับอยู่ที่เป้ากางเกงของดงฮยอก

“พี่จุนอะไรทำอะไรอ่ะ นี่!”

“พี่จะสอนการบ้านอีกวิชาให้ไง” จุนฮเวกระซิบเสียงแหบพร่า

“อะไรฮะ” ปากเล็กขยับถามแต่มือนั้นก็ยังคงลูบคลำอยู่ที่เป้ากางเกงของตัวเอง

“อืม…วิชาเพศศึกษา…ล่ะมั้ง”

ดงฮยอกตกใจกับป

Kết quả (Việt) 1:

Chất lượng chân dài cho đi bộ ra khỏi các trang của khoa học kỹ thuật. Ông tách ra khỏi nhóm bạn bè đang ngồi nói chuyện bàn là một con ngựa đá cẩm thạch, lý do: Các sân vườn nhỏ để trở về nhà, và tất nhiên người hâm mộ của mình được ngạc nhiên với các rối loạn này."Những gì mẹ của bạn trông damn Chun ở đây chỉ 2 đi là đi." Hoarseness của những người bạn đã nói lên."Đó di Thông thường họ trở lại với Gu tôi đề cập rằng snuck cuộc không kích. "một người bạn, chèn những điều mới."Hôm nay cha mẹ không có nhà.""Và sau đó?""Gu trở lại để chăm sóc em gái của cô. Họ rời đi!, "Gu Jun dopey hawe nói chán với hành động với hành động của họ.“น้อง? อ๋อ…น้องที่ติดแม่เลี้ยงมึงมาอ่ะหรอ”“เออ กูไปได้แล้วใช่มะ”“ก็ไปดิ พวกกูไม่ได้ห้ามซะหน่อย” เมื่อหนึ่งในเพื่อนสนิทพูดจบเหล่าเพื่อน ณ ที่นั้นก็ระเบิดหัวเราะกันออกมา จุนฮเวที่เบื่อเหลือทนก็ได้แต่ส่งสายตาอาฆาตกลับไปความจริงแล้วเขาเป็นลูกชายคนเดียวไม่ได้มีพี่น้องหรอก แต่หลังจากที่แม่ของเขาเสียชีวิตไปได้ไม่นานพ่อของเขาก็แต่งงานใหม่ และเพราะเหตุนั้นน้องชายที่มีอายุห่างกับเขาถึง 9 ปี เลยได้เข้ามาอยู่ร่วมบ้านเดียวกันทั้งพ่อและแม่เลี้ยงของเขาต่างก็กลัวว่าเขานั้นจะเข้ากับน้องชายไม่ได้ แต่ผิดคาดเพราะหลังจากที่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเดียวกันแล้วนั้น จุนฮเวที่ปกติเป็นคนค่อนข้างเย็นชากลับมักจะพูดคุยและสอนการบ้านให้น้องชายเสมอ จนพ่อและแม่เลี้ยงต่างดีใจที่ลูกชายทั้งสองคนเข้ากันได้ดี“ดงดง พี่กลับมาแล้ว” จุนฮเวถอดรองเท้าออกก่อนจะก้าวเข้ามาในบ้านพร้อมกับน้องชายตัวเล็กวัย12ปีที่วิ่งออกมาต้อนรับ“พี่จุนกลับมาแล้วหรอฮะ ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง”“เอ่อ…ก็แบบ วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน นายเองก็มีเรียนแค่ครึ่งวันพี่ก็เลย…” จุนฮเวหลบตาจากน้องชายก่อนจะเบี่ยงตัวเดินเข้ามาในบ้าน“พี่จุนกลับมาอยู่เป็นเพื่อนผมสินะฮะ คิก~” เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากเด็กชายตัวเล็ก จนจุนฮเวต้องหันไปค้อนใส่“แล้วนี่ทำการบ้านรึยัง”“กลับมาถึงก็ถามเรื่องการบ้านเลยหรอฮะ เดี๋ยวค่อยทำก็ได้” ดงฮยอกทำหน้ามุ่ยขณะเดินตามพี่ชายเข้ามาในห้องนอน“เด็กขี้เกียจ” จุนฮเวพูดเสียงเรียบ เขาวางกระเป๋าเป้ลงบนโต๊ะทำการบ้านก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้แล้วยกมือขึ้นเท้าคางส่งสายตาล้อเลียนไปให้กับน้องชาย“ผมไม่ได้ขี้เกียจนะ!”“หรอ งั้นมาทำการบ้านกันมั้ย ไหนๆตอนนี้ก็ว่างแล้ว”“พี่จุนจะสอนผมใช่มั้ยฮะ”“อื้อ เดี๋ยวพี่สอนเองไปเอามาสิ”ดงฮยอกยิ้มร่าอย่างดีใจก่อนจะวิ่งออกไปยังห้องนอนของเขาแล้วหยิบเอาสมุดการบ้านของวันนี้กลับมายังห้องนอนของพี่ชาย“วันนี้การบ้านไม่เยอะแต่มันยากอ่ะ”“งั้นหรอ ไหนให้พี่ดูซิ” จุนฮเวรับสมุดการบ้านของน้องชายมาเปิดดู ระหว่างนั้นดงฮยอกก็กลับไปที่ห้องนอนของตัวเองเพื่อยกเก้าอี้มาวางข้างๆพี่ชายแล้วนั่งลง“ลองทำดูก่อนแล้วไม่เข้าใจตรงไหนค่อยถามพี่”“ฮะ…”ดงฮยอกเริ่มทำการบ้านของตัวเองโดยมีสายตาของพี่ชายอย่างจุนฮเวดูอยู่ตลอดเวลา แม้เวลาจะผ่านไปนานจุนฮเวก็ไม่มีท่าทีจะละสายตาจากดงฮยอกเลย
“คือ…พี่จุน…อย่าเอาแต่จ้องผมสิฮะ มันคิดเลขไม่ออก”

“ทำไมล่ะ พี่ก็แค่มองดงเองนะ”

“ก็มัน…เกร็งๆ พี่ยิ่งจ้องผมยิ่งทำไม่ได้อ่ะ” ดงฮยอกบอกเสียงสั่น ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อราวกับกำลังเขินอาย

“งั้นหรอ แล้วทำตรงไหนไม่ได้มั้ยพี่จะได้สอน” จุนฮเวทำเป็นไม่สนใจอาการแปลกๆของดงฮยอก เขาเพียงอมยิ้มเล็กน้อยแล้วถามน้องชายต่อ

“อื้อ ตรงนี้อ่ะ” นิ้วเล็กชี้ไปตรงข้อที่ทำไม่ได้

“หือ ข้อนี้หรอ” ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าเล็กของน้องชาย สายตาจับจ้องไปที่สมุดการบ้าน ดงฮยอกที่ตั้งตัวไม่ทันกับการกระทำปุบปับของพี่ชายเขาจึงสะดุ้งตัวเล็กน้อย หัวใจเกิดเต้นรัวขึ้นมา

“พะ…พี่จุน ถอยออกไปหน่อยสิ มันใกล้ไปแล้วผมหายใจไม่ออก”

“แต่พี่มองไม่เห็นนี่ อ่า…แล้วก็ตรงนี้น่ะต้องทำแบบนี้” จุนฮเวแกล้งดึงสมุดการบ้านออกห่างน้องชายแล้วอธิบายวิธีทำคนเดียว

“พี่จุนอ่ะ แบบนั้นผมก็มองไม่เห็นสิ”

“งั้น…แบบนี้แล้วกัน” มือหนาเคลื่อนไปกระชับเอวบางของน้องชายแล้วยกขึ้น

“เฮ้ย! พี่จุนจะทำไรอ่ะ ปล่อยผมน้า” ดงฮยอกดิ้นไปมาก่อนจะรู้ตัวอีกทีเขาก็มานั่งอยู่บนตักของพี่ชายเสียแล้ว

“นั่งแบบนี้แหละ สอนง่ายดี” จุนฮเวกระซิบข้างหูน้องชาย

“ตะ…แต่ว่า ผมว่ามันยิ่งแปลกกว่าเดิมอีกนะ”

“อย่าเรื่องมากน่า พี่จะเริ่มสอนแล้วนะ”

“อะ…อื้อ” ดงฮยอกครางตอบก่อนจะก้มหน้าลงมองหน้ากระดาษที่มีตัวหนังสือยึกยือของตัวเองกับพี่ชายเขียนอยู่

“ก่อนอื่นต้องหาค่า X ก่อน…” ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนนี้โสตประสาทของดงฮยอกถึงได้อื้ออึงไปหมด พี่ชายกำลังพูดอะไรอยู่กันนะ สองแขนแกร่งที่โอบเขาไว้แบบนี้ทั้งๆที่เหมือนจะอึดอัดแต่ก็ทำให้ใจเต้นรัว แผงอกกว้างของคนโตกว่าแนบชิดกับแผ่นหลังของเขา ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่เขาสัมผัสได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นรัวไม่แพ้กัน

“พี่จุน…คือผม…”

“หือ ไม่เข้าใจหรอ งั้นพี่อธิบายใหม่นะ”

“ไม่…ใช่”

เสียงดงฮยอกสั่นเครือเมื่อเขาได้ยินเสียงทุ้มต่ำของจุนฮเวที่กระซิบลงข้างหู ทำไมเสียงของพี่ชายถึงดูแหบพร่ากว่าปกติกัน

“เป็นอะไรไป ตามพี่ไม่ทันหรอเดี๋ยวจะอธิบายช้าๆนะ”

ดงฮยอกพยักหน้าตอบร่างสูง เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าสิ่งที่กำลังรู้สึกอยู่นี้คืออะไร เขาพยายามไม่สนใจอาการบ้าๆของตัวเองแล้วตั้งใจฟังสิ่งที่พี่ชายสอน ทว่าเขากลับรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่อยู่ใต้ร่างของเขาแล้วมันกำลังนูนขึ้น สัมผัสนุ่มเปลี่ยนเป็นแข็งและกำลังดันระหว่างขาของเขา

“พี่จุน…พี่จุน อะไรน่ะ อยู่ๆก็มีอะไรไม่รู้…”

“อ่ะ…รู้สึกตัวแล้วหรอ ขอโทษนะ” จุนฮเววางดินสอลง แล้วเอื้อมมือไปจับมือเล็กของน้องชายทั้งสองข้างก่อนจะเลื่อนให้มาจับอยู่ที่เป้ากางเกงของดงฮยอก

“พี่จุนอะไรทำอะไรอ่ะ นี่!”

“พี่จะสอนการบ้านอีกวิชาให้ไง” จุนฮเวกระซิบเสียงแหบพร่า

“อะไรฮะ” ปากเล็กขยับถามแต่มือนั้นก็ยังคงลูบคลำอยู่ที่เป้ากางเกงของตัวเอง

“อืม…วิชาเพศศึกษา…ล่ะมั้ง”

ดงฮยอกตกใจกับป

Kết quả (Việt) 3:

từ dự án đi qua hành lang.Anh ta rời khỏi bạn đang nói về những con ngựa ở Cẩm Thạch Bàn.Tất nhiên, đám bạn của ông ta bất ngờ này bất thường,"Đây là gì? Hai điểm này. Quân vừa phải quay trở lại."Một người bạn nói, giọng nói rất thấp,"Anh thật sự muốn và họ thường họp kinh doanh người vẫn lén lút chèn. Một người bạn khác."Hôm nay bố mẹ tôi không có ở nhà.""Rồi sao nữa?""Tôi phải quay lại chăm lo cho em gái. Anh để tôi đi."Trang web được thiết kế sẵn sàng hành động chưa ha làm bạn cảm thấy chán"Tôi? Oh, anh để đào tạo trẻ của mẹ chứ?""Phải, tôi đi.""Tôi không đi. Khi một người bạn của một người bạn nói, những quả bom đang cười.Cô ấy mệt mỏi vì sân khấu. Nhà vua nhưng không quay lại xem.Trên thực tế, người con duy nhất, không có anh chị em.Nhưng mẹ nó chết không lâu sau khi kết hôn, cha của anh ta.Tuổi anh trai, vì hắn 9 năm tách ra.Ở nhà rồi.Cha và mẹ kế đều lo hắn không thể thích nghi với em trai tôi.Nhưng bất ngờ, bởi vì ở trong cùng một nhà.Bình thường chưa ha giai đoạn thường đẹp trai nói về bài giảng dạy.Cho đến khi con trai cha và mẹ kế của nhau rất hạnh phúc."Anh quay lại rồi đấy." cởi giày trước khi bước vào độ tuổi học sinh lớp 12, cùng với em trai nhỏ chạy ra chào mừng"Anh chưa quay về? Hôm nay anh về sớm thế này.""À, hôm nay bố mẹ không có ở nhà.Anh cũng chỉ học nửa ngày, và em trai tôi... "Em chưa HWE lệch rủ xuống trước đi."Anh bạn, tôi là sao? Chưa trở lại bóng -" cậu bé giọng nói từ quân đi, cho đến khi đưa biển"Bây giờ làm bài tập à?""Trở lại hỏi bài tập. Chờ đã, có thể làm như vậy?" " khi di chuyển mắt