1I’m Okay even if It Hurts. “

1
I’m Okay even if It Hurts.






“ไอ้เชี่ยฟิวววววววววววววส์ ไงวะ! คิ้วผูกกันเป็นก้อนขี้แต่เช้าเลยนะเมิงงง!” เป็นไอ้ลูกโม่วิ่งฝ่าฝูงคนจอแจหน้าโรงเรียนเข้ามาต้อนรับผมด้วยการโบกหัวจนหน้าเกือบทิ่ม แน่นอนผมเตะหน้าขามันกลับดัง ป๊าบ

“ไอ้สัด มีที่ไหนคิ้วผูกเป็นก้อนขี้.. เออ แล้วไมวันนี้มาเช้าได้วะ” ปกติเพื่อนผมคนนี้เป็นพวกชอบมาก่อนเข้าแถวแบบฉิวเฉียด ไม่ก็สายไปเลยจนโดนอาจารย์เวรสั่งลุกนั่ง (ถึงขั้นมาเกือบสิบโมง อาจารย์ไม่อยู่เวรแล้วก็มี เหอๆ..) แต่วันนี้แปลก... เพิ่งเจ็ดโมงหน่อยๆ ก็เจอแม่งหน้าโรงเรียนซะแล้ว

“มาปั่นการบ้านไง เหลือโคตรพ่อโคตรแม่เยอะ ยิ่งชีวะนะ... บรื๋ออออ กูเหลือเกือบครึ่งเล่ม แล้วมึงทำเสร็จบ้างยังวะ?”

“อ้อ.. ยังอ่ะ” ผมตอบปัดๆ ไปขณะก้าวขาอย่างเชื่องช้ายิ่งกว่าหอยทากเป็นอัมพาต... ให้ตาย เมื่อคืนนอนแทบไม่หลับ พนันได้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงผมต้องแฮงค์แน่ๆ

แต่สงสัยจะออกอาการมากไปหน่อย จนไอ้โม่ขมวดคิ้วหันมาจ้องหน้าผมชัดๆ “มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย? ทำหน้าหงอยยังกะคนเพิ่งอกหักมา” หืม... แม่นไปป่ะ... สนใจรับทายผลบอลมั้ยเพื่อน

“เออดิ” ผมตอบไปตามความจริง ก่อนพ่นลมหายใจยาวพรืด

“เฮ้ยจริงดิ! กูพูดเล่นนนนน”

“จริง”

“เชี้ย... กับน้องจีนอ่ะนะ คบกันมาตั้งเกือบปี”

“เออออออ”

“แล้วเลิกกันแล้วเหรอวะ ได้ไง? ไหนเล่าดิ๊!” หน้าตาแม่งอยากรู้อยากเห็นมากครับ เรื่องเสือกล่ะไม่มีใครเกิน!

“ก็ยังไม่ได้เลิก แต่เมื่อวานตอนมืดๆ กูไปซื้อของให้แม่แถวสยาม เห็นเค้าควงผู้ชายโรงเรียนเดียวกันไปดูหนังว่ะ”

“มึงดูดีแล้วเหรอ ตุ๊ดป่าว แบบว่าเป็นเพื่อนสาวอ่ะ”

“กูแอบดูมาตั้งแต่อยู่ในบีทีเอสละ เพื่อนสาวเหี้ยไร ตัวโคตรสูง กล้ามเป็นมัดๆ ดูยังไงก็แมน”

“โห... เซ็งดิ่ครับ แล้วแบบนี้มึงทำไงเนี่ย” ผมได้แต่ภาวนาให้เดินถึงห้องไวๆ จะได้ไม่ต้องมาถูกเซ้าซี้ให้ตอบคำถาม ตอนนี้ผมรู้สึกหมดแรงไม่อยากทำอะไรสักอย่าง..

“ก็ยังไม่ได้คุยกันเลย กูช็อกอยู่”

“กูก็ว่าละ.......”

ผมเลิกคิ้วสงสัยเมื่อเห็นโม่พยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงเข้าใจอะไรบางอย่าง “ว่าไรมึง?”

“ว่ามึงน่าจะคบกับผู้ชายรุ่งกว่าผู้หญิง”

โป๊ก! ถึงไม่ค่อยจะมีแรง แต่เขกกบาลคนอื่นทีสองทีนี่สบายมาก

“มึงพูดแบบนั้นอีกทีเจอตีนยัดปากแน่” ผมชี้หน้าคาดโทษก่อนเดินนำลิ่วไป แน่นอนว่าไอ้เพื่อนตัวแสบกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามขึ้นมาประกบ

“ก็ดูมึงดิ.... ปากแดง ตัวเล็ก เหล็กดัด ขาวก็ขาว แถมยังแอ๊บแบ๊วขายเครื่องสำอางไรนั่นให้เจ้มึงอีก! หาผัวสักคน มึงรุ่งอ่ะ!” ผมเตรียมจะเตะคูดไอ้ลูกโม่สักที แต่แม่งเสือกไว หลบได้ทันทีอีก ฮึ่ยย

“ทำไมวะ กูแมนเต็มร้อยนะเว้ย แล้วไอ้ขายเครื่องสำอาง กูก็ถูกเจ้บังคับ บอกมึงกี่รอบแล้วว่ากูไม่ได้อยากทำเลย ไม่ได้แอ๊บแบ๊วด้วย!”

ความจริงที่ผมต้องอัดคลิปลงเฟสบุ๊คกับโซเชียลแคมบ่อยๆ ไม่ได้ต้องการจะเรียกเรตติ้งหรืออยากดังหรอกครับ แต่เป็นเพราะเจ้ฟิ้ง พี่สาวของผมบังคับให้ช่วยขายเครื่องสำอางนำเข้าจากเกาหลี เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก เพราะผมตัวเล็กน่ารัก (หน้าหล่อด้วย) แถมขาวแบบสุขภาพดีจนน่าประหลาดทั้งๆ ที่ไม่เคยบำรุงอะไรเลยอีก พอบอกปัดไปว่าให้เจ้ทำเอง.. แกก็ดันใช้วิชามาร ยกเหตุผลร้อยแปดพันก้าวมาอ้างว่าต้องเดินทางบ่อย ไม่มีเวลา ช่วยแค่นี้ไม่ได้หรือไง บลาๆๆ

สุดท้ายไอ้เด็กผู้ชายเถียงใครไม่เป็นอย่างผมก็ต้องจำนนต่ออำนาจมืดของเจ้ ยอมนั่งรีวิวเครื่องสำอางบอกว่าใช้แล้วดีอย่างนู้นอย่างนี้ ตอนแรกผมก็คิดว่า... แม่งจะไปได้สักกี่น้ำวะ? เอาผู้ชายมาขายบีบีครีมบ้าง ไวท์เทนนิ่งบ้าง แต่กลับผิดคาดซะงั้น กระแสตอบรับดันออกมาดีพอสมควร จนตอนนี้มีคนฟอลโล่ผมอยู่เกือบห้าพันคน แล้วสินค้าของเจ้ก็ขายดีไม่มีขาด ผมเลยโชคร้ายต้องทำงานบ้าๆ นี่ต่อ ความจริงก็ไม่ได้ลำบากอะไรนักหรอก เพราะเจ้ให้ค่าตอบแทนงามพอดู แต่แม่งงงง ลำบากใจชิบหายเลยนี่สิครับ... เฮ้อออ

“เฮ้ย พวกเมิงว่าไง! อะอะอะอ้าวววว ไอ้เหี้ยโม่มาเช้าาาาาา” บอกแล้วว่าไอ้เวรนี่มาเช้ามันเป็นปรากฏการณ์... ขนาดไอ้วิทย์กับไอ้เฟรมที่ซื้อน้ำอยู่ใต้อาคารร้อยปียังรีบวิ่งปรี่เข้ามาโบกหัวคนข้างๆ ผม

“เฮ้ยไรวะ!?” คนถูกประทุษร้ายเงยหน้าเหวอขึ้นมาชูนิ้วกลางใส่สองคนที่เพิ่งมาใหม่

“แล้วไอ้ฟิวส์ว่าไงเนี่ย ตาโหลเลย มึงได้นอนป่ะเนี่ย หรือว่าเอาแต่ fab!” ไอ้เฟรมชี้หน้าผมแล้วขำก๊าก เรียกเสียงหัวเราะครืนได้เป็นอย่างดี (พวกนี้แม่งก็บ้าจี้ตามอีก) เรื่องอกุศลแบบนี้ล่ะคิดได้!

“กูไม่ใช่มึงนะ สาดดดดด”

“โอ้วว แฟ๊บๆๆๆๆ ฮ่าๆๆ” ว่าไม่ว่าเปล่าทำท่าชั