ผมมองตามทิศของนัยน์ตาคมคู่นั้น ภาพท

ผมมองตามทิศของนัยน์ตาคมคู่นั้น ภาพที่เห็นในเวลาต่อมาคือ....... ร่างเล็ก ๆ ที่ผมรู้จักดีกำลังนั่งมองพวกเราอยู่บนกระถางต้นไม้ไม่ไกลนัก "ยู..." ผมอุทานชื่อเด็กผู้หญิงตรงหน้าเบา ๆ ก่อนที่ปุณณ์จะบีบไหล่ให้กำลังใจผมแผ่ว ๆ "กูเข้าไปรอในบ้านนะ" "อือ.." ผมขานรับคำนั้นทั้งที่ไม่ได้มองหน้าคนพูดสักนิด ภายในความคิดตอนนี้ที่ขาวโพลนไปหมดมีเพียงสิ่งเดียวที่เด่นชัดคือ ยูริกำลังอยู่ตรงหน้า "รบกวนเวลารึเปล่า.." เสียงเล็กนั้นร้องถามผมแผ่ว ๆ เมื่อสาวเท้าเข้ามา เรียกให้ผมรีบส่ายหัวกลับ ก่อนจะเปิดประตูเล็กให้เธอเข้าไปในบ้าน "นั่งกันตรงนั้นได้มั้ย" ยูริถามผมอีกพลางชี้ไปทางบ่อปลาของอาป๊า ผมพยักหน้ารับทันที บอกตามตรงว่าตอนนี้ถึงยูริจะสั่งให้ผมกระโดดลงไปในบ่อปลาผมก็คงทำ... ผมยอมเธอทุกอย่างแล้วจริง ๆ เป็นเวลาพักหนึ่งที่เราต่างนั่งกันเงียบ ๆ ปล่อยให้ปลาสีส้มขาวแหวกว่ายไปมาในสายนํ้าใส ผมมองบรรดาลูกรักของอาป๊า (รักมากกว่าผมอีกครับ) พายครีบวนไปมา แล้วก็ต้องลอบมองหน้าเด็กผู้หญิงข้างตัวที่ยังไม่พูดอะไรกับผมสักคำ
ดวงตาโตของยูริจับจ้องบนผืนนํ้ากระเพื่อม แต่ราวกับความคิดจะลอยไปไกลกว่านั้นมาก... ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ยูริกำลังเห็นภาพอะไรอยู่ ภาพบ่อปลาบ้านผม หรือภาพอื่นที่เธอไม่ควรจำ.. "ยู.. กินไรยัง โน่เข้าไปเอาขนมมาให้มั้ย" ผมตัดสินใจทำลายความเงียบ จนคู่สนทนาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมาอมยิ้มเหนื่อย ๆ ให้ผม "ไม่... เป็นไร ในกระเป๋ายังมีอยู่ โน่กินมั้ย" เชื่อเค้าเลย... ที่ตุนไว้ยังไม่หมดอีกเหรอเนี่ย ผมหลุดขำออกมาพลางส่ายหัว ก่อนที่เราทั้งคู่จะสะดุ้งอีกครั้ง เพราะอยู่ดี ๆ ไฟตรงชานหลังคาบริเวณบ่อปลาก็สว่างโร่ ผมหันไปมองในบ้านเห็นเงาสูง ๆ ป้วนเปี้ยนอยู่แถวสวิตช์ไฟ ปุณณ์คงเห็นว่าเริ่มมืดแล้วเลยเปิดไฟให้.. เรื่องแสนรู้แบบนี้รับรองไม่มีใครเกิน "ปุณณ์อยู่ในบ้านเหรอ" ยูริถามผมเสียงแผ่วหลังจากเห็นเงายาว ๆ พาดผ่านหลังผ้าม่าน ผมพยักหน้ารับช้า ๆ ด้วยไม่แน่ใจว่าเธอกำลังถามผมด้วยความรู้สึกไหน "เรื่องตอนนั้น..." ยูริเกริ่นเสียงเบา ก่อนจะเงียบไป... ผมเห็นริมฝีปากเล็ก ๆ เม้มเข้าหากันครู่หนึ่งก่อนจะยอมปริปากพูดต่อ "... ถ้าโน่บอกว่า ไม่ใช่อย่างที่ยูคิด... ยูก็จะเชื่อโน่นะ" "....." ผมมองตอบนัยน์ตาดวงกลมโตนั้นที่กำลังมองตรงมาราวกับจะร้องขอในสิ่งที่ผมให้ไม่ได้ "โน่ก็รู้ว่ายูเชื่อทุกอย่าง... ขอแค่โน่บอก..." "นั่นเป็นเพราะเราไม่เคยโกหกกันไม่ใช่เหรอ..." ผมแทรกขึ้นพร้อมความรู้สึกว่าลำคอแห้งผากจนเราสองคนต่างตกในความเงียบ.. เด็กสาวตรงหน้าผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นก่อนจะผลุบสายตาลงตํ่า ผมมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ดูเศร้าสร้อยนั่น ด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน "แต่โน่ยังเป็นเพื่อนคนเดิมของยูเสมอนะ"
สิ้นเสียงผม คือเสียงร้องไห้โฮของยูริ จนผมต้องอึ้งไปเพราะความตกใจ.. ผมมองศีรษะเล็ก ๆ ที่ฟุบลงกับหัวเข่าทั้งสองข้างนั่น โดยปล่อยให้ช่วงไหล่บางสะอื้นเป็นพัก ๆ อย่างไม่รู้ว่าตัวเองสามารถทำอะไรได้บ้าง ฝ่ามือผมเอื้อมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ไปตบบ่าเด็กสาวข้าง ๆ ก่อนจะลูบเส้นผมลื่นนั้นแผ่ว ๆ เมื่อเห็นเธอไม่ว่าอะไร ยูริยังคงสะอึกสะอื้นกับหัวเข่าตัวเองอีกพักใหญ่ กว่าจะยอมพูดอะไรออกมา "โน่ได้ยินที่จิ๊ดพูดในห้องนํ้าใช่มั้ย" เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาถามผมทั้งนัยน์ตาที่แดงกลํ่า ผมบังคับตัวเองให้พยักหน้าตอบ แม้จะไม่อยากกลับไปคิดถึงเรื่องนั้นเท่าไหร่ "ยูโกรธ จนแทบจะฉีกเนื้อมันออกมากินเป็นชิ้น ๆ ที่ว่าโน่เสีย ๆ หาย ๆ แบบนั้น" ถึงตรงนี้ผมอดขำไม่ได้ ก่อนจะโยกศีรษะผู้หญิงข้าง ๆ เล่นอย่างเอ็นดู "ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก แค่ยูเข้าใจก็ดีใจแล้ว" "แต่พอคิดไปคิดมา ยูกลับโกรธตัวเอง จนอยากจะฉีกเนื้อตัวเองเป็นชิ้น ๆ แทน" แต่คำพูดบนเสียงสั่นเครือในเวลาต่อมากลับทำให้ผมนิ่งไปพักหนึ่ง ผมมองตอบดวงตากลมที่มีนํ้าหยดลงมา ก่อนจะใช้หัวนิ้วโป้งเกลี่ยให้เบามือ "ทำไมล่ะครับ... ทำแบบนั้นโน่ก็เสียใจแย่สิ" ยูริเม้มปากแน่นมองผม ดวงตาแดงชํ้าเหมือนคนกลั้นความเสียใจไว้ไม่อยู่ก่อนจะโถมมากอดผมทั้งตัว "ฮือ...." "ฮ... เฮ้ย... อย่าร้องดิ่ ตกใจหมด.... เป็นไรอะ บอกโน่ได้นะ" "ยู... ยู... ฮึก.. ยูโกรธจิ๊ดว่า... ไม่รู้อะไร.... แล้วก็มาว่าโน่... ฮึก... ทั้งที่จริงแล้ว... ฮึก... ที่ยูทำมัน... ฮึก... แย่ยิ่งกว่า... อีก... ทั้งที่ยู... บอกใคร ๆ ... ฮึก... ว่ารู้จักโน่ดี.... แต่ยู... ยูยัง... ฮึก.... ยังทำแบบนั้นกับโน่... ฮึก.... ทั้งที่ยู.. รู้ว่าโน่.... ดีขนาดไหน... ฮึก... ยูก็ยัง.... เอาเรื่องไร้สาระมา... ฮึก... เอามาทำให้เป็น... ฮึก.. เรื่องใหญ่..."
หยดนํ้าตามากมายเปียกไหล่เสื้อผมจนชื้นไปหมด ผมลูบปลอบใจเส้นผมลื่นนั้นแผ่ว ๆ ให้รู้ว่าที่ผ่านมาผมไม่เคยถือสาเลย ยูริกระชับกอดผมแน่นด้วยสองแขนที่ยังสั่นเทาไม่หยุด "ฮึก... ยูด่าว่าจิ๊ดไม่รู้อะไร... แล้วมาพูด... ฮึก.. ไม่ได้ดูตัวเองเลยว่า ยูนี่แหละ... ฮึก... ที่น่าจะรู้ดี.. ว่าอะไรเป็นอะไร... ฮึก... คนที่น่าจะรู้ดีว่าไม่ว่าโน่จะรักใคร... แต่โน่ก็ยังเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดเหมือนเดิม... ฮึก.. ทั้งที่มันน่าจะเป็นยูที่รู้... แต่ยูก็ยัง.... ฮึก.." ผมลูบเส้นผมนั้นแผ่ว ๆ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะดันร่างยูให้เราสบตากัน ดวงตากลมโตนั้นชื้นด้วยหยดนํ้าจนผมต้องปาดให้เบามือ ผมส่งรอยยิ้มออกไปโดยหวังว่าจะทำให้คนตรงหน้ารู้สึกดีขึ้นได้ไม่มากก็น้อย "ยูฟังนะ... ที่ผ่านมาไม่เป็นไร โน่ก็ขอโทษที่ไม่บอก เชี่ยมากที่ให้ยูรู้เองด้วยวิธีนั้น" ผมพูดก่อนเราสองคนจะเงียบไป รู้ว่าในหัวยูริกำลังย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องวันนั้นเช่นเดียวกับผม... มันเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดจนไม่อยากนึกถึงอีก แต่บางครั้งคนเราก็จำเป็นต้องหันไปมองอดีตอันเจ็บชํ้า เพื่อยํ้าตัวเองให้รู้ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้เราต่างเจ็บปวดอยู่แบบนี้ นัยน์ตาแดงกํ่าของยูมองตรงมาที่ผมราวกับจะอ้อนวอนให้ปฏิเสธ หรือบอกอะไรเธอสักอย่างที่ทำให้รู้สึกดีขึ้น แต่ผมรู้ว่ามันเป็นเพียงความสุขจอมปลอม ถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องยืดอกยอมรับบางสิ่งที่กำลังดำเนินอยู่สักที ผมบีบบ่ายูริเบา ๆ ให้ฟังคำพูดต่อจากนี้ โดยไม่คาดหวังให้เธออภัย หายโกรธ หรือเปลี่ยนความรู้สึกผิดหวังที่มีต่อผมได้ "เรื่องปุณณ์ ก็ไม่รู้จะบอกยังไงดีเหมือนกัน... ไม่รู้ด้วยซํ้าว่ามันเริ่มตั้งแต่ตอนไหน หรือเป็นอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่กับยูโน่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะ... โน่ยังเป็นเพื่อนที่ยอมอ่อนข้อให้ยูเสมอเหมือนเดิมนะ" ผมพูด

Kết quả (Việt) 1:

Tôi nhìn như sắc nét cặp mắt hướng. Các hình ảnh tại một thời gian sau đó là... Một bài học nhỏ mà tôi biết Vâng, tất cả chúng ta ngồi trên trồng không xa u..." Tôi la lên hoặc xen tên của các cô gái ở phía trước của ánh sáng trước khi bóp vai để chữ tôi phaeo. "Gu để chờ đợi trong nhà!", "Vâng,.." Tôi đã nói rằng nó đã không nhận được một cái nhìn tại trang, người nói đắt tiền hơn. Trong ý tưởng rằng đã có chỉ có một điều phlon và trắng đó rõ ràng là Yuri là ở phía trước của "can thiệp với thời gian..."? Tiếng nói nhỏ, tôi truy vấn phaeo Khi các cô gái đến bàn chân. Gọi cho tôi để nhanh trở lại trước khi đi để mở cửa kinh ngạc hơi, cô ấy là trong nhà "để ngồi lại với nhau trực tiếp, sau đó?" ông hỏi tôi một lần nữa cùng một lúc Yuri chỉ cho ao cá của pa. Tôi gật để nhận được ngay lập tức. Cho tôi biết chính xác làm thế nào tập này như Yuri đặt hàng, tôi đã nhảy vào hồ cá, tôi sẽ làm cho... Tôi thừa nhận, nó thực sự là một thời gian cho tất cả mọi thứ, và chỉ cần ngồi lặng lẽ đồng và khác nhau, chúng tôi rời khỏi màu cam và trắng cá bơi trong một dòng sông tinh thể rõ ràng. Tôi nhìn những trẻ em của pa (nhiều hơn tôi thích một lần nữa) Paddle vây và muốn có được một cái nhìn của mặt trước của các cô gái đã không được nói với tôi từ.ดวงตาโตของยูริจับจ้องบนผืนนํ้ากระเพื่อม แต่ราวกับความคิดจะลอยไปไกลกว่านั้นมาก... ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ยูริกำลังเห็นภาพอะไรอยู่ ภาพบ่อปลาบ้านผม หรือภาพอื่นที่เธอไม่ควรจำ.. "ยู.. กินไรยัง โน่เข้าไปเอาขนมมาให้มั้ย" ผมตัดสินใจทำลายความเงียบ จนคู่สนทนาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมาอมยิ้มเหนื่อย ๆ ให้ผม "ไม่... เป็นไร ในกระเป๋ายังมีอยู่ โน่กินมั้ย" เชื่อเค้าเลย... ที่ตุนไว้ยังไม่หมดอีกเหรอเนี่ย ผมหลุดขำออกมาพลางส่ายหัว ก่อนที่เราทั้งคู่จะสะดุ้งอีกครั้ง เพราะอยู่ดี ๆ ไฟตรงชานหลังคาบริเวณบ่อปลาก็สว่างโร่ ผมหันไปมองในบ้านเห็นเงาสูง ๆ ป้วนเปี้ยนอยู่แถวสวิตช์ไฟ ปุณณ์คงเห็นว่าเริ่มมืดแล้วเลยเปิดไฟให้.. เรื่องแสนรู้แบบนี้รับรองไม่มีใครเกิน "ปุณณ์อยู่ในบ้านเหรอ" ยูริถามผมเสียงแผ่วหลังจากเห็นเงายาว ๆ พาดผ่านหลังผ้าม่าน ผมพยักหน้ารับช้า ๆ ด้วยไม่แน่ใจว่าเธอกำลังถามผมด้วยความรู้สึกไหน "เรื่องตอนนั้น..." ยูริเกริ่นเสียงเบา ก่อนจะเงียบไป... ผมเห็นริมฝีปากเล็ก ๆ เม้มเข้าหากันครู่หนึ่งก่อนจะยอมปริปากพูดต่อ "... ถ้าโน่บอกว่า ไม่ใช่อย่างที่ยูคิด... ยูก็จะเชื่อโน่นะ" "....." ผมมองตอบนัยน์ตาดวงกลมโตนั้นที่กำลังมองตรงมาราวกับจะร้องขอในสิ่งที่ผมให้ไม่ได้ "โน่ก็รู้ว่ายูเชื่อทุกอย่าง... ขอแค่โน่บอก..." "นั่นเป็นเพราะเราไม่เคยโกหกกันไม่ใช่เหรอ..." ผมแทรกขึ้นพร้อมความรู้สึกว่าลำคอแห้งผากจนเราสองคนต่างตกในความเงียบ.. เด็กสาวตรงหน้าผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นก่อนจะผลุบสายตาลงตํ่า ผมมองใบหน้าเล็ก ๆ ที่ดูเศร้าสร้อยนั่น ด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน "แต่โน่ยังเป็นเพื่อนคนเดิมของยูเสมอนะ"สิ้นเสียงผม คือเสียงร้องไห้โฮของยูริ จนผมต้องอึ้งไปเพราะความตกใจ.. ผมมองศีรษะเล็ก ๆ ที่ฟุบลงกับหัวเข่าทั้งสองข้างนั่น โดยปล่อยให้ช่วงไหล่บางสะอื้นเป็นพัก ๆ อย่างไม่รู้ว่าตัวเองสามารถทำอะไรได้บ้าง ฝ่ามือผมเอื้อมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ไปตบบ่าเด็กสาวข้าง ๆ ก่อนจะลูบเส้นผมลื่นนั้นแผ่ว ๆ เมื่อเห็นเธอไม่ว่าอะไร ยูริยังคงสะอึกสะอื้นกับหัวเข่าตัวเองอีกพักใหญ่ กว่าจะยอมพูดอะไรออกมา "โน่ได้ยินที่จิ๊ดพูดในห้องนํ้าใช่มั้ย" เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาถามผมทั้งนัยน์ตาที่แดงกลํ่า ผมบังคับตัวเองให้พยักหน้าตอบ แม้จะไม่อยากกลับไปคิดถึงเรื่องนั้นเท่าไหร่ "ยูโกรธ จนแทบจะฉีกเนื้อมันออกมากินเป็นชิ้น ๆ ที่ว่าโน่เสีย ๆ หาย ๆ แบบนั้น" ถึงตรงนี้ผมอดขำไม่ได้ ก่อนจะโยกศีรษะผู้หญิงข้าง ๆ เล่นอย่างเอ็นดู "ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก แค่ยูเข้าใจก็ดีใจแล้ว" "แต่พอคิดไปคิดมา ยูกลับโกรธตัวเอง จนอยากจะฉีกเนื้อตัวเองเป็นชิ้น ๆ แทน" แต่คำพูดบนเสียงสั่นเครือในเวลาต่อมากลับทำให้ผมนิ่งไปพักหนึ่ง ผมมองตอบดวงตากลมที่มีนํ้าหยดลงมา ก่อนจะใช้หัวนิ้วโป้งเกลี่ยให้เบามือ "ทำไมล่ะครับ... ทำแบบนั้นโน่ก็เสียใจแย่สิ" ยูริเม้มปากแน่นมองผม ดวงตาแดงชํ้าเหมือนคนกลั้นความเสียใจไว้ไม่อยู่ก่อนจะโถมมากอดผมทั้งตัว "ฮือ...." "ฮ... เฮ้ย... อย่าร้องดิ่ ตกใจหมด.... เป็นไรอะ บอกโน่ได้นะ" "ยู... ยู... ฮึก.. ยูโกรธจิ๊ดว่า... ไม่รู้อะไร.... แล้วก็มาว่าโน่... ฮึก... ทั้งที่จริงแล้ว... ฮึก... ที่ยูทำมัน... ฮึก... แย่ยิ่งกว่า... อีก... ทั้งที่ยู... บอกใคร ๆ ... ฮึก... ว่ารู้จักโน่ดี.... แต่ยู... ยูยัง... ฮึก.... ยังทำแบบนั้นกับโน่... ฮึก.... ทั้งที่ยู.. รู้ว่าโน่.... ดีขนาดไหน... ฮึก... ยูก็ยัง.... เอาเรื่องไร้สาระมา... ฮึก... เอามาทำให้เป็น... ฮึก.. เรื่องใหญ่..."
หยดนํ้าตามากมายเปียกไหล่เสื้อผมจนชื้นไปหมด ผมลูบปลอบใจเส้นผมลื่นนั้นแผ่ว ๆ ให้รู้ว่าที่ผ่านมาผมไม่เคยถือสาเลย ยูริกระชับกอดผมแน่นด้วยสองแขนที่ยังสั่นเทาไม่หยุด "ฮึก... ยูด่าว่าจิ๊ดไม่รู้อะไร... แล้วมาพูด... ฮึก.. ไม่ได้ดูตัวเองเลยว่า ยูนี่แหละ... ฮึก... ที่น่าจะรู้ดี.. ว่าอะไรเป็นอะไร... ฮึก... คนที่น่าจะรู้ดีว่าไม่ว่าโน่จะรักใคร... แต่โน่ก็ยังเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดเหมือนเดิม... ฮึก.. ทั้งที่มันน่าจะเป็นยูที่รู้... แต่ยูก็ยัง.... ฮึก.." ผมลูบเส้นผมนั้นแผ่ว ๆ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะดันร่างยูให้เราสบตากัน ดวงตากลมโตนั้นชื้นด้วยหยดนํ้าจนผมต้องปาดให้เบามือ ผมส่งรอยยิ้มออกไปโดยหวังว่าจะทำให้คนตรงหน้ารู้สึกดีขึ้นได้ไม่มากก็น้อย "ยูฟังนะ... ที่ผ่านมาไม่เป็นไร โน่ก็ขอโทษที่ไม่บอก เชี่ยมากที่ให้ยูรู้เองด้วยวิธีนั้น" ผมพูดก่อนเราสองคนจะเงียบไป รู้ว่าในหัวยูริกำลังย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องวันนั้นเช่นเดียวกับผม... มันเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดจนไม่อยากนึกถึงอีก แต่บางครั้งคนเราก็จำเป็นต้องหันไปมองอดีตอันเจ็บชํ้า เพื่อยํ้าตัวเองให้รู้ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้เราต่างเจ็บปวดอยู่แบบนี้ นัยน์ตาแดงกํ่าของยูมองตรงมาที่ผมราวกับจะอ้อนวอนให้ปฏิเสธ หรือบอกอะไรเธอสักอย่างที่ทำให้รู้สึกดีขึ้น แต่ผมรู้ว่ามันเป็นเพียงความสุขจอมปลอม ถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องยืดอกยอมรับบางสิ่งที่กำลังดำเนินอยู่สักที ผมบีบบ่ายูริเบา ๆ ให้ฟังคำพูดต่อจากนี้ โดยไม่คาดหวังให้เธออภัย หายโกรธ หรือเปลี่ยนความรู้สึกผิดหวังที่มีต่อผมได้ "เรื่องปุณณ์ ก็ไม่รู้จะบอกยังไงดีเหมือนกัน... ไม่รู้ด้วยซํ้าว่ามันเริ่มตั้งแต่ตอนไหน หรือเป็นอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่กับยูโน่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะ... โน่ยังเป็นเพื่อนที่ยอมอ่อนข้อให้ยูเสมอเหมือนเดิมนะ" ผมพูด

Kết quả (Việt) 2:

Tôi nhìn theo hướng của một cặp sắc nét của đôi mắt. Những hình ảnh này sau đó ....... Việc nhỏ mà tôi cũng biết, chúng ta đang ngồi trên một cái cây không xa "và ..." Tôi kêu lên tên của cô gái trước khi phím ở phía trước, nhẹ nhàng bóp trên vai, nhẹ nhàng khuyến khích tôi "về nhà. Cũng giống như nhà "" Yeah .. "tôi trả lời nói rằng mọi người không nhìn nhận sự việc. Ý tưởng cho rằng tất cả các màu trắng bây giờ, điều duy nhất phải làm là phát âm. Yuri đã ở phía trước "Làm phiền tôi .." nhỏ giọng nói nhẹ nhàng khóc khi được hỏi sải chân của mình. Tôi nhanh chóng lắc đầu của tôi để gọi lại. Trước khi mở cửa cho cô vào nhà. "Tôi đang ngồi ở đó," Yuri hỏi tôi, chỉ vào ao của APA. Tôi nhận được cái gật đầu Thành thật mà nói, bây giờ mà các Uri ra lệnh cho tôi phải nhảy xuống ao, tôi sẽ làm ... Tôi cung cấp cho tất cả mọi thứ cô ấy, sau đó nó thực sự là thời gian cho một trong khi chúng tôi ngồi lặng lẽ để cho màu cam và trắng cá bơi lội xung quanh trong các tinh thể nước trong. Tôi yêu con cái của APA. (Tôi yêu nhiều hơn tôi) vây chèo để nhảy qua hoops. Sau đó, tôi nhìn những cô gái bên cạnh, Mỹ đã không nói bất cứ điều gì với tôi một vài từ
mắt của Yuri đã được cố định trên mặt nước gợn sóng. Nhưng nếu ý tưởng sẽ bay xa hơn mà ... Tôi biết bây giờ mà tôi nhìn thấy là những gì Yuri. Tôi hình dung đánh cá Hoặc nếu không bạn nên nhớ .. "Bạn ăn .. Tuy nhiên, Ono đã để mất một bánh với tôi," Tôi đã quyết định phá vỡ sự im lặng. Giật mình một ít trò chuyện Lollipop kiệt sức trước khi quay sang tôi, "Đừng lo lắng ... có túi Tino ăn tôi," Tôi tin rằng ... Việc thả chờ đợi chưa chi đây. Tôi cười nó đi và lắc đầu. Trước khi chúng tôi nhảy một lần nữa bởi vì họ đang thực sự cá DC khu vực lợp ngoại thành là ánh sáng Nakamura. Tôi quay về nhà thấy bóng cao treo xung quanh gần chỗ công tắc đèn. Key tại Vương quốc Anh sẽ thấy rằng nó nhận được bóng tối và ánh sáng trên .. Không khôn ngoan hơn về chứng nhận này. "Anh là chìa khóa ở nhà chờ đợi," Yuri hỏi tôi giọng sau khi một bóng dài trên màn trở lại. Tôi chậm rãi gật đầu, không chắc chắn nơi cô ấy hỏi tôi có cảm giác. "Tôi ..." khối lượng Yuri giới thiệu. Trước sự im lặng ... Tôi thấy môi anh mím lại với nhau một lúc trước khi nói ra những "Ono nói ... nếu không phải những gì u nghĩ ... Bush đến để tin rằng Ono "" ..... "Tôi trả lời đôi mắt lớn quả địa cầu mà là thẳng, như muốn hỏi những gì tôi đã làm. "Tino biết rằng Tổng thống Bush tin rằng tất cả mọi thứ ... Chỉ cần Ono cho biết ... "" Đó là bởi vì chúng tôi không bao giờ nói dối, phải không ... "Tôi đã chia tay với cảm giác rằng họng khô như chúng tôi đã rơi vào im lặng .. Các cô gái trước mặt tôi đôi môi vào nhau thật chặt trước khi nhúng xuống tầm nhìn thấp. Tôi nhìn thấy khuôn mặt nhỏ nhìn buồn. Bằng nhau đau "Nhưng Ono đã luôn luôn đi kèm với bản gốc của"
cuối của giọng nói của tôi. Yuri là âm thanh của nước mắt. Và tôi cần cô ấy đi vì hoảng sợ .. Tôi nhìn một cái đầu nhỏ sụt giảm xuống trên cả hai đầu gối ở đó. Hãy để cho vai của một số lẻ tẻ rên rỉ giống như biết những gì tôi có thể làm những gì. Tôi vươn tay Sợ tát vai của cô gái trước khi vuốt ve mái tóc nhẹ nhàng trượt nó trên của mình không có vấn đề gì. Yuri vẫn còn đẫm lệ trong khi đầu gối của riêng. Sẽ không nói bất cứ điều gì. "Tino nghe một cuộc nói chuyện wee trong phòng tắm, phải không?" Cô từ từ nhìn lên và hỏi tôi, nơi mắt tôi đã đỏ. Tôi buộc mình phải gật đầu trả lời. Mặc dù không muốn nghĩ về nó nhiều, "Bush tức giận gần như xé nó ra và ăn thịt thành từng miếng mà Ono đã mất tích mà," Tại thời điểm này tôi không thể cười. Trước khi rocking phía đầu của mình để chơi ảnh hưởng đến phụ nữ. "Đừng như thế Tôi rất vui vì nó chỉ là một "" Nhưng tôi nghĩ rằng trên. Việc tự giận Tôi muốn để xé thịt của họ để miếng thay vì "nhưng từ trên giọng nói run rẩy sau một thời gian để làm cho tôi im lặng một lúc. Tôi trả lời với giọt nước mắt. Trước khi sử dụng ngón tay cái nhẹ nhàng pha trộn. "Tại Sao? ... Mariano tiếc làm điều đó, đó là khủng khiếp, "Yuri nén chặt nhìn tôi. Đôi mắt đau thương như đang nắm giữ một ác cảm không thể được đưa ra trước khi tôi ôm cả "buzz ...." "Anh ... Hey ... đừng khóc, không sao .... Vì vậy, nhiều phi thường Ono nói với tôi. "" ... u ... u .. u mạnh mẽ tức giận làm wee ... Không có gì .... Sau đó, đến các kỹ thuật ... Wa ... tốt, thực sự ... Wa ... u làm điều đó ... Wa ... tồi tệ hơn ... Nhiều hơn ... bất chấp sự mạnh mẽ ... ... ... nói với mọi người là họ biết tốt hơn .... Ono Nhưng ... ... những tràn đầy năng lượng .... cũng làm điều đó để ... More Các mạnh mẽ .... cũng .. u biết .... Ono Kích thước tốt ... tràn đầy năng lượng ... sự phù phiếm .... vẫn còn tới ... Wa ... làm cho một ... Wa .. tuyệt vời ... "
rất nhiều nước mắt nhỏ giọt tóc ướt áo vai và ẩm ướt ra. Tôi chà xát nó an ủi nhẹ tóc mịn để biết rằng tôi không quan tâm đến quá khứ của tôi. Yuri ôm tôi tay áo bó sát mà vẫn không ngừng run rẩy, "Wee Wa nói ... Judas không biết bất cứ điều gì ... Sau đó, đến một bài phát biểu mạnh mẽ ... .. không thấy bản thân mình đó là nó ... tràn đầy năng lượng ... ai biết .. Có gì gì ... Wa ... mọi người sẽ biết liệu Herrera sẽ yêu ... Nhưng Ono cũng là người đàn ông tốt nhất tại cùng một ... Nó có vẻ là cả hai tràn đầy năng lượng .. U biết ... Nhưng Bush vẫn còn .... Wa .. "Tôi vuốt tóc một áp lực nhẹ nhàng cuối cùng để cơ thể được trao đổi. Mắt là ẩm với giọt nước cho đến khi tôi đã phải cắt đi nhẹ nhàng. Tôi đã gửi đi một nụ cười, hy vọng nó sẽ làm cho mọi người cảm thấy tốt hơn thẳng, nhiều hơn hoặc ít hơn, "Lắng nghe ... Quá khứ không quan trọng. Ono không nói xin lỗi Rất cần thiết để biết cách mà ", tôi nói trước khi chúng tôi được yên tĩnh. Yuri biết trong đầu của tôi là trở lại để suy nghĩ về nó như tôi ... Đó là những ký ức đau đớn và không muốn phải suy nghĩ lại. Nhưng đôi khi chúng ta cần phải nhìn qua chấn thương sau chấn thương. Để khẳng định lại bản thân để biết những gì đang gây ra sự đau đớn chúng ta ngày nay. Đôi mắt đỏ của nhìn thẳng vào tôi, như để từ chối đơn yêu cầu. Hoặc nói một cái gì đó mà làm cho cô ấy cảm thấy tốt hơn. Nhưng tôi biết đó chỉ là một niềm hạnh phúc giả. Đó là thời gian cho tôi để căng ra những điều đó đang được tiến hành một lần. Tôi siết chặt vai anh nhẹ nhàng Yuri nói tiếp theo. Đừng mong đợi của mình để tha thứ cho sự tức giận hoặc cảm thấy thất vọng với tôi, "chìa khóa ở Anh cũng rất khó để nói như thế nào cũng ... Ông cũng nhắc lại rằng nó được bắt đầu từ bây giờ. Hoặc vì vậy, kể từ khi. Nhưng với sự thay đổi để Valentino không bao giờ thực sự ... Ono cũng là một cây cung để luôn luôn giống nhau, "tôi nói.