รูมเมต?” ผมทวนคำและมองหน้าป้ามาร์ธา

รูมเมต?” ผมทวนคำและมองหน้าป้ามาร์ธาที่เป็นเจ้าของหอพักนักศึกษา "แต่ที่ตกลงกันไว้ผมได้ห้องเดี่ยวไม่ใช่เหรอครับ"
“นี่เหลือห้องสุดท้ายแล้ว ถ้าไม่เอาห้องนี้ป้าก็ไม่มีห้องให้แล้วล่ะ"
ผมเงียบและก้มมองกุญแจห้องในมือ ผมทะเลาะกับพ่อเลยออกมาอยู่คนเดียว จากตอนแรกที่อยู่บ้านตัวเองก็ต้องย้ายมาอยู่หอพักใกล้กับมหา'ลัย ด้วยความที่มันฉุกละหุกมาก หอพักแห่งนี้จึงเป็นตัวเลือกเดียวเพราะมันยังมีห้องว่างเหลืออยู่
“แต่ผมไม่ชอบอยู่กับคนอื่นเท่าไหร่...”
“ถ้าเกิดเอาห้องนี้ ป้าจะลดราคาให้อีก ตกลงมั้ยล่ะ"
“ลดอีก?” ผมเลิกคิ้ว นั่นเป็นข้อเสนอที่ดีสุดๆ เลย หลังจากตัดขาดกับที่บ้าน เงินเก็บที่มีผมก็ต้องเอาบางส่วนมาใช้เป็นค่ามัดจำห้อง เงินเก็บที่เหลือก็ไม่ได้มีเยอะ ถ้าได้ลดราคาค่าห้องมันก็คงจะช่วยอะไรได้มาก "รูมเมตของผม...เขาเป็นคนยังไงเหรอครับ"
“รายนั้นไม่ค่อยยุ่งกับใครหรอก พวกโลกส่วนตัวสูง วันๆ ไม่ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันด้วยซ้ำมั้ง" แบบนั้นฟังดูเยี่ยมไปเลยแฮะ เพราะผมเองก็ชอบความเป็นส่วนตัวเหมือนกัน
“แล้วที่ว่าลดราคาให้นี่ ลดให้เท่าไหร่เหรอครับ" ผมถามและแถมยิ้มไปด้วย ป้ามาร์ธามองหน้าผมก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผู้หญิงเป็นแบบนี้เสมอๆ น่ะล่ะ
“ก็...ถ้าเธอตกลงเอาห้องนี้ใช่มั้ย ป้าจะลดให้เหลือ...” ป้าบอกตัวเลขที่ทำให้ผมยิ้มออกมา
“ตกลง" ผมพยักหน้าและโยนกุญแจห้องขึ้นในอากาศก่อนจะคว้ามันไว้ "ผมเอาห้องนี้เนี่ยล่ะ"
เรื่องรูมเมตอะไรนี่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมอยู่แล้ว :)

ยี่สิบนาทีต่อมา...
ผมยืนอยู่หน้าห้องพักหมายเลข 506 ที่อยู่บนชั้นห้า ห้องใหญ่สุดและมีพื้นที่ใช้สอยเยอะมากพอตามที่ผมต้องการ หอพักอื่นๆ ราคาถูกกว่านี้ แต่ไม่มีห้องครัว ไม่มีเครื่องครัวที่ดีพอ คนที่ชอบทำอาหารมากๆ แบบผมขาดสองอย่างนั่นไม่ได้หรอก ที่สำคัญคือมันเต็มหมดแล้ว ผมวางกระเป๋าเดินทางลงกับพื้นตอนที่หยิบกุญแจออกมาไขประตูห้อง
ผมไม่ได้ถามป้ามาร์ธาต่อเกี่ยวกับเรื่องรูมเมต และคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร ผมเองก็เป็นคนสบายๆ เข้ากับคนได้ง่าย ตราบใดที่รูมเมตผมไม่ใช่ตัวประหลาดหรือโรคจิตที่คอยตามติดชีวิตคนอื่น ผมก็โอเคล่ะ ผมผลักประตูห้องเข้าไปและก็ต้องผงะกับกลิ่นอับที่ตีเข้าหน้ามา...
นี่มัน...อะไรกันเนี่ย...
ผมอ้าปากค้างยืนมองภาพตรงหน้าและคิดหาคำมาบรรยายไม่ออก สิ่งแรกที่ผ่านเข้ามาในหัวคือ...
ผมรังเกียจที่นี่...
และมัน...สกปรกมาก...
มันไม่เหมือนภาพตัวอย่างที่ผมเห็นทางอีเมลเลยแม้แต่นิดเดียว ทุกตารางเมตรของห้องขนาดกว้างเต็มไปด้วยข้าวของมากมาย ของที่เห็นแล้วผมต้องเบ้ปากอยากจะอ้วกออกมา นั่นมัน...ถ้วยโยเกิร์ตที่กองสูงเท่าเอวผมจริงๆ ใช่มั้ย หรือว่าผมแค่ตาฝาดไป =_=;; และนั่น...นั่นมันซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ยัดใส่ถุงดำขนาดใหญ่จนพองไปหมด ผมก้าวขาเข้ามาในห้องและเอื้อมมือไปกดเปิดสวิตช์ไฟ ยิ่งสว่างมากขึ้นเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกขยะแขยงมากขึ้นเท่านั้น หนังสือราวๆ สามร้อยเล่มวางกระจัดกระจายเป็นกองๆ อยู่ทุกมุมห้อง ชั้นหนังสือก็มี แต่ไม่ใช้เก็บ มันกลับกลายเป็นที่วางถุงขนมที่มองคร่าวๆ แล้วน่าจะอยู่ตรงนั้นมาไม่ต่ำกว่าสามเดือน
ผมก้าวถอยหลังแล้วหันไปมองหมายเลขห้องตรงประตูอีกครั้ง

'506'

ก็ไม่ผิดนี่...
ผมก้าวขาเข้าไปข้างในอีกรอบ และตัดสินใจว่าจะไม่มีทางอยู่ที่ห้องนี้เด็ดขาด ผมกลอกตาอย่างหงุดหงิดและกำลังจะหันหลังเดินหนี แต่ก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบๆ ซะก่อน ผมหันไปมองตามหาเสียงนั้น ดูเหมือนว่ามันจะดังมาจากกองถุงพลาสติกที่อยู่ตรงกลางห้องนะ หรือว่ามันจะมีหนู...
“กรี๊ดดด!!” เสียงแหลมปรี๊ดดังขึ้นมาทำเอาผมสะดุ้งโหยงและเอามือปิดหูอย่างรวดเร็ว ผู้หญิงคนหนึ่งทะลึ่งตัวขึ้นมาจากกองถุงพลาสติกทำเอาข้าวของลอยกระเด็นขึ้นบนอากาศ เธอเป็นผู้หญิงจริงๆ ใส่เสื้อยืดย้วยๆ สีเขียวอื๋อ แว่นกรอบสี่เหลี่ยมหนาปั่ก และ...ผมสีแดง...แดงแบบ...เอเรียลนางเงือกน้อย...มันมีคนทำผมสีนี้ด้วยเหรอนอกจากพวกดารานักร้องน่ะ -O-;
ผมอ้าปากค้างและมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ ผู้หญิงคนนั้นใช้มือปัดอะไรออกไปจากแขนก่อนจะรีบลุกขึ้นมายืน
“โธ่เอ๊ย แมลงสาบนี่เอง นึกว่าอะไร -_-”
“...”
แมลงสาบนี่เอง...?
แมลงสาบไต่แขนแล้วยังจะทำหน้าแบบนี้ได้อีกน่ะเหรอ =O=;
“นายเป็นใคร" คำถามนั้นดังขึ้นตอนที่เธอเงยหน้ามาเห็นผมพอดี
“เอ่อ...ฉัน...” ผมอึกอักและมองหน้าเธอ "เธอคือเจ้าห้องของนี้รึเปล่า"
“ใช่น่ะสิ"
“งั้นฉันก็คงเป็น...รูมเมตเธอมั้ง"
“หา?"
“ป้ามาร์ธาไม่ได้บอกไว้เหรอ"
“บอก...มั้ง" เธอเกาศีรษะแกรกๆ "ฉันจำไม่ได้เหมือนกัน แต่เหมือนจะไม่ได้บอกนะ"
“แต่ไม่เป็นไร ผมคง...ไม่อยู่ที่นี่หรอก" ผมแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนว่าเพราะอะไร ความสกปรกของห้องนี้มันเหนือคำบรรยายจริงๆ
“ห้องฉันรกนิดหน่อยน่ะ ช่วงใกล้เดดไลน์ก็อย่างนี้แหละ" เธอพึมพำอะไรคนเดียวและเตะสิ่งของออกไปรอบๆ ด้าน "จริงๆ ป้ามาร์ธาบอกฉันไว้แล้วล่ะเรื่องที่จะหารูมเมตมาให้น่ะ พอดีช่วงหลังๆ ฉันช็อตๆ น่ะ เลยไปขอลดค่าเช่าห้อง ไม่กี่วันถัดมาป้ามาร์ธาก็เสกนายขึ้นมาเลย ไวจริงๆ"
“แต่ฉันคงไม่อยู่...”
“เพราะห้องฉันรกน่ะเหรอ O_O”
“-_-;;”
“นายอย่าจุกจิกไปหน่อยเลยน่า เป็นผู้ชายซะเปล่า"
“เธอเป็นผู้หญิง คงไม่อยากได้ฉันเป็นรูมเมตหรอก"
“โอ๊ย สบายมาก ฉันมีพี่ชายสามคนนะ เลยชินกับการใช้ชีวิตกับผู้ชายสุดๆ สบายใจได้" แต่ฉันมีปัญหากับความสกปรกของเธอ -_- ผมไม่ได้พูดคำนั้นออกไปและคิดว่าในสถานการณ์แบบนี้ควรจะทำอะไรต่อดี แต่อีกฝ่ายก็ถามแทรกก่อน
“นี่กี่โมงแล้วงั้นเหรอ"
ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเอ่ยตอบ "บ่ายสองครึ่ง"
“บะ...บ่ายสองครึ่ง!!” อีกฝ่ายตะโกนดังลั่น "ฉันมีนัดตอนบ่ายสาม เฮ้ย!!” แล้วหล่อนก็วิ่งหนีเข้าไปในห้องที่ดูเหมือนว่าจะเป็นห้องนอน
“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนสิ ฉันว่าเราต้องคุยกันนะ"
“ฉันไม่มีเวลาหรอก" อีกฝ่ายตะโกนออกมาจากในห้องนอน
“เฮ้ย ไม่ได้นะ ถ้าไม่คุยกันให้รู้เรื่องแล้วฉันจะทำยังไงต่อล่ะ เธออยากได้รูมเมต...”
“จริงๆ ฉันไม่อยากได้รูมเมตหรอก ฉันก็แค่อยากได้ห้องราคาถูกเท่านั้นเอง"
“ฉันก็อยากได้ห้องราคาถูกเหมือนกัน แต่สภาพห้องแบบนี้ฉันอยู่ไม่ได้หรอก"
“มันแค่รกนิดหน่อยเองนะ"
“มันสกปรกมาก"
“นายนี่เป็นผู้ชายปากร้ายจังเลยนะ"
“-_-”
“ตกลงว่านายจะไม่อยู่ที่นี่จริงๆ งั้นเหรอ"
“ไม่ จนกว่าเธอจะทำความสะอาดห้อง"
“ฉันไม่มีเวลาหรอก"
บทสนทนาทุกอย่างเกิดขึ้นในระหว่างที่ผมกำลังเดินผ่

Kết quả (Việt) 1:

Phòng thân mật? "Tôi đã xem xét trang và lặp lại sở hữu cô Martha ký túc xá cho sinh viên" nhưng đã đồng ý rằng tôi có một phòng không? ""Điều này là người cuối cùng còn lại, sau đó căn phòng này, nếu không gỡ bỏ nó không dì, sau đó?"Tôi đã im lặng, tìm phòng phím trong tay. Tôi tranh luận với cha tôi ra. Từ những bước đầu tiên ở nhà mình, nó phải được chuyển đến một phòng ngủ tập thể gần các trường đại học với nó rất lahuk chuk. Ký túc xá này là lựa chọn duy nhất bởi vì nó cũng có phòng có sẵn."Nhưng tôi không muốn với ai, bao nhiêu...""Nếu điều này xảy ra, loại bỏ phòng dì để hạ thấp giá, OK, bất cứ điều gì.""Một lần nữa?" Tôi bỏ mày đâu tốt cung cấp sau khi phá vỡ với ở nhà. Một số tiền, tôi cần phải loại bỏ một phần được sử dụng như là một khoản tiền gửi. Các cửa hàng tiền đã không còn chỗ. Nếu giá giảm sẽ giúp rất nhiều. "Phòng gửi email cho tôi... ông cũng là thế?""Nó hiếm khi gây rối với bất cứ ai, ông nói với tôi. Cuộc sống riêng tư trên thế giới không đi ra ngoài, xem tháng thấy phía đông "như nó âm thanh vào năm 1891. thực sự, bởi vì tôi cũng như bảo mật tương tự."Và rằng việc hạ thấp giá, ở đây, bao nhiêu?" tôi hỏi với một nụ cười, và đến. Dì Margaret thamong trang, tôi sẽ cười một nụ cười lớn trước khi ít hơn. Chết tiệt này người phụ nữ như là một gói máy bay phản lực."... Nếu cô ấy đồng ý, loại bỏ phòng này? Dì sẽ giảm xuống... "chân số pap làm cho tôi nụ cười đi ra."Được rồi," tôi gật đầu và ném chìa khóa lên trong không khí trước khi tôi lấy nó "tôi đã xem, Phòng này?"Câu chuyện phòng không phải là một vấn đề cho ตอะไร gửi email cho tôi đã:) Hai mươi phút sau...Tôi đứng ở phía trước của một căn phòng số 506, các địa chỉ trên tầng thứ năm. Các phòng lớn và có rất nhiều không gian sống, đủ như tôi muốn. Ký túc xá rẻ hơn nhưng không có nhà bếp. Không phải là đủ dụng cụ nấu nướng tốt. Những người muốn làm một kiểu tóc đẹp mà không thiếu hai rất quan trọng, ông nói với tôi nó đã đầy đủ. Tôi ra đi du lịch trên mặt đất, tập đi ra để lấy các phím và cửa khóa sáp của bạn.Tôi đã không hỏi cô Martha mỗi về phòng thân mật và nghĩ rằng không có vấn đề, bất cứ điều gì tôi có thể nhàn nhã vào những cái dễ dàng miễn là phòng không phải là kinky taphom hoặc email lỗi rằng tôi đang chờ đợi trên một ai đó khác cuộc sống là khle. Tôi đẩy cửa vào phòng, và nó muốn ngăn chặn với mùi nhấn vào trang...Ở đây nó... những gì NIA...Tôi đứng gaping ở phía trước của tầm nhìn và những suy nghĩ không ra đi. Lần đầu tiên đến thông qua trong đầu của bạn là...Tôi ghê tởm ở đây...Và nó... thêm...มันไม่เหมือนภาพตัวอย่างที่ผมเห็นทางอีเมลเลยแม้แต่นิดเดียว ทุกตารางเมตรของห้องขนาดกว้างเต็มไปด้วยข้าวของมากมาย ของที่เห็นแล้วผมต้องเบ้ปากอยากจะอ้วกออกมา นั่นมัน...ถ้วยโยเกิร์ตที่กองสูงเท่าเอวผมจริงๆ ใช่มั้ย หรือว่าผมแค่ตาฝาดไป =_=;; และนั่น...นั่นมันซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ยัดใส่ถุงดำขนาดใหญ่จนพองไปหมด ผมก้าวขาเข้ามาในห้องและเอื้อมมือไปกดเปิดสวิตช์ไฟ ยิ่งสว่างมากขึ้นเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกขยะแขยงมากขึ้นเท่านั้น หนังสือราวๆ สามร้อยเล่มวางกระจัดกระจายเป็นกองๆ อยู่ทุกมุมห้อง ชั้นหนังสือก็มี แต่ไม่ใช้เก็บ มันกลับกลายเป็นที่วางถุงขนมที่มองคร่าวๆ แล้วน่าจะอยู่ตรงนั้นมาไม่ต่ำกว่าสามเดือนTôi bước lùi và sau đó quay sang nhìn lại số phòng gate. '506' Nó không phải là sai ở đây...Tôi bước bên trong một lần nữa và quyết định rằng có không có cách nào tại thời điểm quyết định này. Tôi cuộn mắt và edgy ví dụ sẽ đi bộ với trở lại của bạn nhưng nó nghe siangkrop Grand rop. Tôi quay sang nhìn trong tìm kiếm. Có vẻ như nó đến từ một đống túi nhựa ở giữa phòng, tôi nói, nó sẽ ở đó...“กรี๊ดดด!!” เสียงแหลมปรี๊ดดังขึ้นมาทำเอาผมสะดุ้งโหยงและเอามือปิดหูอย่างรวดเร็ว ผู้หญิงคนหนึ่งทะลึ่งตัวขึ้นมาจากกองถุงพลาสติกทำเอาข้าวของลอยกระเด็นขึ้นบนอากาศ เธอเป็นผู้หญิงจริงๆ ใส่เสื้อยืดย้วยๆ สีเขียวอื๋อ แว่นกรอบสี่เหลี่ยมหนาปั่ก และ...ผมสีแดง...แดงแบบ...เอเรียลนางเงือกน้อย...มันมีคนทำผมสีนี้ด้วยเหรอนอกจากพวกดารานักร้องน่ะ -O-;ผมอ้าปากค้างและมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ ผู้หญิงคนนั้นใช้มือปัดอะไรออกไปจากแขนก่อนจะรีบลุกขึ้นมายืน“โธ่เอ๊ย แมลงสาบนี่เอง นึกว่าอะไร -_-”“...”แมลงสาบนี่เอง...?แมลงสาบไต่แขนแล้วยังจะทำหน้าแบบนี้ได้อีกน่ะเหรอ =O=;“นายเป็นใคร" คำถามนั้นดังขึ้นตอนที่เธอเงยหน้ามาเห็นผมพอดี“เอ่อ...ฉัน...” ผมอึกอักและมองหน้าเธอ "เธอคือเจ้าห้องของนี้รึเปล่า"“ใช่น่ะสิ"“งั้นฉันก็คงเป็น...รูมเมตเธอมั้ง"“หา?"“ป้ามาร์ธาไม่ได้บอกไว้เหรอ"“บอก...มั้ง" เธอเกาศีรษะแกรกๆ "ฉันจำไม่ได้เหมือนกัน แต่เหมือนจะไม่ได้บอกนะ"“แต่ไม่เป็นไร ผมคง...ไม่อยู่ที่นี่หรอก" ผมแสดงออกทางสีหน้าชัดเจนว่าเพราะอะไร ความสกปรกของห้องนี้มันเหนือคำบรรยายจริงๆ“ห้องฉันรกนิดหน่อยน่ะ ช่วงใกล้เดดไลน์ก็อย่างนี้แหละ" เธอพึมพำอะไรคนเดียวและเตะสิ่งของออกไปรอบๆ ด้าน "จริงๆ ป้ามาร์ธาบอกฉันไว้แล้วล่ะเรื่องที่จะหารูมเมตมาให้น่ะ พอดีช่วงหลังๆ ฉันช็อตๆ น่ะ เลยไปขอลดค่าเช่าห้อง ไม่กี่วันถัดมาป้ามาร์ธาก็เสกนายขึ้นมาเลย ไวจริงๆ"“แต่ฉันคงไม่อยู่...”“เพราะห้องฉันรกน่ะเหรอ O_O”“-_-;;”“นายอย่าจุกจิกไปหน่อยเลยน่า เป็นผู้ชายซะเปล่า"“เธอเป็นผู้หญิง คงไม่อยากได้ฉันเป็นรูมเมตหรอก"“โอ๊ย สบายมาก ฉันมีพี่ชายสามคนนะ เลยชินกับการใช้ชีวิตกับผู้ชายสุดๆ สบายใจได้" แต่ฉันมีปัญหากับความสกปรกของเธอ -_- ผมไม่ได้พูดคำนั้นออกไปและคิดว่าในสถานการณ์แบบนี้ควรจะทำอะไรต่อดี แต่อีกฝ่ายก็ถามแทรกก่อน“นี่กี่โมงแล้วงั้นเหรอ"ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเอ่ยตอบ "บ่ายสองครึ่ง"“บะ...บ่ายสองครึ่ง!!” อีกฝ่ายตะโกนดังลั่น "ฉันมีนัดตอนบ่ายสาม เฮ้ย!!” แล้วหล่อนก็วิ่งหนีเข้าไปในห้องที่ดูเหมือนว่าจะเป็นห้องนอน“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนสิ ฉันว่าเราต้องคุยกันนะ"“ฉันไม่มีเวลาหรอก" อีกฝ่ายตะโกนออกมาจากในห้องนอน“เฮ้ย ไม่ได้นะ ถ้าไม่คุยกันให้รู้เรื่องแล้วฉันจะทำยังไงต่อล่ะ เธออยากได้รูมเมต...”“จริงๆ ฉันไม่อยากได้รูมเมตหรอก ฉันก็แค่อยากได้ห้องราคาถูกเท่านั้นเอง"“ฉันก็อยากได้ห้องราคาถูกเหมือนกัน แต่สภาพห้องแบบนี้ฉันอยู่ไม่ได้หรอก"“มันแค่รกนิดหน่อยเองนะ"“มันสกปรกมาก"“นายนี่เป็นผู้ชายปากร้ายจังเลยนะ"“-_-”“ตกลงว่านายจะไม่อยู่ที่นี่จริงๆ งั้นเหรอ"“ไม่ จนกว่าเธอจะทำความสะอาดห้อง"“ฉันไม่มีเวลาหรอก"บทสนทนาทุกอย่างเกิดขึ้นในระหว่างที่ผมกำลังเดินผ่

Kết quả (Việt) 2:

Bạn cùng phòng? "Tôi lặp lại, và nhìn vào ký túc xá thuộc sở hữu dì Martha. "Tôi đồng ý, tôi vẫn còn độc thân, không bạn," nói
, "Đây là căn phòng cuối cùng. Nếu không này, sau đó tôi không có chỗ cho "
Tôi im lặng và một chìa khóa phòng trong tay. Tôi tranh cãi với cha tôi ra ngoài một mình. Ngay từ đầu, các nhà chính nó đã được chuyển đến một nhà nghỉ gần Great 'cao đẳng. Bởi nó rất sắp xảy ra Nhà tập thể này là lựa chọn duy nhất bởi vì nó đã để lại
", nhưng tôi không thích được với những người khác, bao nhiêu ..."
"Nếu bạn mất căn phòng này. Nó sẽ giảm giá hơn OK, tôi biết ",
" OFF? "Tôi nhướng mày, có một thỏa thuận tốt hơn sau giờ nghỉ ở nhà. Tiền mà tôi cần một số phòng để sử dụng như là tiền đặt cọc. Số tiền còn lại không có ở đó. Nếu tỷ lệ phòng giảm giá, nó sẽ giúp rất nhiều. "Bạn cùng phòng của tôi ... anh vẫn chờ đợi",
"không được can thiệp với bất cứ ai ở đó. ngày cao nhất thế giới đã không đi ra với quyền Xem Mặt Trời "mà âm thanh mát mẻ quá. Tôi muốn một tương tự
"và giảm giá này. Làm thế nào để giảm bớt sự chờ đợi, "Tôi hỏi, và tôi mỉm cười. Dì Martha nhìn tôi trước khi mỉm cười một nụ cười lớn. Đó là luôn luôn xung quanh Ông nói
, "Đó là OK ... nếu cô mất quyền này. Tôi sẽ cắt bên trái ... "cho biết cô làm tôi mỉm cười
," OK, "Tôi gật đầu và ném chìa khóa lên trong không khí trước khi bắt chúng. "Tôi đã diễn này tôi nói,"
Thế còn các bạn cùng phòng không phải là một vấn đề đối với tôi anyway. :) ... Hai mươi phút sau, tôi đã đứng trước số phòng 506 trên tầng năm. Và khu vực tiếp khách rộng lớn, cũng như rất nhiều rẻ hơn so với ký túc xá khác tôi muốn điều này. Nhưng không có nhà bếp Không có dụng cụ nấu là đủ tốt Tôi thích nấu ăn rất nhiều. Tôi bị mất một cặp vợ chồng mà không thể. Nó sẽ được điền. Tôi đặt chiếc vali trên sàn nhà, lấy chìa khóa để mở khóa cửa , tôi đã không hỏi dì Martha về một người bạn cùng phòng. Và nghĩ rằng nó không có vấn đề. Tôi cảm thấy thoải mái. Người dân rất thân thiện Miễn là bạn cùng phòng tôi không phải là một con quái vật hay một kẻ hư hỏng người đi theo cuộc sống của người khác, tôi vẫn ổn, vì vậy tôi đẩy cửa và sửng sốt với mùi đánh vào mặt mình ... Đây là ... Những gì tôi ... tôi há hốc miệng, đứng trước một bức tranh, và tôi không thể tìm thấy những từ để mô tả. Điều đầu tiên mà đến trong đầu của tôi là ... tôi ghét này ... và nó ... rất bẩn ... nó không giống như những hình ảnh tôi thấy một email một chút. Mỗi mét vuông của các phòng rộng rãi đầy với rất nhiều thứ. Tôi đã thấy miệng Dixie sẽ nôn ra. Đó là ... một cốc sữa chua một đống cao như eo tôi thực sự phù hợp với tôi hay là tôi nhầm lẫn đi = _ = ;; Và đó là ... đó là một gói mì ăn liền, nhồi vào một chiếc túi màu đen lớn thổi phồng nó. Tôi bước vào phòng và đạt cho các công tắc đèn. Ánh sáng càng nhiều càng tốt tôi cảm thấy, kinh tởm hơn cuốn sách khoảng ba trăm cuốn sách đã được phân tán quân đội của họ. mỗi góc Nó có giá sách Nhưng không giữ Nó bật ra được một túi kẹo trông thô. Sau đó, sẽ có tối thiểu là ba tháng , tôi lùi lại và nhìn vào số lượng phòng ở cửa một lần nữa, '506' , nó không phải là sai ở đây ... Tôi bước chân vào bên trong một lần nữa. Và quyết định rằng sẽ không có cách nào vào lúc này. Tôi đảo mắt trong thất vọng và quay đi. Tôi nghe thấy tiếng sột soạt của cô trước khi tôi quay vào chiến dịch. Nó dường như đến từ túi nhựa ở giữa phòng. Hoặc rằng nó là một con chuột ... "Aahh !!" âm thanh khiến tôi nhảy nimbly lên trên tay và bịt tai một cách nhanh chóng. Giả sử một người phụ nữ làm từ một đống túi nhựa vật thể bay trong không khí nổi. Cô là một người phụ nữ! Áo lệch trong một hình chữ nhật màu xanh lá cây kính dày Pug. Và tôi ... đỏ ... đỏ ... Ariel nàng tiên cá nhỏ ... Nó đã làm với màu tóc này vì vậy họ là người nổi tiếng như ca sĩ. -O; Tôi thở hổn hển và nhìn thẳng về phía trước, không muốn tin. bàn tay của người phụ nữ gạt bỏ cánh tay trước khi ông đứng lên , "Ôi, em yêu. Roach chỉ cần tưởng tượng những gì -_- " " ... " gián này ... gián leo lên cánh tay và cũng sẽ làm điều này với tôi nữa. = O =; "Ai" câu hỏi, khi cô nhìn lên và thấy tôi phù hợp , "Um ... Tôi ..." Tôi nhìn cô và dò dẫm. "Cô ấy là công chúa của căn phòng này, quá" "Vâng hit" "Tôi nghĩ rằng đó là ... có lẽ bạn cùng phòng của cô ấy", "tìm kiếm", "dì Martha đã không nói với tôi," "cho biết. có lẽ ... "cô gãi đầu Kraek khác. "Tôi không nhớ nó. Nhưng tôi sẽ không nói với bạn, " " Không sao đâu. Tôi sẽ không ở đây, nhưng ... "Tôi biểu hiện rõ ràng lý do tại sao. Các bẩn thỉu của căn phòng, nó thực sự vượt ra ngoài từ , "Tôi là một chút quá lộn xộn. Hạn cuối cùng đã gần ở tất cả, "cô lẩm bẩm điều gì và điều duy nhất đưa ra xung quanh" dì Martha thực sự nói cho tôi biết câu chuyện sẽ tìm thấy một người bạn cùng phòng cho bạn. Gần đây tôi đã đi đến sốc của tôi, yêu cầu giảm giá thuê. Một vài ngày sau đó, dì Martha, cô ấy gợi lên. Thực sự nhạy cảm ", " nhưng tôi không ... " " Tôi đang chờ đợi cho phòng của tôi lộn xộn. O_O " " -_- ;; " " Tôi không lo lắng quá nhiều chưa. Một anh chàng như thế ", " Cô ấy là một người phụ nữ. Tôi không muốn có một người bạn cùng phòng, nhưng " " Ồ, tôi rất thoải mái với ba anh em của tôi. Tôi đã từng sống với một người đàn ông thoải mái hơn ", nhưng tôi có một vấn đề với bẩn cô -_- Tôi không nói từ đó ra và nghĩ rằng trong tình huống này nên làm tốt hơn. Nhưng mặt trái được chèn trước khi hỏi , "Mấy giờ đây Ừ," tôi đang tìm kiếm một chiếc đồng hồ trước khi cô trả lời. "Phần thứ hai của chương trình," "Chiều Toba ... hai và một nửa !!" la hét khác. "Tôi có một cuộc hẹn tại thứ chín Hey !!" Sau đó cô chạy vào phòng ngủ có vẻ là "tôi ... hey, nhìn. Tôi nghĩ chúng ta cần nói chuyện về nó, " " Tôi không có thời gian ", một hét lên từ phòng ngủ ," Này, nếu tôi không nói về nó, sau đó tôi sẽ làm điều đó sau. Cô muốn có một người bạn cùng phòng ... " " Thật. Tôi không muốn có một người bạn cùng phòng. Tôi chỉ muốn duy nhất một phòng giá rẻ " ," Tôi muốn có một giá rẻ là tốt. Nhưng tình trạng này, tôi không thể, " " Đó chỉ là một chút lộn xộn "của riêng " Nó rất bẩn ", " Bạn là một phụ nữ, tôi là một con chuột chù, " " -_- " " đồng ý rằng bạn sẽ không thực sự ở đây. Ừ, " " không Cho đến khi cô dọn phòng " " Tôi không có thời gian " đối thoại giữa tất cả đã xảy ra khi tôi đang đi dạo trong thị trấn.