[ C E N T R A L I A – P A R T 1 ] ต

[ C E N T R A L I A – P A R T 1 ]

ตึ๊ก~ ตึ๊ก~ ตึ๊ก~ ตึ๊ก~

เสียงฝีเท้าของคนจำนวนหนึ่งดูเหมือนว่าจะเร่งฝีเท้าขึ้นมาเรื่อยๆบวกกับเสียงกระหืดกระหอบเสียงฝีเท้าที่กระทบกับแผ่นไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดระงมไปทั่วไม่นานนักเสียงฝีเท้าทั้งหมดก็หยุดลงตรงท่าเรื่อเล็กๆแห่งนึงซึ่งนี่ก็เป็นเวลาเกือบ6โมงเย็นแล้วทั่วทั้งบริเวณมีแต่เสียงลมหายใจที่เหนื่อยหอบจากการวิ่งเมื่อสักครู่
“โอ๊ยยยยยย เหนื่อยชิบหายเลยว่ะแม่.งเพราะมึงคนเดียวเลยชานยอล ถ้ามึงไม่มัวแต่ชักช้านะพวกกูก็ไม่ต้องวิ่งเป็นหมาหอบแบบนี้หรอก” เสียงหนุ่มคนนึงเอ่ยขึ้น
“โหยยยยย ไอ้คุณจุนมยอนครับมึงโทษกูคนเดียวเลยนะมึงโทษไอ้จงอินมั่งเหอะเพราะแม่.งแหละนอนเป็นตายเลยปลุกก็โคตรจะยาก” ชานยอลพูดขึ้นเมื่อจุนมยอนโทษตนอยู่คนเดียว ก่อนที่จงอินจะเอ่ยปากเถียง เมื่อมีชื่อตัวเองเข้าไปเกี่ยวมีอีกหนึ่งเสียงที่ดังแทรกเข้ามาหยุดการเถียงกันครั้งนี้ของเพื่อน
“หยุดๆๆเถียงกันอยู่ได้ มึงดูดิ๊ลุงเค้ารออยู่นานแล้วเหอะ” เซฮุนเอ่ยปากพูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย
ทุกคนต่างหันมองไปที่ลุงคนนึง แล้วจึงรีบเดินเข้าไปหาทันที
“ลุงครับ พวกผมขอโทษนะครับที่มาช้า” จุนมยอนเอ่ยขึ้นกับคุณลุงคนขับเรือทุกคนก็ต่างขอโทษขอโพยลุงคนขับเรื่อกันยกใหญ่แล้วรีบขนของของตัวเองขึ้นเรือ นี่พวกเค้าเรทไปเกือบชั่วโมงเห็นจะได้ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มจะมืดขึ้นเรื่อยๆแล้วด้วย หลังจากที่ทุกคนขึ้นเรือมาแล้วต่างก็พากันเดินสำรวจดูภายในเรือ จริงๆแล้วเรือมันก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนักหรอก ภายในเรื่อก็แค่มีห้องเล็กๆไม่กี่ห้อง มันค่อนข้างดีกว่าที่พวกเค้าคิดกันไว้ตอนแรก
“หรูกว่าที่คิดไว้อีกนะตอนแรกนึกว่าจะได้นั่งเรือไม้เก่าๆแต่ที่ไหนได้นี่มันลูกหลานเรือยอร์ชเลยนะเนี่ย” คยองซูเอ่ยในขณะที่กำลังเดินสำรวจไปรอบๆ
“มีบาร์ด้วยเจ๋งว่ะถึงจะเล็กไปหน่อยแต่มันก็ใช้ได้เลย ถ้าเรื่อโยกแรงๆแก้วจะตกลงมาป่าววะเสียวโคตร” เซฮุนมองไปยังแก้วที่แขวนเรียงรายอยู่บนบาร์
“ถ้ามีเรือแบบนี้ไว้สักลำนะคงจะดี จะได้เอาไปล่องทะเลช่วงหน้าร้อน ครบครันเลยว่ะ ห้องนอน ห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ แถมมีครัวเล็กๆด้วย พวกมึงว่าป่ะโรงเรียนที่เราจะไปคงหรูใช่ย่อยว่ะนี่แค่เอาเรื่อมารับเรายังใช้เรือแบบนี้เลย” จุนมยอนพูด
”เออว่ะ โรงเรียนคงหรูเอาการนี่ตอนแรกกูยังพูดกับจุนมยอนอยู่เลยว่าเราคงได้นั่งเรื่อไม้เก่าๆใกล้พังขึ้นเกาะแน่ๆฮ่าๆๆๆๆ” จงอินพูดพร้อมหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงเรือไม้ที่เค้าจินตนาการเอาไว้ในตอนแรก
“มาอยู่เกาะก็ดีนะลองคิดดิว่าเดินอยู่บนชายหาดท่ามกลางสาวๆในชุดบิกินี่ นี่ล่ะคือเหตุผลที่กูยอมมาเป็นนักเรียนในโครงการฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้หื่นเอ๊ยกูก็นึกว่าอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศการเรียน” เซฮุนพูดขึ้นทันทีหลังจากที่จงอินพูดจบ
“โถ่ๆๆคุณเซฮุนครับมึงไม่ได้คิดแบบกูหรอกหรอครับตอนที่อาจารย์บอกให้มาเกาะหน้ามึงนี่ปรากฏรอยยิ้มของซาตานขึ้นมาทันทีอย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงก็คิดแบบนี้” จงอินเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน
“มึงนี่รู้ทันกูตลอดเลยนะจงอินฮ่าๆๆๆๆๆ” ทุกคนก็ต่างหัวเราะกับสิ่งที่เพื่อน2คนนี้คิด ต่างคนต่างก็พูดถึงเกาะที่เค้ากำลังจะไปใช้ชีวิตอยู่1เทอม คิดและจินตนาการไปต่างๆตามประสาเด็กหนุ่ม ในขณะที่คุยกันอยู่นั้นไม่นานนักแบคฮยอนก็สังเกตเห็นสิ่งปกติที่เกิดขึ้นกับเพื่อนคนนึง
“ชานยอลทำไมหน้าซีดอย่างงั้นวะเป็นไรป่าว” แบคฮยอนเอ่ยถามเพื่อนตัวโย่งด้วยความเป็นห่วง ชานยอลได้ทำทำท่าทางอึกๆอักๆเค้าไม่รู้ว่าจะพูดออกไปยังไงดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเค้า ทุกคนหันกลับมามองที่ชานยอลโดยทันทีเมื่อสิ้นเสียงของแบคฮยอนและแล้วก็มีเสียงนึงตะโกนขึ้นมา
“คุณปาร์คชานยอลคร๊าบบบบบบ มึงเมาเรือใช่มัยคร๊าบบบบบ~ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เซฮุนลากเสียงยาวล้อเลียนชานยอล เมื่อสิ้นเสียงเซฮุนเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นมาทั่วทั้งห้องอย่างห้ามไม่ได้ นั่นแหละสิ่งที่ชานยอลกลัวการโดนล้อนี่มันน่าอายมากสำหรับปาร์คชานยอลคนเก่งคนนี้ พวกมันต้องเอาเรื่องนี้ไปล้อกันอีกนานแน่ๆคนเมาเรือได้แต่ทำหน้าหงิกเป็นตูดลิง
“ชานยอลแม่.งอ่อนว่ะทำตัวเก่งไปซะทุกอย่างแต่เสือ.กเมาเรือนี่ถ้าแฟนคลับที่ตามกรี้ดมึงมาเห็นมึงในสภาพนี้นะสาวๆวิ่งหนีกลับบ้านแทบไม่ทัน ชานยอลโอป้าหมดสภาพอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” จุนมยอนก็เป็นอีกคนที่ล้อชานยอล
“เหี้ย” ชานยอลได้แต่สบถออกมาอย่างหัวเสีย
“พวกมึงเลิกล้อมันกันได้แล้ว คนเรามันก็ต้องมีจุดอ่อนกันบ้างแหละ ใครมันจะไปเท่ห์ได้ทุกเวลาวะ”
“แหม แบคฮยอน มึงดูเป็นห่วงปกป้องมันจังเลยนะ มึงกับมันมีซัมติงไรกันป่าววะ” เซฮุนล้อและมองอย่างจับผิด
“บ้านมึงเหอะ เซฮุน “
“เอายามาป่าวชานยอล” คยองซูเอ่ยถาม
“กูก็จะถามพวกมึงเนี่ยว่ามีใครเอามาป่าว กูลืมเอามาว่ะ”
“กูไม่มีว่ะ” คยองซูตอบ
“กูเอามา .. กินเสร็จก็ไปนอนพักไปอีกเกือบ2ชมกว่าจะถึงเกาะ” จุนมยอนพูดแล้วยื่นแผงยาให้ หลังจากที่กินยาเสร็จแล้วชานยอลก็พาตัวเองมานอนพักในห้อง ภายในห้องไม่ค่อยมีเฟอร์นิเจอร์อะไรก็มีแค่เตียงนอน2เตียงโต๊ะข้างเตียงกับโซฟาเล็กๆเท่านั้น ส่วนคนที่เหลือนอกห้องนอนนั้นตอนนี้ก็คุยกันเสียงดังประหนึ่งไม่เคยได้คุยกันมาก่อน แต่ละคนกำลังวาดฝันถึงเกาะกันไปต่างๆนาๆ

Chanyeol Part

หลังจากที่ผมกินยาเข้าไป ผมก็ปลีกตัวมานอนพักในห้องนอน ไม่รู้ว่าฤทธ์ยาหรืออะไรผมรู้สึกหนักๆที่เปลือกตา

เพล้งงงงงงง!!!~

“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!! “

ตุ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบ !!!!

“ช่วยกันดึงมันออกมามาดิ๊!!! “

ปั้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!

“แม่.งเกิดเหี้ยอะไรขึ้นวะเนี่ย!!!!! “

โครมมมมมมมมมมมมม!!!

“เหี้ยเอ๊ยเร็วๆดิ๊!!!! “
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!! “ เสียงแหกปากตะโกนโหวกเหวกโวยวายราวกับคนเสียสติ ดังปนไปกับเสียงข้าวของที่เหมือนถูกเหวี่ยงถูกโยนไปมาดังมาจากนอกห้อง ผมรู้สึกเหมือนห้องมันโคลงเคลงยังไงก็ไม่รู้ตัวผมเหมือนอยู่ไม่ติดกับเตียงจากนั้นไม่นานมันก็เหมือนตัวผมถูกเหวี่ยงอัดติดกำแพง ตาผมไม่สามารถลืมเพื่อมองอะไรได้เลยมันมึนไปหมดผมไม่รู้ว่าตัวผมถูกเหวี่ยงหรืออะไร แต่มันร้าวไปทั้งตัวจริงๆผมพยายามลืมตาเพื่อมองดูสิ่งที่เกิดขึ้น ผมต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ใน

[ C E N T R A L I A – P A R T 1 ]
 
ตึ๊ก~ ตึ๊ก~ ตึ๊ก~ ตึ๊ก~ 
 
เสียงฝีเท้าของคนจำนวนหนึ่งดูเหมือนว่าจะเร่งฝีเท้าขึ้นมาเรื่อยๆบวกกับเสียงกระหืดกระหอบเสียงฝีเท้าที่กระทบกับแผ่นไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดระงมไปทั่วไม่นานนักเสียงฝีเท้าทั้งหมดก็หยุดลงตรงท่าเรื่อเล็กๆแห่งนึงซึ่งนี่ก็เป็นเวลาเกือบ6โมงเย็นแล้วทั่วทั้งบริเวณมีแต่เสียงลมหายใจที่เหนื่อยหอบจากการวิ่งเมื่อสักครู่
“โอ๊ยยยยยย เหนื่อยชิบหายเลยว่ะแม่.งเพราะมึงคนเดียวเลยชานยอล ถ้ามึงไม่มัวแต่ชักช้านะพวกกูก็ไม่ต้องวิ่งเป็นหมาหอบแบบนี้หรอก” เสียงหนุ่มคนนึงเอ่ยขึ้น
 “โหยยยยย ไอ้คุณจุนมยอนครับมึงโทษกูคนเดียวเลยนะมึงโทษไอ้จงอินมั่งเหอะเพราะแม่.งแหละนอนเป็นตายเลยปลุกก็โคตรจะยาก” ชานยอลพูดขึ้นเมื่อจุนมยอนโทษตนอยู่คนเดียว ก่อนที่จงอินจะเอ่ยปากเถียง เมื่อมีชื่อตัวเองเข้าไปเกี่ยวมีอีกหนึ่งเสียงที่ดังแทรกเข้ามาหยุดการเถียงกันครั้งนี้ของเพื่อน 
 “หยุดๆๆเถียงกันอยู่ได้ มึงดูดิ๊ลุงเค้ารออยู่นานแล้วเหอะ” เซฮุนเอ่ยปากพูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย
ทุกคนต่างหันมองไปที่ลุงคนนึง แล้วจึงรีบเดินเข้าไปหาทันที
 “ลุงครับ พวกผมขอโทษนะครับที่มาช้า” จุนมยอนเอ่ยขึ้นกับคุณลุงคนขับเรือทุกคนก็ต่างขอโทษขอโพยลุงคนขับเรื่อกันยกใหญ่แล้วรีบขนของของตัวเองขึ้นเรือ นี่พวกเค้าเรทไปเกือบชั่วโมงเห็นจะได้ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มจะมืดขึ้นเรื่อยๆแล้วด้วย หลังจากที่ทุกคนขึ้นเรือมาแล้วต่างก็พากันเดินสำรวจดูภายในเรือ จริงๆแล้วเรือมันก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนักหรอก ภายในเรื่อก็แค่มีห้องเล็กๆไม่กี่ห้อง มันค่อนข้างดีกว่าที่พวกเค้าคิดกันไว้ตอนแรก
 “หรูกว่าที่คิดไว้อีกนะตอนแรกนึกว่าจะได้นั่งเรือไม้เก่าๆแต่ที่ไหนได้นี่มันลูกหลานเรือยอร์ชเลยนะเนี่ย” คยองซูเอ่ยในขณะที่กำลังเดินสำรวจไปรอบๆ
 “มีบาร์ด้วยเจ๋งว่ะถึงจะเล็กไปหน่อยแต่มันก็ใช้ได้เลย ถ้าเรื่อโยกแรงๆแก้วจะตกลงมาป่าววะเสียวโคตร” เซฮุนมองไปยังแก้วที่แขวนเรียงรายอยู่บนบาร์
 “ถ้ามีเรือแบบนี้ไว้สักลำนะคงจะดี จะได้เอาไปล่องทะเลช่วงหน้าร้อน ครบครันเลยว่ะ ห้องนอน ห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ แถมมีครัวเล็กๆด้วย พวกมึงว่าป่ะโรงเรียนที่เราจะไปคงหรูใช่ย่อยว่ะนี่แค่เอาเรื่อมารับเรายังใช้เรือแบบนี้เลย” จุนมยอนพูด
 ”เออว่ะ โรงเรียนคงหรูเอาการนี่ตอนแรกกูยังพูดกับจุนมยอนอยู่เลยว่าเราคงได้นั่งเรื่อไม้เก่าๆใกล้พังขึ้นเกาะแน่ๆฮ่าๆๆๆๆ” จงอินพูดพร้อมหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงเรือไม้ที่เค้าจินตนาการเอาไว้ในตอนแรก
 “มาอยู่เกาะก็ดีนะลองคิดดิว่าเดินอยู่บนชายหาดท่ามกลางสาวๆในชุดบิกินี่ นี่ล่ะคือเหตุผลที่กูยอมมาเป็นนักเรียนในโครงการฮ่าๆๆๆๆ”
 “ไอ้หื่นเอ๊ยกูก็นึกว่าอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศการเรียน” เซฮุนพูดขึ้นทันทีหลังจากที่จงอินพูดจบ
 “โถ่ๆๆคุณเซฮุนครับมึงไม่ได้คิดแบบกูหรอกหรอครับตอนที่อาจารย์บอกให้มาเกาะหน้ามึงนี่ปรากฏรอยยิ้มของซาตานขึ้นมาทันทีอย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงก็คิดแบบนี้” จงอินเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน 
 “มึงนี่รู้ทันกูตลอดเลยนะจงอินฮ่าๆๆๆๆๆ” ทุกคนก็ต่างหัวเราะกับสิ่งที่เพื่อน2คนนี้คิด ต่างคนต่างก็พูดถึงเกาะที่เค้ากำลังจะไปใช้ชีวิตอยู่1เทอม คิดและจินตนาการไปต่างๆตามประสาเด็กหนุ่ม ในขณะที่คุยกันอยู่นั้นไม่นานนักแบคฮยอนก็สังเกตเห็นสิ่งปกติที่เกิดขึ้นกับเพื่อนคนนึง
 “ชานยอลทำไมหน้าซีดอย่างงั้นวะเป็นไรป่าว” แบคฮยอนเอ่ยถามเพื่อนตัวโย่งด้วยความเป็นห่วง ชานยอลได้ทำทำท่าทางอึกๆอักๆเค้าไม่รู้ว่าจะพูดออกไปยังไงดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเค้า ทุกคนหันกลับมามองที่ชานยอลโดยทันทีเมื่อสิ้นเสียงของแบคฮยอนและแล้วก็มีเสียงนึงตะโกนขึ้นมา
 “คุณปาร์คชานยอลคร๊าบบบบบบ มึงเมาเรือใช่มัยคร๊าบบบบบ~ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เซฮุนลากเสียงยาวล้อเลียนชานยอล เมื่อสิ้นเสียงเซฮุนเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นมาทั่วทั้งห้องอย่างห้ามไม่ได้ นั่นแหละสิ่งที่ชานยอลกลัวการโดนล้อนี่มันน่าอายมากสำหรับปาร์คชานยอลคนเก่งคนนี้ พวกมันต้องเอาเรื่องนี้ไปล้อกันอีกนานแน่ๆคนเมาเรือได้แต่ทำหน้าหงิกเป็นตูดลิง
 “ชานยอลแม่.งอ่อนว่ะทำตัวเก่งไปซะทุกอย่างแต่เสือ.กเมาเรือนี่ถ้าแฟนคลับที่ตามกรี้ดมึงมาเห็นมึงในสภาพนี้นะสาวๆวิ่งหนีกลับบ้านแทบไม่ทัน ชานยอลโอป้าหมดสภาพอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” จุนมยอนก็เป็นอีกคนที่ล้อชานยอล
 “เหี้ย” ชานยอลได้แต่สบถออกมาอย่างหัวเสีย
 “พวกมึงเลิกล้อมันกันได้แล้ว คนเรามันก็ต้องมีจุดอ่อนกันบ้างแหละ ใครมันจะไปเท่ห์ได้ทุกเวลาวะ”
 “แหม แบคฮยอน มึงดูเป็นห่วงปกป้องมันจังเลยนะ มึงกับมันมีซัมติงไรกันป่าววะ” เซฮุนล้อและมองอย่างจับผิด
“บ้านมึงเหอะ เซฮุน “
 “เอายามาป่าวชานยอล” คยองซูเอ่ยถาม
 “กูก็จะถามพวกมึงเนี่ยว่ามีใครเอามาป่าว กูลืมเอามาว่ะ”
 “กูไม่มีว่ะ” คยองซูตอบ
 “กูเอามา .. กินเสร็จก็ไปนอนพักไปอีกเกือบ2ชมกว่าจะถึงเกาะ” จุนมยอนพูดแล้วยื่นแผงยาให้ หลังจากที่กินยาเสร็จแล้วชานยอลก็พาตัวเองมานอนพักในห้อง ภายในห้องไม่ค่อยมีเฟอร์นิเจอร์อะไรก็มีแค่เตียงนอน2เตียงโต๊ะข้างเตียงกับโซฟาเล็กๆเท่านั้น ส่วนคนที่เหลือนอกห้องนอนนั้นตอนนี้ก็คุยกันเสียงดังประหนึ่งไม่เคยได้คุยกันมาก่อน แต่ละคนกำลังวาดฝันถึงเกาะกันไปต่างๆนาๆ 
 
 
 
 
Chanyeol Part 
 
หลังจากที่ผมกินยาเข้าไป ผมก็ปลีกตัวมานอนพักในห้องนอน ไม่รู้ว่าฤทธ์ยาหรืออะไรผมรู้สึกหนักๆที่เปลือกตา
 
เพล้งงงงงงง!!!~
 
 “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!! “
 
ตุ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบ !!!!
 
 “ช่วยกันดึงมันออกมามาดิ๊!!! “
 
ปั้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!
 
 “แม่.งเกิดเหี้ยอะไรขึ้นวะเนี่ย!!!!! “
 
โครมมมมมมมมมมมมม!!!
 
 “เหี้ยเอ๊ยเร็วๆดิ๊!!!! “
 “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!! “ เสียงแหกปากตะโกนโหวกเหวกโวยวายราวกับคนเสียสติ ดังปนไปกับเสียงข้าวของที่เหมือนถูกเหวี่ยงถูกโยนไปมาดังมาจากนอกห้อง ผมรู้สึกเหมือนห้องมันโคลงเคลงยังไงก็ไม่รู้ตัวผมเหมือนอยู่ไม่ติดกับเตียงจากนั้นไม่นานมันก็เหมือนตัวผมถูกเหวี่ยงอัดติดกำแพง ตาผมไม่สามารถลืมเพื่อมองอะไรได้เลยมันมึนไปหมดผมไม่รู้ว่าตัวผมถูกเหวี่ยงหรืออะไร แต่มันร้าวไปทั้งตัวจริงๆผมพยายามลืมตาเพื่อมองดูสิ่งที่เกิดขึ้น ผมต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ใน

0/5000

Từ: -

Sang: -

Kết quả (Việt) 1: [Sao chép]

Sao chép!

[ C E N T R A L I A – P A R T 1 ] ตึ๊ก~ ตึ๊ก~ ตึ๊ก~ ตึ๊ก~ เสียงฝีเท้าของคนจำนวนหนึ่งดูเหมือนว่าจะเร่งฝีเท้าขึ้นมาเรื่อยๆบวกกับเสียงกระหืดกระหอบเสียงฝีเท้าที่กระทบกับแผ่นไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดระงมไปทั่วไม่นานนักเสียงฝีเท้าทั้งหมดก็หยุดลงตรงท่าเรื่อเล็กๆแห่งนึงซึ่งนี่ก็เป็นเวลาเกือบ6โมงเย็นแล้วทั่วทั้งบริเวณมีแต่เสียงลมหายใจที่เหนื่อยหอบจากการวิ่งเมื่อสักครู่“โอ๊ยยยยยย เหนื่อยชิบหายเลยว่ะแม่.งเพราะมึงคนเดียวเลยชานยอล ถ้ามึงไม่มัวแต่ชักช้านะพวกกูก็ไม่ต้องวิ่งเป็นหมาหอบแบบนี้หรอก” เสียงหนุ่มคนนึงเอ่ยขึ้น “โหยยยยย ไอ้คุณจุนมยอนครับมึงโทษกูคนเดียวเลยนะมึงโทษไอ้จงอินมั่งเหอะเพราะแม่.งแหละนอนเป็นตายเลยปลุกก็โคตรจะยาก” ชานยอลพูดขึ้นเมื่อจุนมยอนโทษตนอยู่คนเดียว ก่อนที่จงอินจะเอ่ยปากเถียง เมื่อมีชื่อตัวเองเข้าไปเกี่ยวมีอีกหนึ่งเสียงที่ดังแทรกเข้ามาหยุดการเถียงกันครั้งนี้ของเพื่อน
“หยุดๆๆเถียงกันอยู่ได้ มึงดูดิ๊ลุงเค้ารออยู่นานแล้วเหอะ” เซฮุนเอ่ยปากพูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย
ทุกคนต่างหันมองไปที่ลุงคนนึง แล้วจึงรีบเดินเข้าไปหาทันที
“ลุงครับ พวกผมขอโทษนะครับที่มาช้า” จุนมยอนเอ่ยขึ้นกับคุณลุงคนขับเรือทุกคนก็ต่างขอโทษขอโพยลุงคนขับเรื่อกันยกใหญ่แล้วรีบขนของของตัวเองขึ้นเรือ นี่พวกเค้าเรทไปเกือบชั่วโมงเห็นจะได้ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มจะมืดขึ้นเรื่อยๆแล้วด้วย หลังจากที่ทุกคนขึ้นเรือมาแล้วต่างก็พากันเดินสำรวจดูภายในเรือ จริงๆแล้วเรือมันก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนักหรอก ภายในเรื่อก็แค่มีห้องเล็กๆไม่กี่ห้อง มันค่อนข้างดีกว่าที่พวกเค้าคิดกันไว้ตอนแรก
“หรูกว่าที่คิดไว้อีกนะตอนแรกนึกว่าจะได้นั่งเรือไม้เก่าๆแต่ที่ไหนได้นี่มันลูกหลานเรือยอร์ชเลยนะเนี่ย” คยองซูเอ่ยในขณะที่กำลังเดินสำรวจไปรอบๆ
“มีบาร์ด้วยเจ๋งว่ะถึงจะเล็กไปหน่อยแต่มันก็ใช้ได้เลย ถ้าเรื่อโยกแรงๆแก้วจะตกลงมาป่าววะเสียวโคตร” เซฮุนมองไปยังแก้วที่แขวนเรียงรายอยู่บนบาร์
“ถ้ามีเรือแบบนี้ไว้สักลำนะคงจะดี จะได้เอาไปล่องทะเลช่วงหน้าร้อน ครบครันเลยว่ะ ห้องนอน ห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ แถมมีครัวเล็กๆด้วย พวกมึงว่าป่ะโรงเรียนที่เราจะไปคงหรูใช่ย่อยว่ะนี่แค่เอาเรื่อมารับเรายังใช้เรือแบบนี้เลย” จุนมยอนพูด
”เออว่ะ โรงเรียนคงหรูเอาการนี่ตอนแรกกูยังพูดกับจุนมยอนอยู่เลยว่าเราคงได้นั่งเรื่อไม้เก่าๆใกล้พังขึ้นเกาะแน่ๆฮ่าๆๆๆๆ” จงอินพูดพร้อมหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงเรือไม้ที่เค้าจินตนาการเอาไว้ในตอนแรก
“มาอยู่เกาะก็ดีนะลองคิดดิว่าเดินอยู่บนชายหาดท่ามกลางสาวๆในชุดบิกินี่ นี่ล่ะคือเหตุผลที่กูยอมมาเป็นนักเรียนในโครงการฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้หื่นเอ๊ยกูก็นึกว่าอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศการเรียน” เซฮุนพูดขึ้นทันทีหลังจากที่จงอินพูดจบ
“โถ่ๆๆคุณเซฮุนครับมึงไม่ได้คิดแบบกูหรอกหรอครับตอนที่อาจารย์บอกให้มาเกาะหน้ามึงนี่ปรากฏรอยยิ้มของซาตานขึ้นมาทันทีอย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงก็คิดแบบนี้” จงอินเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน
“มึงนี่รู้ทันกูตลอดเลยนะจงอินฮ่าๆๆๆๆๆ” ทุกคนก็ต่างหัวเราะกับสิ่งที่เพื่อน2คนนี้คิด ต่างคนต่างก็พูดถึงเกาะที่เค้ากำลังจะไปใช้ชีวิตอยู่1เทอม คิดและจินตนาการไปต่างๆตามประสาเด็กหนุ่ม ในขณะที่คุยกันอยู่นั้นไม่นานนักแบคฮยอนก็สังเกตเห็นสิ่งปกติที่เกิดขึ้นกับเพื่อนคนนึง
“ชานยอลทำไมหน้าซีดอย่างงั้นวะเป็นไรป่าว” แบคฮยอนเอ่ยถามเพื่อนตัวโย่งด้วยความเป็นห่วง ชานยอลได้ทำทำท่าทางอึกๆอักๆเค้าไม่รู้ว่าจะพูดออกไปยังไงดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเค้า ทุกคนหันกลับมามองที่ชานยอลโดยทันทีเมื่อสิ้นเสียงของแบคฮยอนและแล้วก็มีเสียงนึงตะโกนขึ้นมา
“คุณปาร์คชานยอลคร๊าบบบบบบ มึงเมาเรือใช่มัยคร๊าบบบบบ~ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เซฮุนลากเสียงยาวล้อเลียนชานยอล เมื่อสิ้นเสียงเซฮุนเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นมาทั่วทั้งห้องอย่างห้ามไม่ได้ นั่นแหละสิ่งที่ชานยอลกลัวการโดนล้อนี่มันน่าอายมากสำหรับปาร์คชานยอลคนเก่งคนนี้ พวกมันต้องเอาเรื่องนี้ไปล้อกันอีกนานแน่ๆคนเมาเรือได้แต่ทำหน้าหงิกเป็นตูดลิง
“ชานยอลแม่.งอ่อนว่ะทำตัวเก่งไปซะทุกอย่างแต่เสือ.กเมาเรือนี่ถ้าแฟนคลับที่ตามกรี้ดมึงมาเห็นมึงในสภาพนี้นะสาวๆวิ่งหนีกลับบ้านแทบไม่ทัน ชานยอลโอป้าหมดสภาพอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” จุนมยอนก็เป็นอีกคนที่ล้อชานยอล
“เหี้ย” ชานยอลได้แต่สบถออกมาอย่างหัวเสีย
“พวกมึงเลิกล้อมันกันได้แล้ว คนเรามันก็ต้องมีจุดอ่อนกันบ้างแหละ ใครมันจะไปเท่ห์ได้ทุกเวลาวะ”
“แหม แบคฮยอน มึงดูเป็นห่วงปกป้องมันจังเลยนะ มึงกับมันมีซัมติงไรกันป่าววะ” เซฮุนล้อและมองอย่างจับผิด
“บ้านมึงเหอะ เซฮุน “
“เอายามาป่าวชานยอล” คยองซูเอ่ยถาม
“กูก็จะถามพวกมึงเนี่ยว่ามีใครเอามาป่าว กูลืมเอามาว่ะ”
“กูไม่มีว่ะ” คยองซูตอบ
“กูเอามา .. กินเสร็จก็ไปนอนพักไปอีกเกือบ2ชมกว่าจะถึงเกาะ” จุนมยอนพูดแล้วยื่นแผงยาให้ หลังจากที่กินยาเสร็จแล้วชานยอลก็พาตัวเองมานอนพักในห้อง ภายในห้องไม่ค่อยมีเฟอร์นิเจอร์อะไรก็มีแค่เตียงนอน2เตียงโต๊ะข้างเตียงกับโซฟาเล็กๆเท่านั้น ส่วนคนที่เหลือนอกห้องนอนนั้นตอนนี้ก็คุยกันเสียงดังประหนึ่งไม่เคยได้คุยกันมาก่อน แต่ละคนกำลังวาดฝันถึงเกาะกันไปต่างๆนาๆ

Chanyeol Part

หลังจากที่ผมกินยาเข้าไป ผมก็ปลีกตัวมานอนพักในห้องนอน ไม่รู้ว่าฤทธ์ยาหรืออะไรผมรู้สึกหนักๆที่เปลือกตา

เพล้งงงงงงง!!!~

“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!! “

ตุ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบ !!!!

“ช่วยกันดึงมันออกมามาดิ๊!!! “

ปั้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!

“แม่.งเกิดเหี้ยอะไรขึ้นวะเนี่ย!!!!! “

โครมมมมมมมมมมมมม!!!

“เหี้ยเอ๊ยเร็วๆดิ๊!!!! “
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!! “ เสียงแหกปากตะโกนโหวกเหวกโวยวายราวกับคนเสียสติ ดังปนไปกับเสียงข้าวของที่เหมือนถูกเหวี่ยงถูกโยนไปมาดังมาจากนอกห้อง ผมรู้สึกเหมือนห้องมันโคลงเคลงยังไงก็ไม่รู้ตัวผมเหมือนอยู่ไม่ติดกับเตียงจากนั้นไม่นานมันก็เหมือนตัวผมถูกเหวี่ยงอัดติดกำแพง ตาผมไม่สามารถลืมเพื่อมองอะไรได้เลยมันมึนไปหมดผมไม่รู้ว่าตัวผมถูกเหวี่ยงหรืออะไร แต่มันร้าวไปทั้งตัวจริงๆผมพยายามลืมตาเพื่อมองดูสิ่งที่เกิดขึ้น ผมต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ใน

đang được dịch, vui lòng đợi..

Kết quả (Việt) 2:[Sao chép]

Sao chép!

đang được dịch, vui lòng đợi..

Kết quả (Việt) 3:[Sao chép]

Sao chép!

đang được dịch, vui lòng đợi..

Các ngôn ngữ khác

Hỗ trợ công cụ dịch thuật: Albania, Amharic, Anh, Armenia, Azerbaijan, Ba Lan, Ba Tư, Bantu, Basque, Belarus, Bengal, Bosnia, Bulgaria, Bồ Đào Nha, Catalan, Cebuano, Chichewa, Corsi, Creole (Haiti), Croatia, Do Thái, Estonia, Filipino, Frisia, Gael Scotland, Galicia, George, Gujarat, Hausa, Hawaii, Hindi, Hmong, Hungary, Hy Lạp, Hà Lan, Hà Lan (Nam Phi), Hàn, Iceland, Igbo, Ireland, Java, Kannada, Kazakh, Khmer, Kinyarwanda, Klingon, Kurd, Kyrgyz, Latinh, Latvia, Litva, Luxembourg, Lào, Macedonia, Malagasy, Malayalam, Malta, Maori, Marathi, Myanmar, Mã Lai, Mông Cổ, Na Uy, Nepal, Nga, Nhật, Odia (Oriya), Pashto, Pháp, Phát hiện ngôn ngữ, Phần Lan, Punjab, Quốc tế ngữ, Rumani, Samoa, Serbia, Sesotho, Shona, Sindhi, Sinhala, Slovak, Slovenia, Somali, Sunda, Swahili, Séc, Tajik, Tamil, Tatar, Telugu, Thái, Thổ Nhĩ Kỳ, Thụy Điển, Tiếng Indonesia, Tiếng Ý, Trung, Trung (Phồn thể), Turkmen, Tây Ban Nha, Ukraina, Urdu, Uyghur, Uzbek, Việt, Xứ Wales, Yiddish, Yoruba, Zulu, Đan Mạch, Đức, Ả Rập, dịch ngôn ngữ.